Een bed van bloed en bloemen

Locatieproductie Toneelgroep De Nieuwe Metropool over Frida Kahlo

De wereldberoemde Britse band Coldplay liet zich door Kahlo’s laatste schilderij inspireren, en vernoemde hun jongste album ernaar: Viva la Vida. Het tekent de populariteit waarin Frida Kahlo (1907 – 1954) zich nog altijd kan verheugen.

Frida Kahlo, Bed van Bloed en Bloemen vertelt door de vaak ‘vergeten’ ogen van Kahlo’s jongere zus Christina het tumultueuze en bitterwrange levensverhaal van de vrijgevochten communiste en oerfeministe Frida, een tragedie waar Christina ook zelf niet aldoor een fijn aandeel heeft gehad. Actrice Ellen van Rossum speelt in het stuk de rol van Frida Kahlo en noemt de voorstelling ‘een duel tussen twee zussen’ en ‘een onwaarschijnlijke aaneenrijging van wrok en liefde.’

Als op een dag de bus waarmee de dan zeventienjarige Frida Kahlo door Mexico-Stad rijdt door een tram wordt geplet, dringt een stalen leuning vanaf haar linkerzij dwars door haar lichaam: haar ribben, heup en haar toch al door polio geteisterde slechte rechterbeen en haar ruggengraat blijken meervoudig gebroken, en haar voet verbrijzeld. Door het ongeluk kan ze geen kinderen baren. Maandenlang blijft ze ingekapseld in pleisters en verband aan bed gekluisterd, vechtend tegen een bijtende pijn, maar aldoor bijgestaan door haar zus Christina en haar moeder. Ze besluit om te gaan kunstschilderen. Kahlo’s moeder laat spiegels aan het ziekbed vastmaken, zodat zij zichzelf kan schilderen. Vier jaar na het ongeluk treedt ze in het huwelijk met Diego Rivera. En nog vijf jaar later bekent Kahlo’s zus dat ze een verhouding heeft met hem. Frida verlaat Diego. Maar het echtpaar hertrouwt. Het eigenaardige huwelijkscontract bepaalt dat de biseksuele Frida geen seksuele omgang meer hoeft te hebben met haar man. Later zou zij spreken van ‘twee zware ongelukken in mijn leven (…) één waarin een tram me aanreed, het andere was mijn man.’ Kahlo en Rivera hadden veelvuldig buitenechtelijke affaires, Kahlo zowel met mannen als met vrouwen. Ze onderhield een relatie met onder meer de van de Sovjet Unie naar Mexico uitgeweken Russische revolutionair Léon Trotski.

De basis voor de voorstelling van De Nieuwe Metropool vormen onder meer uit de biografie Con Amor van Hayden Herrara en de roman Mijn zuster Frida van Bárbara Mujica uit 2001. Frida’s leven is ook verbeeld in een film met Salma Hayek als Frida. In de toneelvoorstelling van de nog jonge professionele Haagse toneelgroep komt, net als in het boek, vooral Frida’s zus, gespeeld door Marike Mingelen, aan het woord. “Ze treedt als het ware in dialoog met haar eigen herinnering”, weet Van Rossum. “Via haar krijgen we een psychologisch inkijkje in de schaduwkant van Frida. Maar ook in de afwegingen van haar zus om te handelen zoals ze dat gedaan heeft. In de voorstelling is Frida een fantoom van Christina, een herinnering waar ze maar niet vanaf komt, een kwelling. Tijdens hun leven stond Christina in de schaduw van haar zus en heeft ze voor haar veel opgeofferd. Ze voelt zich daarin niet erkend, niet gezien. Dat is de drijfveer voor Christina om het nu allemaal te vertellen. En zo is de voorstelling ook een verhaal over twee zussen die elkaar proberen te bereiken en af te rekenen met wat er tussen hen in staat.” Christina’s observaties worden in de voorstelling geregeld van kanttekeningen voorzien door Frida, die, aldus Ellen van Rossum, “als een schim op de achtergrond haar zus aanhoort en incasseert.”
Van Rossum – met haar huidige tegenspeelster speelde ze vorig jaar nog de rol van Rita Verdonk in En alle vreugd en werk lijkt ver en vreemd bij Theatergroep Drang – zegt bewondering te koesteren voor Frida’s levenslust, en met name haar levensmotto Viva la Vida. “Ze is wat je een sterke vrouw noemt. Na iedere verwoestende mokerslag die haar leven overhoop gooide, krabbelde ze tegen de klippen weer op.”

Van 2 t/m 6 februari in Pulchri Studio; van 17 t/m 20 februari in de Koninklijke Schouwburg / Het Paradijs; van 10 maart t/m 2 april in Museum Beelden aan Zee Scheveningen. Meer informatie: www.denieuwemetropool.nl.

Advertentie

De vaderlandse flipperkast ontvlucht

Toneelgezelschap Monk speelt Soybomb

‘Je kunt tegenwoordig geen scheet meer laten’, zegt Bas van Tichelen, schrijver en polemicus in Noord, ‘of er is wel weer een of andere bevolkingsgroep die zich dan op z’n pik getrapt voelt.’ De Nederlander is zijn vaderlandse flipperkast ontvlucht als gevolg van enkele doodsbedreigingen die aan zijn adres zijn geuit.

“Noord is niet per se een anti-Wilders-voorstelling”, zegt regisseur Ellen Goemans, “zijn naam valt niet in het stuk. Maar als je een actuele voorstelling wilt maken, dan kun je niet om zijn tegenwoordigheid heen.” Volgens de Haagse acteur en regisseur wordt Noord van SoyBomb – een volle dochter van toneelgezelschap Monk – evenwel geen zwaar op de hand liggende actualiteitenrubriek, maar juist en veeleer een geestige, absurdistische voorstelling, waarin het vooral draait om de onderlinge verhoudingen van een groep vrienden die gezamenlijk noordwaarts is neergestreken. Hun conversaties strekken zich uit van geld en geweld tot lifestyle-dilemma’s, praktisch idealisme en de laatste complottheorieën. “Het gaat om de gruwelijke poses die ze aannemen en de naargeestige sfeer die ze oproepen en waarin ze lijken te gedijen. Ze geven enorm af op het politieke klimaat in Nederland. Ze hebben niet veel op met het milieu, maar zitten ondertussen prinsheerlijk op rendierhuiden in hun tijdelijke onderkomen te Finland, waar ze aan de rand van de poolcirkel hun met aandelenzwendel warmpjes bijeenvergaarde  eurocenten tellen, en elkaar wat korzelig de maat te nemen met vragen als: wat is beter te regeren, zwakke mensen of sterke mensen?”

Ellen Goemans heeft als acteur zojuist een serie uiterst succesvolle voorstellingen van Freetown bij theatergroep Dood Paard achter de rug. Ze speelde eerder dit seizoen ook in Postkantoor van SoyBomb, in feite een voortzetting van theatergroep Monk. Met het project SoyBomb startte de groep aan het begin van dit seizoen een reeks voorstellingen op over tegenculturen, meelopers, underdogs, en antihelden. Noord, een nieuwe tekst van Rutger Kroon en Joachim Robbrecht, is daarvan de tweede in de reeks. De voorstelling wordt opgebouwd uit een aantal losse scènes, en is, zo zegt de Haagse, ‘losjes’ gebaseerd op het minder bekende werk Noord van de Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline. Met name dit werk bleek een dankbare bron van inspiratie, en dan vooral de altijd al kenmerkende pikzwarte humor waarmee hij verslag doet van de strijd om het bestaan die steevast in zijn romans wordt geleverd. “Het gaat ons vooral om de sfeer die van zijn werk uitgaat, meer dan dat we letterlijke teksten van hem in de voorstelling verwerken. Céline wilde de banaliteit, absurditeit en hypocrisie van de mens tonen, en dat is precies wat wij in Noord ook willen bereiken .”

Noord is op vr 28 en za 29 januari te zien in de Koninklijke Schouwburg. Meer informatie op www.ks.nl en www.soybomb.nl.

Cabaret als rock ’n roll

Begijn Le Bleu in Een Beschaafde Jongen

Hij noemt zijn optredens bij voorkeur ‘humorvoorstellingen’. ‘Cabaret’ vindt hij vaak niet meer dan opzichtig en gewichtigdoenerij. “Bij ons in Vlaanderen valt cabaret grotendeels samen met rock ’n roll, bij jullie is het na, zeg 150 jaar, zowat tot een edele kunstvorm verheven en bijna een economie op zichzelf geworden – en zo wordt er bij jullie ook over gedaan en gesproken”, aldus de kritische Belg. “Jullie hebben opleidingen voor cabaret en theaters die uitsluitend cabaret tonen, bij ons is de kroeg de  plaats waar de programma’s worden ontwikkeld.” Le Bleu, die in 2005 als exponent van de toen al veelgeroemde ‘Vlaamse golf’ op glorieuze en verrassende wijze het Rotterdamse Camerettenfestival op zijn naam schreef, is dan ook benieuwd naar de aanstaande overtocht die hij met zijn nieuwe programma Een Beschaafde Jongen naar Nederland gaat maken. “Het Vlaamse gehoor verschilt hemelsbreed van het Nederlandse. Het publiek in Nederland reageert anders en Vlamingen lachen soms om heel andere dingen dan Nederlanders. Als ik in Nederland speel is het daarom voor mij altijd even spitsroeden lopen, even zoeken naar de juiste toonsoort. Een artiest is de bougie, wat hij of zij doet is de vonk, het publiek versterkt die vonk, zodat de motor begint te draaien. Het aandeel van een publiek is dus heel groot.”

Le Bleu – in het echt Timothy Begijn – staat bekend als virtuoos verhalenverteller. ‘Het beste tragikomische theaterwerk ooit gezien’, blokletterde De Standaard in België. Maar hij zegt het roer danig te hebben omgegooid en zichzelf min of meer opnieuw te hebben uitgevonden: “Ik heb mijn eigen format, mijn vingerafdruk gewijzigd. Dat komt ook doordat ik een half jaar geleden al dacht dat ik mijn nieuwe programma klaar had. Bij nader inzien bleek dat in het geheel niet. Ik ben dus als een razende opnieuw aan de gang gegaan. Als vanouds vertel ik verhaaltjes en komen er verschillende typetjes naar voren, maar ik ben er, bijvoorbeeld, mee gestopt om een boodschap in mijn voorstellingen te verweven. Mensen komen naar mij kijken om een avondje te kunnen lachen of zich te verbazen. Dat is al mooi genoeg. Humor is altijd mijn ding geweest. Het geeft voldoening om een publiek aan het lachen te brengen.”

In Een Beschaafde Jongen is Begijn Le Bleu uiteraard een keurig opgevoede jongen. “Net als u en ik”, licht hij toe. “Altijd op tijd. Proper gewassen. Spreekt met twee woorden.” Gaandeweg raakt deze welgemanierde boy verstrikt in een duister web van verlangens, driften en instincten. “Hoe ze ons tegenhouden of voortstuwen, verraden of zich verbergen in de krochten van onze ziel, daar gaat de voorstelling over.”

Begijn Le Bleu is op donderdag 27 en vrijdag 28 januari te zien in PePijn. Meer informatie: www.theater-diligentia.nl en www.begijnlebleu.be.

Mannentranen op een snerpende viool

Muziektheatergroep Via Berlin met Een Mond vol Zand in de Koninklijke Schouwburg

Wat als je man, een oorlogsjournalist, spoorloos lijkt te zijn verdwenen, en je hem uitgemergeld, gedesoriënteerd en verwilderd bij een andere vrouw, midden in een woestijn, terugvindt? De jonge muziektheatergroep Via Berlin maakte onder de vlag van Theatergroep Orkater over dit gegeven een indringende en in muzikaal opzicht gevoelige voorstelling: Een Mond vol Zand. De voorstelling speelde eerder op Oerol, en is nu ook in het theater te zien.

“Geen lichtgewicht”, noemt regisseur Ria Marks het stuk. “Deze voorstelling gaat echt ergens over. De oorlogssituatie is van wezenlijke betekenis voor dit stuk, het speelt zich namelijk af in Afghanistan.”
Op Oerol, het jaarlijkse multidisciplinaire kunstfeestje op Terschelling, fungeerden de zandduinen van het eiland als podium. “Dat was prachtig”, zegt Marks, “al dat zand dat ons daar tot aan de verre einder omringde. In de theaterversie die we er nu van hebben gemaakt komt dat gevecht tegen het zand op een andere wijze naar voren. Geen letterlijke zandbak, nee, want theater is toch vooral suggestie. In vergelijking met Oerol kunnen we nu het licht controleren, dat was daar op locatie natuurlijk niet het geval. Zo heeft iedere plek gelukkig z’n eigen charmes.”

Via Berlin is het gezelschap van actrice Dagmar Slagmolen en muzikante Rosa Arnold. In Een Mond vol zand maken zij gebruik van klassieke- en zelfgeschreven muziek. Marks: “Rosa Arnold wil graag klassieke muziek op een ongebruikelijke manier doorgeven. Dat is ook af te lezen aan de bezetting en de composities: muziek voor viool, melkbus-cello, verschillende percussie-instrumenten, zand en plastic. Er wordt onder meer een twaalf minuten durende chaconne van Bach gespeeld. Die dringt juist door de manier waarop die theatraal is ingebed tot op het bot bij je door. Het mooie van de voorstelling is dat we een muzikale vorm hebben weten te geven aan fundamentele vragen. Vragen over wat een oorlog met een man kan doen, en hoe man en vrouw zich tot elkaar kunnen verhouden.”

Marks, die nog geregeld ook zelf op het podium staat bij onder meer Orkater, en in vroeger dagen deel uitmaakte van Theatergroep Carrousel, geniet ook bekendheid als filmactrice, onder meer van Valse Wals. Marks en Via Berlin kwamen elkaar op het spoor door een workshop bij Orkater. “De manier waarop Dagmar en Rosa tekst en muziek combineerden was intrigerend”, zegt de ook als gastdocente van de Maastrichtse toneelschool werkzame regisseur over ‘haar’ protegees. “In dit stuk was de  theatrale uitdaging met name, om tekst en muziek tot een onlosmakelijk geheel te vormen. Dat is volgens mij goed gelukt, daar hebben we heel wat fases voor moeten doorlopen, zodat je uiteindelijk een compact verhaal overhoudt waarin al het overbodige is weggelaten.”
Marks houdt ervan om met jonge mensen te werken, ongeacht of dat in het klas- of het repetitielokaal is: “Jongeren beschikken over allerlei ideeën die ze, gedreven als ze zijn, willen uitproberen. En het gebeurt herhaaldelijk dat ik geïnspireerd door ze raak. Bovendien kan ik zo mijn ervaringen als theatermaker delen.” Het volgende project met Via Berlin staat dan ook al op stapel. “Dat wordt een voorstelling die “Vanaf nu heet je Pjotr” gaat heten.”

Via Berlin is met Een Mond vol Zand op di 25 januari te zien in Theater aan het Spui. Meer informatie: www.theateraanhetspui.nl of http://www.orkater.nl/nieuwkomers.

Ratzkes Wunderbarer Berlin bei Nacht

Theater de Regentes in Berlijnse sferen

Voor Berlin bei Nacht brengt Ratzke het voormalige zwembad Theater De Regentes een weekeinde lang tot het middernachtelijke uur in de aangename sfeer van de gelijknamige Duitse hoofdstad, met zijn heerlijke Unter den Linden en de Spree, de stad die nu evenals in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw grossiert in hippe nachtclubs en waar een razend interessant en vitaal kunstleven floreert. Ratzke vindt De Regentes een interessante plek voor zijn eenmalige theaterevenement: “Er zijn tal van spannende plekjes in dit voormalige zwembad. Die zijn uiterst geschikt voor avontuurlijke optredens en performances.” Volgens Ratzke wordt De Regentes voor even ‘de Grote stad’, waar, als in een labyrint, tourguides de bezoeker rondleiden. “Zij maken als het ware een nachtwandeling langs enkele illustere locaties die Berlijn te bieden heeft. Ontmoet in het avant-gardistische Kreuzberg absurdistisch cabaret, laat je op de Ku’damm verleiden door chanson diva’s en in het hippe Mitte inspireren door eigenzinnige theaterperformances.”

Sven Ratzke is hot. Vanaf eind december tot en met eind april 2011 presenteert de chansonnier, cabaretier en kleinkunstenaar in het fonkelnieuwe DeLaMar Theater in Amsterdam elke zaterdag zijn eigen Late Night Show. Ratzke, hij werd door De Volkskrant eens getypeerd als het ‘enfant terrible van de showbizz’, is half Nederlander, half Duitser, woont afwisselend in Amsterdam en Berlijn, en stamt uit een onmiskenbaar Duitse theatertraditie. Ratzke kreeg bekendheid door zijn optredens tijdens verschillende edities van festivals als De Parade, Oerol en de Boulevard. Ook zijn hoofdrol in de musical Cabaret bleef niet onopgemerkt, evenals zijn bezoek aan Paul de Leeuw, bij wie hij ooit in zijn programma’s aanschoof.

De oorsprong van zijn rol als cultureel ambassadeur ligt in 2006, toen Ratzke een reeks Duitse Nachten in Amsterdam organiseerde. Bekende Duitse artiesten traden op, maar er waren ook nationale BN’ers van de partij, onder wie Theo Maassen en Ellen ten Damme, die dat in de Duitse taal deden. Op Bevrijdingsdag van dit jaar organiseerde hij een Duits-Nederlandse avond in het Bimhuis in Amsterdam.

Berlin bei Nacht is een eenmalig theaterevenement. Programmasamensteller Sven Ratzke heeft er diverse topacts uit de Berlijnse undergroundscene voor gerekruteerd. “Ars Vitalis is een absurdistische muziekcabaretgroep tussen waan en witz”, licht hij toe. “Dan is er Existenzberechtigung, de performancegroep van de in Berlijn wonende Nederlandse theatermaakster Hanneke Kuijpers. Zij neemt de expressionistisch en buitenissig ogende en in Duitsland rijzende ster Cora Frost mee naar Den Haag.” Kuijpers werpt zich op de literaire hoax van JT Leroy. De alom geprezen teenagerschrijver annex ex-prostituee van het boek Sarah.  JT Leroy leek een jongen, maar bleek een meisje – en wel het schoonzusje van de veertigjarige vrouw die de bestseller daadwerkelijk geschreven had. Ratzke: “Kuijpers maakt er een performance van maakbare identiteit en seksualiteit over, terwijl Frost, ‘Koningin van het bizarre’, aldus de Frankfurter Zeitung, haar vele gezichten kan tonen.” Uiteraard is er ook een fonkelend optreden van Sven Ratzke & Band, die als vanouds zal flirten met het cabaret van de jaren twintig van de vorige eeuw, maar daar een modern en glamourous tintje aan weet te geven. Kurt Weill zou er misschien wel graag bij geweest zijn, daar in De Regentes.

Berlin bei Nacht in Theater De Regentes op za 18 en zo 19 december. Meer informatie: www.deregentes.nl.

Weerzien dat ontspoort in ’n nachtmerrie

Schokkend toneel van Sarah Kane met Peter Blok

Op een hotelkamer in Kosovo drijft een koppel elkaar nietsontziend tot het uiterste, terwijl om hen heen de burgeroorlog keihard woedt.

Sarah Kane (1971-1999) schreef in haar korte leven vijf toneelstukken, waarin de pijnlijke wonden van de postmoderne westerse maatschappij worden blootgelegd. Haar Blasted bevat hoogexplosief materiaal, opgetekend door een Engelse toneelschrijfster die op haar 29^e besloot zonder omwegen uit het leven te stappen, door ophanging aan haar schoenveters in de wc van het ziekenhuis waar ze was opgenomen na een eerdere zelfmoordpoging. “Dat geeft wel iets aan”, zegt Peter Blok, die in Blasted de rol van tabloidjournalist speelt. “Je voelt dat Kane in alle opzichten net iets anders tegen de dingen aankijkt. Ik vergelijk haar wel met Pasolini. Net als hij schiep ze een heel eigen universum, in haar geval door de manische depressiviteit die haar in zijn greep had. Wat Sarah Kane echt bijzonder maakt is de roekeloosheid waarmee ze inbeukte op de grenzen van het genre.”

Sprekend over Sarah Kane gaat het al snel over geweld en seks. Alle taboes komen voorbij: verkrachting, incest, marteling, afgehakte ledematen, moord en kannibalisme. Al bij de première van haar debuut Blasted was Kane omstreden: een jonge vrouw wordt verkracht, een hotelkamer opgeblazen en de ingewanden van een baby verorberd. Maar achter de eerste shock van Kanes werk ligt veel meer. Kane was bovenmatig intelligent, geëngageerd en had een flinke dosis humor. Ook was ze een meester in het nauwkeurig componeren van haar teksten.
Voor Peter Blok, onder meer bekend van de film Zwartboek, de tv-series Baantjer en Evelien, en de toneelhit Cloaca, gaat het stuk vooral over beschaving.  Blok: “Hoe dik is de laag beschaving die we ons aanmeten? Wanneer verschijnt er craquelé in de laklaag van het leven? Waartoe ben je in staat als een burgeroorlog, zelfs al is het er eentje tussen twee mensen, uitbreekt? Wat gebeurt er met mensen en in jezelf als je voor zo’n situatie wordt gesteld? Kane giet zulke bestaansvragen in gecondenseerde taal en laat die uitspreken in een overprikkelde omgeving. In die hogedrukpan zie je pas echt wat intensiteiten bij mensen losmaken.”

“Het is fascinerend om in een wereld te mogen duiken die een ander als het ware voor je georkestreerd heeft”, antwoordt Blok op de vraag of het een aantrekkelijk stuk is voor een acteur. “Bovendien is het niet voor de hand liggend om mij voor deze rol te casten. Normaal speel ik rollen die psychologisch-realistisch zijn, zal ik maar zeggen, doorgaans de wat sympathiekere rollen. Het komt zelden voor dat ik een shockerende of onsympathieke rol toebedeeld krijg, en deze vent is echt een nare man. Voor mij was dat juist de reden om deze rol aan te nemen.”

Blok kennen we ook van het Nationale Toneel, waar hij voor het laatst in Medea te zien was. Zien we hem daar binnenkort nog eens terug? Blok: Wie weet. Ik vind het in ieder geval leuk om er te spelen, en ook het spelen in Den Haag bevalt me altijd wel.”

Blasted door Toneelschuur Producties is op di 11 en wo 12 januari te zien in Theater aan het Spui. Meer informatie: www.theateraanhetspui.nl of T (070) 346 52 72.

De vrijheid om jezelf uit te drukken

Binnen de lijntjes, het nieuwe theaterprogramma van Ronald Goedemondt

Met zijn vorige voorstelling Dedication was Ronald Goedemondt de winnaar van de Neerlands Hoop 2008, winnaar van de Edison Comedy 2009 én genomineerde voor de Poelifnario 2009, de prijs van theaters voor het meest indrukwekkende programma van het seizoen. In datzelfde jaar won hij een Edison voor de Dvd-registratie van Ze bestaan echt. Hij liet daarmee de medegenomineerden Najib Amhali en Ashton Brothers achter zich. Het was de eerste keer dat een Edison in deze categorie werd uitgereikt.

Nu, na een genoten korte pitsstop, volgt zijn vierde programma Binnen de lijntjes. Vanaf begin januari, allereerst met een reeks try-outs, buitenkansje voor fijnproevers, waarvan een in PePijn, en later in het voorjaar in Theater Diligentia met twee uitvoeringen van de definitieve versie die ontstaat uit de try-outs.

Goedemondt is een typisch voorbeeld van een cabaretier die snel op eigen termen zijn achterban heeft weten te organiseren – doordat mensen aan elkaar over hem doorvertellen. ‘Wat ik doe, is eigenlijk een soort method-cabaret’, vertelde de geboren Limburger eens in een interview. ‘Ik pas pijnlijke ervaringen uit mijn leven toe in mijn shows om te vermaken. Het enige wat een artiest kan bieden is eigenheid en originaliteit. Ik maak wat ik zelf leuk vind en dat wordt kennelijk gewaardeerd. Ik mag in mijn handjes klappen dat dat zo is. Voor de rest is het hele artiestendom een groot beest dat ook zijn rug naar je kan keren.’

Goedemondt heeft Siciliaans bloed in de aderen, verhuisde na vier jaar van Tegelen naar Eindhoven, en vertoonde al op de basisschool uitgesproken podiumambities. Na studies aan de HTS, de HEAO en een dienstverband van drie jaar als copywriter bij een reclamebureau, besloot hij fulltime stand-up comedian te worden, eerst in Toomler, thuishonk van de Amsterdamse Comedytrain, broedkamer voor lachtalent, en al snel daarna als leverancier van teksten voor televisieprogramma’s als Dit was het nieuws en Ook dat nog. In 2003 won hij de Jury- en de Publieksprijs van het Rotterdamse Cameretten Festival, een van de festivals die een bewezen graadmeter zijn voor aankomend cabarettalent.

‘Op mijn twaalfde begreep ik nog niks van Toon of Youp of Freek’, bekende de cabaretier in een interview. ‘Maar de comedian Eddie Murphy vond ik heel grappig. Directer, gevaarlijker, dicht op het publiek. Die vorm sprak me lange tijd meer aan dan cabaret. Nu zie ik steeds meer de waarde van cabaret: de vrijheid om jezelf anders uit te drukken. Dat prikkelt, omdat daardoor andere aspecten van mij naar boven komen. Het is stimulerend om bijvoorbeeld een scène te spelen, een gedicht voor te dragen dat niet perse grappig is, of spanningen op te roepen door stiltes. Maar naast cabaret zal ik altijd blijven stand-uppen, want dat zie ik niet alleen als een opstapje naar een theaterprogramma.’

Zijn spel lijkt eigenlijk niet eens zozeer op dat van een ‘authentiek’ stand-upper die met improvisaties voortdurend contact maakt met het publiek, eerder op een jongen die zonder al te veel opsmuk maar erg meeslepend zijn eigen verhaal weet te vertellen. Wat raakt en verbaast is de herkenbaarheid van de verhalen die hij opdist, die hij combineert met bizarre gedachtespinsels. En met een groot verbeeldingsvermogen. Goedemondt neemt geen genoegen met de werkelijkheid, maar redeneert nog even door. En dat beeldt hij uit met de juiste mimiek, bewegingen en stemmetjes, die nog extra flatteren door zijn zuidelijke tongval. In inhoudelijk opzicht zijn zijn programma’s niet bijster bijzonder. Er is doorgaans geen moraal, noch een diepere gedachte uit te destilleren. Goedemondt rijgt losse opmerkingen en observaties uit het leven van alledag aan elkaar, maar zodanig dat eruit blijkt dat hij nogal onhandig is in de omgang – maar ook dat is wellicht een trucje. Een leuk trucje, dat wel.

Ronald Goedemondt is met Binnen de lijntjes te zien op 5 januari in PePijn en op 8 en 9 april in Theater Diligentia. Meer informatie: www.theater-diligentia.nl of www.ronaldgoedemondt.nl.