Stand-up philosopher Laura van Dolron speelt Mijn naam is Rachel Corrie
Laura van Dolron is hot zoals dat heet, en is dit jaar verbonden als artist in residence bij het Nationale Toneel in Den Haag. Ze blijkt een multitalent: ze schrijft, regisseert én speelt haar eigen voorstellingen. Ze introduceerde een nieuwe voorstellingsvorm, die van de stand-up philosophy. Een genre dat zich laat typeren door doorgaans snelle montagevoorstellingen waarin vragen en antwoorden over hoe de wereld te verbeteren over elkaar heen buitelen, zodat nadenken en lachen elkaar voortdurend afwisselen.
Als opmaat tot haar nieuwe premiere bij het Nationale Toneel, medio oktober, speelde ze haar solo Mijn naam is Rachel Corrie. Ogenschijnlijk in haar kloffie, sneakers onder de benen, een PET-flesje water bij de hand, treedt ze haar publiek tegemoet. Ongewapend, alleen, kwetsbaar speelt ze een intrigerend en indringend verhaal over een 23-jarige Amerikaanse studente die naar de Gazastrook trok om Palestijnen te helpen. Ze werd overreden door een bulldozer. Een ongeluk volgens het leger. Maar omstanders dachten daar anders.
Onlangs bracht ze een bezoek aan Israel en ze bezocht toen ook Palestijns gebied. En hield tijdens haar reis een online dagboek bij. ‘Lieve mensen, een kleine update vanuit Israël. Het is hier bere interessant. Iedereen praat honderduit tegen ons over het conflict. Ik vreesde dat het een probleem zou zijn dat ik niet zo veel weet, dat is absoluut niet aan de hand. Hoe minder je weet hoe beter, hoe meer mensen je het kunnen vertellen. De Palestijnen zijn ongelooflijk vriendelijk en gastvrij. De Israëli’s zijn agressiever van aard en behoorlijk paranoia… Hoewel de soldaten, die op elke straathoek staan met grote geweren, er zijn om de Palestijnen angst aan te jagen lijken de Israëli’s veel onrustiger en angstiger. Ik ben zelf ook een tikkie onzeker en angstig vandaag, want ik heb voor dat ik wist aangeboden dat ik Mijn naam is Rachel Corrie zal spelen in The National Theatre of Palestine. Behoorlijk spannend om een solo te spelen over Gaza voor mensen die daar misschien wel familie verloren hebben… Ik heb een dag om de tekst te vertalen, maar denk ik dat gewoon live in mijn hoofd ga doen.’
Het frappante is dat ook Rachel Corrie een dagboek bijhield. Fragmenten daaruit zijn door Van Dolron gecombineerd met citaten uit e-mails van de Amerikaanse. Van Dolron plaatste zich door haar bezoek aan het Midden-Oosten linea recta op een en dezelfde lijn met Corrie. Dat moet een hallucinerende ervaring zijn geweest. Een ervaring die zich ook laat lezen en ervaren door de toekijkers van haar voorstelling in het Nationale Toneelgebouw. Kraakhelder opgebouwd, onnadrukkelijk geacteerd, geen omhaal van woorden. Mijn naam is Rachel Corrie is een vrijwel recht-toe recht-aan-relaas, dat juist doordat er zonder opsmuk wordt gespeeld, extra hard aankomt. Behalve een uiterst persoonlijk portret is de voorstelling daarom ook per saldo een pamflet, een geschrift dat laat zien hoe paradoxaal het leven in bezet gebied en er direct omheen moet zijn.
Op vrijdag 16 oktober 2009 gaat Dolrons nieuwe solovoorstelling Iemand moet het doen in première bij het Nationale Toneel. Van Dolron: ‘Het zal geen voorstelling worden, maar een voorstel, voor een betere wereld!’ Tijd om de agenda erop aan te passen.
Eric Korsten 