Schokkend goed en tegen beter weten in
Schokschouderend banjert hij in het rond. Op de achtergrond staat een bonte verzameling huisraad opgesteld – relikwieën van een overbodig geworden leven. Zijn armen kenmerkend radeloos halfhoog ten hemel geheven: ‘Kom op nou toch, màn, zèg.’ De bos bloemen die hij bij zich heeft geeft hij graag weg. Wie? Dan slaat hij dood op de vloer. Beter eigenlijk ook – anders zouden ze maar een stille, langzame dood gestorven zijn. Bovendien heeft nu iedereen in de zaal wat plezier aan die bloemen beleefd. Iedereen blij.
En toch: Theo weet het allemaal zo precies niet meer. Het knaagt binnenin hem. Wat is hij? Wat zal hij zijn? Halal, (anti-)semiet, nazist, fatsoensrakker, bestiaal, kruis-vaarder (sic) ? Waar zal hij voor kiezen? Heeft hij eigenlijk wel te kiezen?
Soms lijkt het alsof de bomvliegtuigen van 9/11 zich pas eergisteren zijn hoofd doorboorden. En de kruisiging van zijn naamgenoot nog altijd zijn systeem verneukt. Deze parttime hoeder van de onafhankelijke pers, koene ridder van het vrije woord – hij keert ons zijn vooralsnog ongebleekte poepgat toe.
Dat werkt louterend: zijn eigen shit maakt hij tot onze particuliere én maatschappelijke stront. Daarbij in staat gesteld door zijn wat slonzige podiumverschijning, zijn simplistische woordkeuze, zijn ongelikte articulatie, zijn onverwoestbare beelden – en zijn krachtige mannelijkheid vooral. Want vrouwen moeten het opnieuw danig ontgelden. Hoger opgeleid neuken – dat is aan hem niet besteed. Het heeft er alle schijn van dat hij leeft in een periode van (s)permanent Spermatozoïcum, waarin hij zich met ogenschijnlijk gemak en bij voorkeur van postcoïtale depressie naar depressie beukt met lekker, strakke, jonge wijven. Met als hoogtepunt een hoofddoekje dat als geile stoplap dient voor een onmachtige voorhuid ingeval van een incontinente lul.
Toch is dat niet de hoofdlijn die uit zijn programma valt te destilleren. Dat is eerder fundamentalisme, en vooral de godsdienstige aard van dat lasterlijke beestje moet het bij hem ontgelden. Tegen beter weten in, dat weet hij zelf ook wel. Want zeg nou eerlijk, houdt hij ons voor: Allah is toch ook maar een typetje van god?
Theo is zijn naam. Theocraat, theosoof, theomaan. Theorema, theorie. Theo(-)loog? Nee, hij loog niet. Theo raakt, Theo smijt. Maar figuurzaagt steeds zodanig in de roos dat je na afloop alleen maar wat verwonderd de zaal uit kunt lopen: zulk een eenvoud, en toch zo geniaal. Maassen weet in alledaagse straattaal toch een diepgang aan te brengen waarvan zijn collegae slechts kunnen dromen. In die zin steekt hij boven al zijn concurrenten uit. Zijn naam? Theo-d’Or.
Gezien: Theo Maassen – Tegen beter weten in op dinsdag 31 oktober 2006 in Fortis Circustheater, Den Haag.
Eric Korsten 