Stella Den Haag brengt Ode twee
Klaver is stil. Hij zoekt, zoekt in zijn hoofd. Wat of wie hij zoekt? Zichzelf. Hij heeft zich opgesloten. Is alleen. Onbereikbaar. Onbenaderbaar. Niemand weet echt tot hem door te dringen. Maar binnenin deze stille drummer waait het van muziek. En van die muziek mogen we meegenieten. Via de tekst van de songs komen we erachter wat er zich in en rondom hem afspeelt.
Ode twee, concert voor een stille drummer is een vervolg op Ode *15-82 dat Stella Den Haag met veel succes in 2004 speelde. Ode twee is een muzikale theaterexplosie, zoals de groep het noemt, waarin beurtelings acteurs musiceren en dan weer musici acteren.
Een ogenschijnlijke potpourri van muziek die voornamelijk bestaat uit popsongs uit de eerste helft van de jaren tachtig, een enkel klassiek thema uit miljoenen, wat verstilde songs en enige instrumentale escapades, houdt ons bij de les. Ogenschijnlijk; want de volgorde en afwisseling tussen muziek en theatraal spel waarin dit wordt opgediend is van een enorme uitwerking.
Met soms niet meer dan een enkelvoudige handgreep weten voorstellingsmakers Erna van den Berg en Hans van den Boom je intens deelgenoot te maken van een samenspanning, een intrige die theater heet. Het is ongelooflijk hoe snel en onuitsprekelijk precies ze de aandacht weten te richten. Dat komt vooral tot uiting op de ademloze, verstilde momenten in het stuk waarin gefocust wordt op de poëtische tekst – een oude specialiteit van deze meesters van sereniteit – maar dit keer ook als de spelers annex musici zich vol spetterende overgave in hun muziek storten. Klaver mag dan misschien allenig zijn, maar is toch omringd door muzikanten die hem begrijpen, of dan toch hem denken te begrijpen.
Ode twee is een prachtvoorstelling voor iedereen vanaf 9 jaar, een voorstelling die het midden houdt tussen muziektheater, opera, rockmusical, toneel en zelfs operette, met knallend enthousiasme gebracht. De krachtige manier waarop Marielle Woltring naar voren treedt, Tessa Zoutendijk haar viool laat gieren op een manier die grootheden met elektrisch versterkte gitaren nog maar nauwelijks weten te bereiken, het ingetogen spel van Ruud van Bree, maar met name het flegmatieke spel van een onnavolgbare Floor van Berkestijn beklijven.
Enige minpuntje is dat de band nog niet altijd geolied ingespeeld klinkt en dat de geluidsbalans in de zaal nog wat strakker kan. Beide zaken zullen ongetwijfeld snel volgen, en dus is Ode twee een stuk dat jong en oud aanspreekt, dat de fantasie prikkelt, dat roert en bruist. Voorwaar, dat is nogal wat. We mogen Hans van den Boom wel eens dankbaar zijn voor al het moois dat hij met regelmaat over ons uitstort. En Klaver – ja, dat is Van den Boom natuurlijk, in a way.
Gezien op vrijdag 6 oktober 2006 in Theater aan het Spui.
Eric Korsten 