Ro Theater speelt opnieuw een ‘Loher’
Twaalf personages zoeken naar de zin van hun leven maar verdwalen in de absurditeit ervan. In de zwarte komedie Dieven geven twaalf verloren zielen zich bloot. Regisseur Alize Zandwijk: “Er zijn verschillende kleine epicentra in het stuk, niet één heel grote.”
Wolven
“Wolven staan voor iets moois, ze symboliseren de ongetemde en ongerepte natuur. In Dieven beweert Linda een wolf gezien te hebben. Voor haar is een wolf een zinnebeeld voor de Hof van Eden, voor hoop op de toekomst, want ze wil graag het kuuroord waar ze werkt ombouwen tot een kuuroord. Maar wolven zijn ook een symbool voor angst, en specifiek in dit stuk verbeelden ze terrorisme.”
Kartonnen dozen
“De speelvloer is bezaaid met tientallen opengewerkte kartonnen dozen die als honingraten in een bijenkorf – een leefomgeving waar het krioelt van het leven – tegen elkaar aan liggen. De dozen kun je zien als de eenvormige, geblokte flatgebouwen of huizen. En een doos is als een kluis, nét groot genoeg voor het opbergen van de essentiële en meest waardevolle persoonlijke bezittingen. Uiteindelijk is een doos een kist, een laatste rustplaats.”
Tomason
“Verschillende personages in Dieven noemen zich Tomason, een naam die is gebaseerd op kunstwerken van de Japanse kunstenaar Genpei Akasegawa . Een ‘Thomasson’ staat in zijn werk voor een op het oog zinloos, doelloos voorwerp. Het schijnt dat wij mensen altijd een doel moeten hebben in ons leven, ook al is het een verborgen doel. In de voorstelling verbeeldt een Tomason de angst die opkomt als een personage inziet dat het leven doelloos lijkt, als dat bijvoorbeeld niet gericht is op werk, op liefde of op de zorg voor een kind. En toch is het leven er, ook als we niets doen en we geen plan hebben.”
“Er is nog een uitleg. Als van een deur alleen nog de scharnieren bestaan, kun je zeggen dat die hun doel hebben verloren, maar ook dat ze daarvan bevrijd zijn. Betekenis ontstaat pas als iemand een betekenis aan iets geeft. Aan een scharnier zonder deur kan je nog altijd een jas ophangen of een waslijn vastknopen.”
43 jaar
“Ira Davidoff wacht al 43 jaar lang in een hotelkamer op de terugkomst van haar man, die als vermist geldt. Ira begrijpt wat dat betekent. Zij zegt: ‘Oké, ik heb mijn leven vergooid, ik heb niets gedaan en niet gehandeld. En dat deed ik uit het verkeerde motief, namelijk uit angst. Ik wilde het leven als iets vanzelfsprekends zien, en dat is me niet gelukt.’ En toch is Ira niet bitter, zelfs na 43 jaar wachten. Een periode waarvan de politieagent in het stuk zegt: ‘Dat is mijn hele leven’.”
Dieven
“In Dieven willen mensen ontsnappen aan hun eigen leven, mensen die leven alsof ze niet leefden. Die zich door hun eigen leven heen stelen, voorzichtig, klein en schuw, alsof niets daarvan hen toekomt, alsof ze geen recht hadden zich erin te bevinden. Alsof ze dieven waren. De machteloosheid van echt willen leven en er toch buiten blijven staan is de simpele gedachte van Dieven, maar daar zit een diep levensgevoel onder.”
Loher
“Zij is een fantastisch schrijfster, groots in het beschrijven van het huidige tijdsbeeld. Het mededogen voor mensen die een beter leven willen, die dromen van iets maar daar niet aan toekomen en eigenlijk niet weten waarom, is typerend voor het werk van Dea Loher. Eigenlijk heeft Dea Loher met Dieven een soort Drie Zusters van Tsjechov geschreven. Die zussen willen naar Moskou, maar gaan nooit.”
Dieven van Ro Theater is op di 15 maart in de Koninklijke Schouwburg. Meer informatie: www.rotheater.nl. Reserveren: 0900-3456789.
Eric Korsten 