John Schleipen in ‘Laatste druk’
Overschatting is een uiterst hachelijk, in verkeerde handen een zelfs uitdrukkelijk gevaarlijk talent. Met dat weerbarstige talent is John Schleipen grootscheeps gezegend.
Getuige het persbericht dat hij de wereld in slingerde heeft hij er na zijn eerste solo zo op z’n heupen gekregen dat hij pardoes en bijna zonder nadenken maar zijn derde is gaan maken, ergo het tweede overslaat. Met Laatste druk als resultaat. Dat had hij echt niet moeten doen.
Weliswaar maakte hij jarenlang deel uit van het komisch gestemde collectief Crxe8me Fraiche, mag hij misschien zelfs een van de aanjagers van dit clubje worden genoemd – maar nu overspeelt hij toch echt grandioos zijn hand. Hij dist een werkelijk bloedeloos, zouteloos verhaal op dat bovendien alle kanten uit zwabbert. Over een man die een vrouw ontmoet. Hij is uit op haar liefde, zij op zijn geld. En dus wendt hij voor dat hij directeur is.
Maar hij is werkloos. So far, so good.
Aangenomen als jongste bediende bij een drukkerij drukt hij vervolgens de zittende directeur, mijmeraar over carbid, plat. Dat carbid wordt tenslotte het eind van jan en alleman. Carbid is namelijk een zeer brandbaar x96 lees: explosief x96 organometaal, een goedje dat in opax92s tijd nog weleens werd gebruikt voor het maken van licht x96 en tegenwoordig opnieuw populair is, maar dan als vervanging voor luid knallend vuurwerk.
Een redenering bestaat uit een stelling en argumenten. Maar wie bepalen de geldigheid van argumenten? Dat doen de premissen. Premissen zijn niet-genoemde argumenten. Ze zijn er wel, maar je ziet ze niet. Ze zijn zo vanzelfsprekend dat wij ze niet meer noemen. De aarde is rond, de bal ook. Expliciteer je een premisse waar dat niet wordt verwacht, of waar dat ongewenst is, dan volgt een zogeheten platitude. Schleipen grossiert ergerlijk in enorme hoeveelheden van zulke boosmakende onnozelheden, die hij als filosofische hoogstandjes presenteert.
Aan de hand van het bovenstaand beschreven, overigens al niet bijster origineel storyboard, is uiteraard nog best een aardige voorstelling te maken. Ware het niet dat Schleipen het gegeven heeft uitgewerkt alsof het om een niemendalletje zou moeten gaan x96 met als gevolg dat we worden zoetgehouden met slaaplectuur die op het nachtkastje misschien nog wel te pruimen is, maar zozeer is volgestopt met clichxe9s, met warrige, rafelige zijpaden, met losse flodders die er in de vorm van liedjes tussendoor zijn geschoven, xe9n met talloze herhalingen van zetten die doen vermoeden dat het stuk voor onderontwikkelde kleuters of verdementeerde bejaarden is bedoeld.
Is dat al niet genoeg om vrijwel totaal murw geslagen de pauze te halen, dan komen daarbovenop zijn zichtbaar onbeholpen acteertalent, zijn weinig geoefende zangstem en een misplaatst gevoel voor humor. Het getuigt dan ook werkelijk van pure misplaatste arrogantie dat hij het waagt om een pauze op te nemen in zijn voorstelling. Het publiek kan vervolgens niet anders dan blij toe zijn: het biedt immers ook een mooie ontsnappingsroute.
Laatste druk had minstens een uur korter kunnen en moeten duren. Zo opent hij het tweede deel met een anderhalve minuut durende samenvatting van het voorgaande x96 had dan deel 1 niet gedaan, schiet onwillekeurig door je kop – en dan nog was van een spanningsboog waarschijnlijk hoegenaamd nauwelijks sprake geweest. Nee, Schleipen is inderdaad toe, maar dan letterlijk aan zijn laatste druk. Trouwens: ik ben er niet zeker van en ben er niet in geslaagd door wie of wanneer, maar het gegeven van het carbid in relatie tot een directeur heb ik in een theatervoorstelling ooit eerder zien voltrekken. Bezondigt Schleipen zich aan jatwerk soms? Ik schrijf het niet graag, maar dit is een aperte belediging voor een theaterbezoeker. Pure egotripperij als hoogsteigen levenselixer.
Gezien: Laatste druk door John Schleipen in Theater Bellevue, Amsterdam op do 7 december 2007. Tekst, muziek en spel: John Schleipen. Regie: Pieter van Empelen; Arrangementen: Gregor Hamilton en John Schleipen.
Eric Korsten 