Rotterdam trapte weliswaar af, maar met het Westbroekpark in Den Haag is de Paradekaravaan nu wellicht op mooiste tourneeplek neergestreken. De 74 theater-, muziek- en dansvoorstellingen, 19 kinderparadevoorstellingen en 37 bands trekken na tien dagen Den Haag door naar Utrecht en Amsterdam.
De jaarlijkse, vooral met lijvige kilo’s feelgood en liters kwieke roséwijn overgoten theaterkermis die trotse zomervakantieoverwinteraars van 5 tot en met 14 juli in Den Haag houdt, en aan Theaterfestival de Parade kluistert, heeft in de loop der jaren maar weinig van zijn oorspronkelijke warme karakter verloren. De ongedwongen sfeer is als vanouds, de antieke zweefmolen zoeft nog altijd en met gemak zijn rondjes meer dan rond, en het dwarrelt er van jukebox- en silent discomuziek tot akoestisch geweld van muziekbandjes die ongegeneerd – tropisch dan wel fris en opgetogen – opklinken. Het lekkerbekkende vertier ligt er nooit erg ver op de loer. Onder dat vernislaagje van ogenschijnlijk oppervlakkige oer-Hollandse gezelligheid is er op het rondreizende festival theater te ontdekken dat wat dieper dan de dag van vandaag reikt, en muziek die soms terecht de oren doet spitsen. Zowel door aloude coryfeeen (Freek de Jonge, Izaline Calister, Dominee Gremdaat, Roosbeef, Arend Niks, Tim Kamps) als door een hausse aan nieuwkomers. Van verhalensupermarkt en verantwoord Vis&Seizoen tot een buitenaards cosmic carnaval.
Programadirecteur en directeur Nicole van Fessem: “Het programma loopt van jong naar oud, van heftig naar lief”. De duur van de programma’s in de loop van de tijd korter geworden. Met een tijdspanne van om en nabij 35 minuten is het mogelijk geworden meer dan een enkele voorstelling op een en dezelfde avond te zien. Advies: Kijk wel de gids of de site van de Parade eventjes goed na, want in vele gevallen zijn de in dit artikel beschreven acts maar enkele dagen te zien.
Duurzaam
Naast theatertenten reizen ook keukens en bars mee. Alle keukens werken met duurzaam vlees, vis en gevogelte. Alle vis voldoet aan de norm van Vis&Seizoen. Het festival is, vol trots, geheel bio-industrievrij. De Parade verkoopt dit jaar in samenwerking met Join the Pipe, als eerste festival, bij de bar gekoeld kraanwater met en zonder koolzuur, in plaats van bronwater. Van Fessem: “Door kraanwater te drinken wordt de enorme hoeveelheid plastic afval en CO2-uitstoot voorkomen die wordt veroorzaakt door de productie en transport van flessen bronwater”. Primeur: Er is gratis water af te halen bij een van de Join the Pipe tappunten op het terrein.
Veel afwisseling in theater en dans
Onder de kringelende rook van de oprukkende, niet per se onwelriekende en bijtijds culinair gedoopte haute friture en artistic creperie, valt er op het festivalterrein ook best en zelfs volop te genieten van volwassen theatervoorstellingen, gebracht door theatergroepen die ook in de reguliere theaters en schouwburgen te zien zijn – zij het wat minder in aantal dan in voorgaande jaren.
Een van hen is Club Guy en Roni, de trotse en kersverse prijswinnaars van de Publieksprijs Dans 2013 van Theater aan het Spui en verleden week genomineerd voor een Zwaan. Was buitenissige, moderne dans altijd al een sterk punt van de groep, op deze Parade heeft de Groningse groep zich verbonden aan de Poetic Disasters Club. “De hedendaagse clubscene kan gezien worden als een nieuw soort religie: de eindeloze herhaling van krachtige beats brengt massa’s jongvolwassenen ‘s weekends in een ‘state of trance’. De spirituele vrijheid die zij daar vinden helpt hen om te gaan met de hectiek van alledag. Deleted Scenes gaat over de behoefte de geest te bevrijden van het fysieke keurslijf, door muziek en dans”, aldus de Club.
Theater Oostpool brengt met BAS een liedjesprogramma en een theatrale performance ineen, geregisseerd door Marcus Azzini, gespeeld door Bas van Rijnsoever. Deze Bas is een loner die ervan droomt rockster te zijn, ten overstaan van dampende zalen en met gierende gitaren in de aanslag. Maar hij schrijft steeds liedjes die verdrietig zijn. Dapper maar schijtend bang besluit hij in de spotlights te gaan staan.
Theater Rast komt met de conflict-komedie George en Eran lossen de wereldvrede op. Twee jongens, twee acteur s, een Nederlandse Israëliër en een Syrische Hollander. Met nieuw verworven inzichten concluderen zij dat het conflict opgelost moest worden. Niet alleen voor vrede in het Midden-Oosten, maar voor de wereldvrede. ‘En dat is gelukt!’, consteert de groep bij voorbaat.
Theaterbureau Hummelick Stuurman presenteert zes ouwe rotten in een tijdloos stuk. Bram van der Vlugt, Nettie Blanken, Elsje Scherjon, Frits Lambrechts, Diana Dobbelman en Fred van der Hilst spelen een stuk dat al 55 jaar elke dag gespeeld wordt in Parijs: De Kale Zangeres van Eugène Ionesco. volgens het bureau is dit de bron van al het absurdistische theater na 1950. Over conventies, beleefdheden, burgermansfatsoen en vastgeroeste gewoontes.
Conny Janssen Danst neemt een nieuwe generatie dans- en muzikaal talent mee naar De Parade. MEER RUIS/compact is een energieke en ontroerende voorstelling voor jonge mensen, over jonge mensen, gedanst door jonge mensen. Conny Janssen selecteerde hiervoor eigenzinnige dansstudenten van dansvakopleiding Codarts Rotterdam. Janssen: “Geen tijd voor achteruitkijken. Het leven ligt voor je, spring de wereld in”. Met livemuziek van Ming’s Pretty Heroes.
Ook op de Haagse Parade te zien is Dette goes to Africa. Vorig jaar won Dette Glashouwer met Geld voor Beginners ‘de Mus’, de prijs voor de meest veelbelovende Paradevoorstelling. Ging het toen over haar trip door Amerika, nu trok ze naar Afrika en doet daar verslag van. Ze sprak daar met arme sloebers uit de sloppenwijken, visionairs en dealers in belminuten. Glashouwer belooft sexy oplossingen en ‘rumble in the jungle’. De voorstelling is gratis toegankelijk voor rode-aandeelhouders en complementair geld wordt geaccepteerd aan de tent.
Verrassend veel dans trouwens op deze Parade: in Next danst LeineRoebana op Toon Hermans, Ramses Shaffy en Nina Hagen. Het levenslied, jeugdige overmoed, breakdance en relativerende humor strijden om voorrang. Wat begint als een onweerstaanbare voorstelling over de pijnlijke kanten van de liefde, gaat over in hilariteit en verrassend absurdisme. Met een schrijnend randje trouwens.
Voorts is toneelgroep Dood Paard te gast, de toneelgroep met de meest eigenaardigste naam ooit uit het theaterlandschap. Hun wijze van theatermaken is dat vaak trouwens ook. Ze bouwen op de Parade een huisje, een vakantiehuisje, om te relaxen. Bij de barbecue bespreken ze wat de rest van het jaar onbesproken bleef. Behalve over elkaars gedeelde maîtresse, elkaars salaris, elkaars succes, elkaars handicaps, elkaars tics, elkaars geur, elkaars ecologische voetafdruk en elkaars toekomst. Het blijft gewoon eens een keer een gezellige bijeenkomst. Nieuwsgierigmakend theater.
Theater aan het Spui is als enige van de reguliere Haagse theaterzalen wederom en prominent van de partij op de Parade. Het ondernemende theater presenteert drie producties: een kindervoorstelling (zie elders) en twee volwassenvoorstellingen. In Radio Sentimo zien we de 70-jarige Mennie Bonte (Pascal van den Berg) die haar huis in de Haagse Schilderswijk heeft moeten verruilen voor een keurige seniorenwoning. Tijdens het inpakken komt ze een radioset tegen waarmee haar zoon Rob als tiener zijn eigen piratenzender had. Geïnspireerd door de vondst richt ze samen met Timo (John de Weerd) haar eigen zender ‘Radio Sentimo’ op. Nostalgie viert hoogtij in dit breekbare portret van een oudje dat nog voor een keer het heft zelf in handen neemt. Voor mensen die afgelopen zomer de succesvolle Paradevoorstelling Te Koop zagen, is dit een hartverwarmend weerzien met het eertijds aandoenlijke tweetal. Voor anderen is het een sfeervolle kennismaking met het duo Mennie en Timo.
De tweede voorstelling die onder de vlag van Theater aan het Spui uitkomt, Mijn Vader, is een beeldende, muzikale voorstelling voor iedereen die een vader kent, is of heeft gehad. Het gelijknamige boek van Toon Tellegen vormde voor theatermaker Jos Nargy de leidraad. Jozef vertelt over zijn vader die er niet is, maar door hem wordt ‘terugverzonnen’. Een vader die alles kan: praten met dieren, boeven over een meer keilen, en zo lang worden als hij wil. Maar ook heel gewoon zijn, soms. Het is een voorstelling geworden waarin met weinig rekwisieten veel wordt bereikt. De wondere denk- en gevoelswereld van Tellegen wordt benaderd, hoewel de poezie daar enigszins bij achterblijft. De dubbelrollen in dit stuk zijn van Jos Nargy, Thomas van Ouwerkerk en Sacha Muller.
Glittermuziek viert hoogtij
Op De Parade wemelt het van oorspronkelijke muziekinitiatieven, van selfmade singer/songwriters en bandjes tot geinspireerde hommages aan stromingen, bands en acts tot verfijnde optredens van werkelijke topmusici. De in Den Haag wonende Nik van den Berg houdt huis in de band: F en presenteert daarnaast God have mercy on my funk. Na het Parade-succes van de rockshow My Momma Loves My Guitar Sound acht hij de tijd rijp voor nietsonztiende funk, gebracht door een ‘white boy’ die met make-up, hakken en andere flamboyante uitspattingen geldt als sekssymbool, gevierd muzikant en componist. “Eén groot feest”, noemt hij zijn bijdrage aan De Parade. Van den Berg: “Het is een solovoorstelling waarin ik rockster wil zijn, een superster, Bowie, Jackson, Alice Cooper. Ik kleed me om op het podium en laat daardoor de glory en tragiek zien van iconische popsterren van toen en nu.Maar ik speel ook eigen werk”. Met de band F viert hij daarnet de release van de single Geen Fuck Om Jou. Als F in 2006 het levenslicht ziet, zijn de bandleden gemiddeld zo’n zeventien jaar oud. F sleept als eerste band drie Haagse Popprijzen tegelijk in de wacht. Daarna doet degroep in twee jaar tijd ongeveer 250 optredens. Met Fever zit F bij De Wereld Draait Door. Met hun ‘minuut’ blazen ze vele kijkers omver. “Naast bekende liedjes uit wat we tot ons standaardrepertoire rekenen, spelen we ook covers, waaronder Born this way van Lady Gaga. Bovendien is er de traktatie van een knusse circustent waar we spelen, dus een feestje is gegarandeerd”.
Onder de topmusici die aantreden zijn ook Eddie B. Wahr, Izaline Calister, Roos Rebergen, Theo Nijland en Arend Niks.
Kinderparade: voor jong en ouder(s)
Is de Parade voor sommige volwassenen bijkans een ‘rebirth’; voor kinderen is een bezoekje een ware snoepdoos, waar het een oneindig ogen uitkijken is. Zo zijn er vóór de tentjes de vreemdst uitgedoste snoeshanen te zien die parade maken voor hun voorstelling, is een ouderwetse zweefmolen nog altijd een heuse attractie, en zijn er iedere dag wel enkele voorstellingen voor kinderen. Hakim is een van de grote meneren die op de Kinderparade in Den Haag te zien is. De poepshow is volgens de van oorsprong Algerijnse mimeclown een onsmakelijke, grappige voorstelling over en met de rotzooi die we dagelijks produceren. Spelonderdelen als ‘Viezagie’ en ‘So You Wanna Be A Poepstar’ laten zien hoeveel afval we produceren, wie vieze handen maakt om het op te ruimen en wat je met de rommel nog kunt doen. Hakim hult zich in de kledij van een vuilnisman die met pension is, en die graag over zijn oude vak vertelt.
Ook te gast is ‘kindercabaretier’ Pieter Tiddens met een vrolijke voorstelling over echte familiepret. Tiddens vertelt over de reis van zijn dromen: in een bootje de wereld rond. Met behulp van spullen uit zijn wonderlijke kar maakt hij de reis net echt. Daarbij speelt hij ook vrouw, kind en een merkwaardig huisdier. Het publiek moet wel meehelpen om de storm te spelen, te vissen, te zwemmen en een fikkie te stoken. Kortom: Aanstekelijke familiepret.
Parade-debutant Peer de Graaf gaat in het liedjesprogramma voor 5-plussers Blote Ziel persoonlijke ontboezemingen doen en laat die hand in hand gaan met muzikale improvisaties en publieksparticipatie. Een koffer vol poëzie en een cajón zijn Peer de Graafs attributen voor diens ontmoeting met gastmuzikanten. “Meedoen, meezingen, meedansen”, zegt Peer, “daar draait het om. Ik vertel rare, autobiografisch getinten verhalen, bijvoorbeeld dat ik mijn hoofd ben kwijtgeraakt aan een buitenlandse meid. En daarop klinkt tangomuziek. Mijn voorsteling is ook een wat jazzy getinte maar bovenal muzikale wereldreis”.
De derde productie van Theater aan het Spui in de Parade is Paradio en is een succes gebleken op de Rotterdamse editie van de culturele vermaakstraat die de Parade is. In Paradio hebben drie vrienden een droom: radio maken. Er bestaan geen radioprogramma’s speciaal voor kinderen, want dat zou gevaarlijk zijn en ongeschikt. Thomas, Sacha en Jos denken daar heel anders over. Stiekem kapen zij een Paradetent en gaan, zoals dat heet, ON AIR. Voor iedereen tussen de 4 en 12 jaar. Ouders mogen, zij het onder streng toezicht, mee. Concept en spel zijn zoals in Mijn Vader wederom van Jos Nargy, Thomas van Ouwerkerk en Sacha Muller.
Eric Korsten 