‘Max is een vervelend jongetje’

Theaterschool Rabarber brengt olijke productie voor peuters

“Klaas Vaak heb ik altijd een interessant personage voor een voorstelling gevonden”, zegt Maarten Bakker. “Door hem kun je bij jonge kinderen heel snel tot hun fantasie doordringen en ze meevoeren naar een verzonnen wereld”. Het mannetje dat erom bekend staat zand in de ogen te strooien en dromen te bezorgen is voor één keer in levende lijve te zien, in de muzikale voorstelling Klaas Vaak en de Monsterfabriek, een stuk voor de allerkleinsten (3+). Bakker schreef de tekst voor Rabarber en regisseert het stuk zelf bij de Haagse theaterschool van Rebecca van Leeuwen. Zijn verhaal is losjes gebaseerd op het bekende kinderboek Max en de Maximonsters van Maurice Sendak. En dus zien we bij Rabarber naast Klaas Vaak het kereltje Max verschijnen. “Max droomt alleen maar van monsters”, zegt Bakker. “Wanneer hij op een dag niet meer wil gaan slapen, verschijnt Klaas Vaak. Maar van monsters heeft Klaas Vaak nog nooit gehoord, die bezorgt hij niet. Daarna neemt Klaas Vaak hem mee naar dromenland en komen ze erachter dat ergens ver, ver weg in dromenland een monsterfabriek staat.” Bakker snijdt met het stuk het onderwerp aan dat kinderen voor en tijdens het slapen soms irreële angsten uitstaan. “Klaas Vaak maakt het me makkelijk om kinderen werkelijk te laten geloven wat ze op het podium zien. Je moet kinderen betrekken bij een voorstelling, dat werkt altijd het beste. Dat roept reacties bij ze op. De moeilijkheid voor mij is vooral om het verhaal te vertellen zonder veel zijwegen in te slaan”. Bakker regisseerde eerder voorstellingen bij Rabarber als De Kleine Zeemeermin, Duimelijntje, Koning van Katoren en Anne Frank. Hij wordt deze keer gesecondeerd door choreografe Willemijn van Daal. Zij zoekt naar wegen om het verhaal in beeld en bewegingen te vertellen. “Zoals de Monsterdans die we hebben bedacht”, zegt Van Daal. “Of het moment dat Max en Klaas Vaak naar de koning gaan. Zulke momenten kun je vertellen zonder dat er een woord hoeft te vallen”.

Aan Klaas Vaak en Monsterfabriek doen 25 leerlingen van de theaterschool mee. “Sommige van hen kende ik al, want ik geef hier, net als Willemijn, zelf ook les. Enkele anderen zijn voor mij geheel nieuw, want hier volgen zo’n twaalfhonderd kinderen en jongeren wekelijks toneel-, dans- en zanglessen. Het is in ieder geval leuk om te merken dat ze allemaal superenthousiast zijn om dit te spelen”. Bakker laat tijdens de repetities zijn pupillen vaak allerlei opdrachten doen. “De tekst ligt niet geheel vooraf vast”. De vijftienjarige Tarik Moree is een van de twee spelers die de rol van Max voor zijn rekening neemt. “Een leuke rol. Maar Max is wel een wat vervelend jongetje”, zo typeert hij de hoofdrolspeler van het verhaal. “Gelukkig lukt het me goed om me in hem te verplaatsen. Ik ben namelijk zelf soms ook wel eens vervelend”, lacht hij. Floris Koelman (16) speelt de innemende rol van Klaas Vaak. “Ik begeleid Max op z’n avonturen. En ik moet hem beschermen tegen de bad guys in het stuk. Dat is erg leuk om te doen”.

Zondag 26 februari t/m zondag 11 maart in Theater Merlijn, Bilderdijkstraat 35, te Den Haag. Meer informatie: www.rabarber.net. Kaarten reserveren: online of via (070) 3450996.

Advertentie

‘Een ode aan de taal’

De avonturen van V. Swchwrm op toneel

‘Dit is mijn eerste boek. Ik hoop dat het een diepe indruk zal achterlaten. Anders heb ik het voor niets geschreven,’ schrijft Viktor Swchwrm. Viktor Swchwrm wil schrijver worden, koste wat het kost. ‘Ik dacht, als ik elke dag één bladzijde schrijf, dan schrijf ik elk jaar een boek van 365 bladzijden, en in een schrikkeljaar één van 366 bladzijden. Dat leek me genoeg voor een schrijver’. Maar dat is verre van eenvoudig en lange tijd blijft hij steken op twee bijna onnozele beginzinnetjes: ‘Het begon te sneeuwen. De wereld…’ Hij wil de moed opgeven, maar breekt niet. ‘Ik wil mooie boeken schrijven, mooie en belangrijke boeken. Mensen die mijn boeken lezen moeten er vrolijk van worden en ophouden met oorlog voeren of misdaden beramen. En als het mogelijk was moeten zieken er beter van worden’.

Viktor Swchwrm is een personage van Toon Tellegen, de veelgelauwerde Nederlandse schrijver die de avonturen van de jongeling opschreef. ‘Sommige heb ik echt beleefd, andere heb ik verzonnen’, laat hij hem meedelen. Maar voordat Viktor schrijver kan zijn moet hij eerst de wereld ontdekken. En die is groot en vol aangename en onaangename momenten. Zijn opa sterft. Hij redt de koningin. Hij wordt verliefd… Kortom: hij groeit op. Maar dan kan niets hem nog tegenhouden, zelfs de overheid niet. Hij is een schrijver.

Het boek staat centraal in de humoristische voorstelling SWCHWRM vanToneelhuis, de Antwerpse theatergroep  rond Guy Cassiers. “In zijn regie is het een verhaal van ‘the artist as a young kid’, van een jongen die de wereld met verwondering en verbeelding tegemoet treedt,”zegt Fien Maris, een van de actrices in het stuk. “De voorstelling wordt steeds tweetalig gespeeld: in het Nederlands en in een tweede taal. In Den Haag is dat het Marokkaans. Daardoor ontstaat een soort van taalspelletje dat de vloeibaarheid en de muzikaliteit van taal benadrukt. Een voorbeeld. Als ik zeg: ‘Dit avontuur heb ik verzonnen’ wordt er in vloeiend Marokkaans doorgegaan met ‘en heel vaak beleefd.’ Zo is SWCHWRM een ode aan het schrijven en aan de verbeelding, maar ook aan de rijkdom en de muziek van talen”. Ze vindt het bovendien een spannende voorstelling. “Doordat er nauwelijks sprake is van een decor en er ook geen attributen worden gebruikt, kunnen we aantonen dat er niet veel nodig is om de verbeelding aan het werk te zetten. Het grappige is ook dat kinderen én volwassenen volop genieten van dit stuk. Alleen een leeftijdsgroep vindt het vaak maar niks: kinderen tussen 12 en 18. Maar die zijn volgens mij sowieso moeilijk aan te spreken.”

Maris heeft het door Marc Terstroet geïllustreerde boekwerkje van Tellegen uiteraard van a tot z gelezen. “We laten in de voorstelling vrijwel alle hoofdstukken de revue passeren. Ik houd van zijn boeken, van de poëzie en de kinderlijke verbeelding die eruit spreken , en die op mij een hilarische uitwerking hebben. Bij de repetities kregen we van Tellegen trouwens ter aanmoediging zijn boek Het vertrek van de mier, ook zo’n uiterst aandoenlijk en prachtig verhaal.”

SWCHRWRM door Toneelhuis is te zien in Theater aan het Spui op vrijdag 24 februari. Meer informatie op www.theateraanhetspui.nl of www.toneelhuis.be. Telefonisch toegangskaarten reserveren op (070) 346 52 72.

Tien voorlichters op elke journalist

Orkater speelt Breaking the News

Hoeveel journalisten zijn er nodig om burgers geïnformeerd te houden en de machthebbers eerlijk? Voorlichters heten ze, en ze zijn steeds talrijker en beter gefinancierd, en gaan steeds professioneler te werk. Ze leren uit handboeken die uitleggen hoe je een mediastrategie of ‘issue’management voert. Wat moet de burger met dat spel tussen journalisten en voorlichters? Theatergroep Orkater maakte er een voorstelling over.

Elk verhaal heeft zijn eigen tempo. Elke nieuwsstroom heeft zijn eigen dynamiek. Een neerstortende Boeing is nieuws nog voordat de pers de eerste koppen heeft geschreven. Toen onderzoekers van de Universiteit van Amsterdam in 2010 de resultaten naar buiten brachten van hun onderzoek Gevaarlijk spel, bleek dat er tien keer zoveel voorlichters die het nieuws spinnen rondlopen in Den Haag, dan er journalisten in de weer zijn. Ze poetsen het imago van hun baas op, wie dat ook is – en maken van Defensie, een oersaaie provincie of een chemische multinational een dynamische instelling met hart voor de samenleving. Dat doen ze veelal volgens tamelijk ethische normen: niet te veel liegen en niet te vaak een politiek belang dienen. Volgens de journalistenvereniging NVJ waren er in 2010 zo’n 15.000 journalisten, van wie er 5.000 ook commercieel werk deden. De studie kwam uit op 128.400 tot 149.382 ‘communicatiemedewerkers’ in de private sector, en 7.457 in de publieke sector. De UvA-onderzoekers spraken de vrees uit dat met name de kwaliteitsjournalistiek niet zal overleven als de trend zich voortzet.

Betrouwbaarheid, de reputatie van degelijkheid, is in tijden van internet geen erg gewild goedje gebleken. Andere dingen zijn belangrijker in de ogen van consumenten. Snelheid, interactiviteit, verwevenheid, mobiliteit, veelheid. En authenticiteit natuurlijk, de modegril van jaren. Betrouwbaarheid was ooit een van de belangrijkste kwaliteiten van de journalistiek. Kwaliteitskranten waren op een vanzelfsprekende manier betrouwbaar, ook als ze dat feitelijk wel wat minder waren dan werd aangenomen, omdat ze dun bemand waren, trouw aan hun zuil, provinciaals – maar vaak ook niet zo goed als ze later zouden worden.
De journalistiek zit in de hoek waar de klappen vallen. De oplagecijfers van de meeste kranten vertonen al jaren achtereen een krimp, omroepen bezuinigen zich een slag in de rondte terwijl adverteerders muiten, journalisten worden ontslagen of moeten zoveel pagina’s voltikken en minuten vullen dat ze al te vaak en al te willig ten prooi vallen aan de mannetjes en vrouwtjes van de ‘pr’.

Gevecht om het nieuws
Breaking the News gaat over de macht van de media en de emoties achter het nieuws. Over macht, media en manipulatie. Actrice Sophie van Winden (1983) noemt de voorstelling van Orkater waarin ze speelt ‘een pleidooi voor een kritische blik.’ “Je moet voortdurend vragen stellen, over alles wat we voorgeschoteld krijgen,”meent ze. “Spindoctors, lobbyisten en journalisten zitten in een gevarendriehoek waar afspraken gemaakt worden en waar nieuws wordt voorgekookt en soms zelfs wordt verkocht. En ook in talkshows is er vaak sprake van vooropgezette een-tweetjes. Je moet je er rekenschap van geven dat feiten soms niet de waarheid belichamen, ook al wordt die wel als zodanig gepresenteerd. Journalisten en lobbyisten leveren dagelijks een paringsdans af en voeren vaak een potsierlijk gevecht om hun item in het nieuws te krijgen. Dat zorgt bij beide partijen voor adrenaline, voor discussies en voor hoog oplopende emoties. De vraag die we na afloop van de voorstelling aan bezoekers willen meegeven is deze : is het mogelijk onbevangen naar het nieuws te kijken?”

Breaking the news is ten dele gebaseerd op een onwaarschijnlijk maar waargebeurd verhaal – dat van Brandon, de 18-jarige jongen die in het nieuws kwam toen bekend werd dat hij al jaren aan een muur van een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking in Ermelo is vastgeketend omdat hij (zelf)destructieve neigingen heeft – en ontaardt in een hectische en soms naargeestig maar ook hilarische wedstrijd om de aandacht van het publiek. Een spel dat wordt bepaald door de waan van de dag en de strijd om kijkcijfers.

“Een voorstelling over de media kun je natuurlijk op verschillende manieren doen,” zegt Van Winden, “maar we willen in ieder geval niet met een opgeheven wijsvingertje theater maken. Daarom hebben we gekozen voor een prikkelende benadering. We hebben de populistische Partij van de Zorg in het leven geroepen, een one-issuepartij. Die plaatsen we tegenover de redactie van het fictieve tv-programma Nieuws van de Dag. Zo ontrafelen we hoe een hype gemaakt wordt en hoe handjeklap al snel regeert. Breaking the News is daardoor een wat groteske uitbeelding geworden, een voorstelling die uitmondt in een nachtmerrie, een boosaardig sprookje. We hadden het ook als een taai essay kunnen brengen, maar ja, dat wordt dus niet per se theater. We hebben er een stuk van gemaakt dat het midden houdt tussen thriller en komedie. Breaking the News laat zien dat achter ieder nieuwsitem diverse belangen schuilgaan.”

Voor het maken van Breaking the News dompelden de Orkater-spelers Geert Lageveen en Leopold Witte zich maandenlang onder in Haagse Kringen en bewogen ze zich onder diverse belangengroepen van de Haagse politieke matras. “Ze reageerden wat geschrokken op het aantal lobbyisten en voorlichters, en ontdekten dat censuur en propaganda om de hoek op de loer liggen,” zegt de jonge actrice. Dat de voorstelling in politiek en journalistiek Den Haag stof heeft doen opwaaien is volgens Van Winden ook af te lezen aan het feit dat Orkater een uitnodiging heeft ontvangen om de voorstelling binnenkort te spelen voor het correspondennetwerk van een grote, landelijke omroep.

In de voorstelling is live muziek te horen van de Haarlemse rockband Susies Haarlok. “Een nieuwsprogramma van vandaag de dag kán gewoonweg niet zonder lekkere jingles en tunes,”, zegt de rasactrice. “Daarom is er voor een live band gekozen. Het leuke is dat ik ook zing in de voorstelling, in het koortje dat we met de spelersgroep vormen. Zingen op het podium is niet geheel nieuw voor me, zo zong ik als Gretchen ook in Faust. Zingen vind ik erg leuk om te doen.” Het is voor Van Winden, die in het verleden veelvuldig in producties van het Nationale Toneel te zien was – onder meer in Romeo en Julia, Tirza, Faust, Gekluisterd – een nieuwe fase in haar acteercarrière. “Ik heb me inmiddels gevestigd als freelancer, en ben indertijd voor deze rol gevraagd door Orkater. Het groepsproces van Orkater waarin ook deze voorstelling tot stand is gekomen, bevalt me zeer. Maar de komende tijd ga ik me ook meer dan voorheen richten op acteerwerk voor film en tv.”

Breaking the News door Orkater is te zien in de Koninklijke Schouwburg op maandag 20 februari. Meer informatie: www.ks.nl en www.orkater.nl. Telefonisch kaarten reserveren: 0900-3456789.

Een pop als ideale vrouw

Golden Palace speelt De Vriendin van Harry

Met een dun, bijna snijdend ijzerdraadje om zijn nek en met nog maar een enkel glazen oog hangt hij nog altijd doodgemoedereerd tegen de muur boven m’n bed vastgeschroefd, Teddy, de met gedroogd stro gevulde beer die ik op mijn tweede cadeau kreeg van mijn ouders. Vraag poppenspelers naar hun favoriete personage en ze draven door in psychologische karakteriseringen waaruit blijkt dat hun pop werkelijk lééft. En dan zijn er nog altijd de poppen die sommige mannen gebruiken om hun lusten te kanaliseren. Als Harry op een dag dankzij internet tijdens een bezoek van zijn enige twee vaste vrienden onverwacht met een pop op de proppen komt, die hij zonder blikken of blozen als zijn vriendin introduceert als ‘de ideale vrouw’, is het tweetal eerst onder de indruk van haar. “Levensecht is ze”, zegt Titus Boonstra, “en we staan dan ook met de bek vol tanden. Vriendschap betekent meeleven, meegaan – en dat is ook precies wat we doen. We gaan authentiek en vol op Harry’s fantasie in en spreken daarom opeens Engels, want ze blijkt van Engelse komaf. Dick en Tom proberen Harry nog wel uit de droom te helpen, maar dat lukt slecht. Totale verwarring maakt zich van hen meester wanneer de pop plotseling tot leven komt. En zo raken we gaandeweg met z’n allen verstrikt in onszelf en elkaar.” Boonstra is een van de twee vrienden die Harry al jarenlang kennen, maar die hem nog nooit met een vriendin aan zijn zijde hebben gezien en zelf ook nog nooit met een vriendin zijn gesignaleerd. Echte ‘loners’. “Het zijn wat gemankeerde jongens”, zegt Boonstra, die in het stuk de rol van Dick speelt, “jongens die wat onhandig in de omgang zijn, maar die wel vol elan aan elkaar op hoogdravend wijze edele ‘Oxfordiaanse’ gedichten voorlezen”.

Volgens Boonstra culmineert de poging van zijn vrienden om hem terug te halen naar de werkelijkheid in een hilarische confrontatie, zoals het handelsmerk van Golden Palace is om herkenbaarheid en vervreemding in energieke, humoristische voorstellingen hand in hand te laten gaan. Dat liet de groep eerder zien in voorstellingen a la Carver als Rampentraining voor stewardessen en Balieleed. “Maar De Vriendin van Harry is ook een schrijnende en treurige vertoning, waarin dubbele gevoelens ontstaan”, zegt Boonstra. “Zo betrapte ik mezelf er tijdens de repetities op dat ik me, geloof het of niet, ging hechten aan de pop, waarmee je immers gesprekken voert en die je veelvuldig aan moet kijken. Het is vervreemdend  om te constateren hoe de menselijke psyche kennelijk werkzaam is”.

De Vriendin van Harry door Golden Palace is te zien in Theater aan het Spui op dinsdag 7 tot en met donderdag 9 februari. Meer informatie op www.goldenpalace.nl en www.theateraanhetspui.nl. Telefonisch reserveren: (070) 346 52 72.

‘Liefde en jaloezie zijn niet leeftijdgebonden’

Anne-Wil Blankers in wrangkomisch drama voor drie pc’s

Wie verliest wat, en van wie? Uit liefde brei je wellicht wintertruien, schrijf je nu en dan etherische gedichten, stuur je geurende bloemen, krijg je kinderen. Uit jaloezie wil je vaak nog maar één ding: doden. De geliefde, de rivale en jezelf.

Love stories via de mail zijn populair. Onlangs waren Waldemar Torenstra en Loes Haverkort te zien in Emmi@Leo. Nu is het de beurt aan Anne-Wil Blankers, Anneke Blok en Hannah Hoekstra in Jaloezie, van oorsprong een faxdialoog die gaat over drie vrouwen die in hetzelfde appartementencomplex wonen. Inzet is de man van één van de vrouwen. Of is het de man van alle drie? Lazio is al 18 jaar getrouwd met Helena, maar dat weerhoudt hem er niet van om ook relaties te beginnen met Yana en Iris. Verteerd door jaloezie en nietsontziend gaan de dames elkaar verbaal te lijf. Via de mail leveren zij het intiemste gevecht van hun leven: dat om hun geliefde. De drie vrouwen spuwen hun gal in nu eens in grimmige, dan weer triomfantelijke of wanhopige maar altijd puntige e-mails die ze tot elkaar richten. Maar een gemeenschappelijk vijand zorgt voor gedeeld leed en schept onverhoopt een onderlinge band. Daardoor ontwikkelen ze een wonderlijk soort vriendschap. De aanstichter van dit alles krijgt het publiek niet te zien, het zijn vrouwen die dit toneelstuk dragen. “De e-mails worden niet voorgelezen”, zegt regisseur Mette Bouhuijs, “ze worden gespeeld”.

Jaloezie maakt dat de ratio het onderspit delft en alle waardigheid verdwijnt. Maar hun conflicten worden niet uitgevochten in persoonlijke confrontaties: De moderne technologie dient als welkom transportmiddel voor hun woede en frustraties. Een enkele druk op de knop en weer een giftige mail dringt de huiskamer van de rivale binnen. Gezeten achter hun computers spuwen de vrouwen genoeglijk hun afgunst. Getergd tot op het bot proberen ze de ander met verbale explosies te ondermijnen, te paaien, te kleineren. “Heerlijk hoe hard die vrouwen tegen elkaar zijn,” zegt Mette Bouhuijs met een sardonisch lachje. “Zo gaan die dingen nu eenmaal. Niks solidariteit – het is oorlog, ten slotte is de inzet hoog. Tegelijkertijd ontstaat tegen wil en dank een soort band die soms zelfs de vorm van oprechte vriendschap aanneemt”.

Bouhuijs noemt jaloezie “een buitengewoon menselijke emotie”, waardoor het stuk volgens haar herkenbaar is voor een groot publiek. “Jaloezie is een basisvoorwaarde voor het onderhouden van een liefdesrelatie. Ze kan je verscheuren, maar ook voor een gevoel van opwinding zorgen. Voor een van de vrouwen worden haar gevoelens van afgunst zelfs een soort verslaving”. Dan, nadenkend: “Jaloezie is het tegenovergestelde van onverschilligheid, je voelt dat je leeft”.

“Jaloezie vertelt iets over de huidige manier van communiceren. Je kunt enorm bij iemand betrokken zijn zonder hem of haar te zien of te spreken. E-mail is een gevaarlijk medium als het om emotionele zaken gaat. De ander is onzichtbaar, waardoor je soms het gevoel hebt dat je je alles kunt permitteren te zeggen. In het heetst van de strijd is een bericht zo verstuurd. Je hoeft geen postzegel meer te zoeken en de tijd die je vroeger had tussen het schrijven en het moment dat je de brief in de brievenbus gooide, is verdwenen. Kostbare momenten waren dat, waarin heel wat brieven zijn verscheurd. Berichten die na tien uur ’s avonds geschreven zijn, zou je eigenlijk niet moeten openen; ze kunnen zoveel kapot maken”.

Jaloezie (Eifersucht, 1999) van de Duits-Argentijnse schrijfster Esther Vilar (1935) was onder de titel Jalousie en trois mails in 2010 een theatersucces in Parijs en in Brussel. In het boek is een faxapparaat de katalysator, waar in de voorstelling de mail zijn verwoestende werking doet. In het tweede deel van het boek wordt trouwens een geluidsband opgevoerd waarop een terzijde geschoven operazanger al zijn liefdesavonturen met vrouwen heeft vereeuwigd. Vilar is vooral bekend van haar strijdschrift De gedresseerde man waarin ze betoogde dat vrouwen in geïndustrialiseerde culturen niet onderdrukt worden maar volgens een vast systeem mannen manipuleren. Haar standpunten riepen de nodige discussie op.

“Die man moet wel een soort hoofdprijs zijn, als die vrouwen hem echt zo graag willen,” zegt Anne-Wil Blankers. De onbetwiste toneelcoryfee speelt als echtgenote Helen de hoofdrol. Zij is een tevreden echtgenote, totdat na achttien jaar huwelijk Yana het kalme geluk aan diggelen slaat. Maar haar zelfzuchtige gedrag wordt gestraft. De jonge Iris pakt Laszlo met eenzelfde koelbloedigheid van haar af. Drie generaties vrouwen, een advocaat, een architect en een student. Steeds lijkt het de oudere die het moet afleggen tegen de jongere.

Blankers was afgelopen seizoen te zien in de tragikomedie Lente als een vrouw die op hogere leeftijd wordt overvallen door de liefde. Jaloezie vertoont overeenkomsten met nog een stuk waarin Blankers de afgelopen jaren schitterde: Liefdesbrieven. Die voorstelling, waarin ze Paul van Vliet aan haar zijde wist, was volledig opgetrokken uit voorgelezen brieven, waar de dialogen in Jaloezie nu uitsluitend via e-mails plaatsvinden. In Jaloezie speelt ze opnieuw een vrouw die met passie liefheeft. Een mooi thema, vindt Blankers. “Liefde en jaloezie zijn niet leeftijdgebonden”.

Naast Blankers schittert Anneke Blok, die nog onlangs te zien was in De Presidentes, en winnares van twee Gouden Kalveren en een Theo d’Or. Ze geeft als goedgebekte minnares tegengas aan haar voornaamste rivale. De derde vrouw wordt gespeeld door de veelbelovende actrice Hannah Hoekstra.

Blankers is gelukkig met de actrices tegen wie ze het moet opnemen. “Anneke Blok speelde lang geleden haar dochter in de tv-serie Prettig geregeld. Toen dacht ik al: die moeten we in de gaten houden. Nu staan we eindelijk samen op het toneel”. De jonge Hannah Hoekstra studeerde in 2010 af aan de Amsterdamse Toneelschool en was onder meer te zien in Late avond idealen van Sanne Vogel. Blankers: “Ik zag haar tijdens de audities, we zijn heel blij met haar”.

Jaloezie met Anne-Wil Blankers, Anneke Blok en Hannah Hoekstra is van vrijdag 3 t/m maandag 6 februari te zien in de Koninklijke Schouwburg. Première op zondag 5 februari. Meer informatie op www.ntk.nl en www.ks.nl. Telefonisch kaarten reserveren op 0900-3456789.