Doorsnee: 11,5 centimeter. Vier glimmende schijfjes van polycarbonaat.
De ene kant mét, de andere zonder opdruk. De zijde zónder is zondermeer het belangrijkst. Want het oppervlak op die zijde bestaat uit een (tja) helix-vormig spoor met putjes ‘nullen’ en bultjes ‘enen’ die er zijn ingebrand. Aan de andere kant toont zich een juist egaler opgetrokken en daardoor sterker blinkend oppervlak. Het letterbeeld in dit geval? Modena, het andere Ferrara, Torino en Genoa.
Dat is de kille technische benadering.
Voor de liefhebber is het een fenomeen dat het meer en meer aflegt tegen ‘oud’ vinyl: een CD. In dit geval een dik vier uur in beslag nemend kleinood, oneindig lang durend en boordevol live opgenomen pianogetokkel in de genoemde Italiaanse steden. Concertplezier door, van en met Keith Jarrett. Platenmaatschappij ECM heeft de opnamen soms al wel twintig jaar geleden laten maken, die, zoals altijd, klinken in de welbekende Manfred Eicher ‘sound’. Hij heeft bij uitstek een perfect oor voor het samenbrengen van verschillende muzikale stijlen, zoals jazz en klassieke muziek, jazz en wereldmuziek, elektronische muziek en oude muziek en nog veel meer combinaties trouwens. Volgens zijn ‘believers’ wordt hij beschouwd als degene die ‘The Most Beautiful Sound Next to Silence’ heeft uitgevonden, die in de kern bestaat uit een mix van op afstand geplaatste opnamemicrofoons van Shoeps, Neumann, Akg, Dpa én een kritische plaatsing in de studio of concertzaal.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het muzikale gehalte.
Je moet er van houden: van het lyrische, soms romantische en hypnotiserend klinkende vocabulaire van Jarrett, dat hij dan weer naar believen afwisselt met soms wel erg mathematisch, afgemeten en vaak minutenlang durend virtuoos vuurwerkgebeuk.
Maar het mooie van dat al: ik word er compleet rustig en vredig van. Verzoend met mezelf bij polsslag 60. Hooguit hè (ben de vijftig gepasseerd).
Oké, er zijn al zoveel van, van die verstilde, virtuoze, concertregistraties van Jarrett. En de kenner om te zeggen dat op deze CD de ene dan wel de andere compositorisch aanbrekend is geweest voor het vervolg van zijn weg ben ik niet.
Daarom: als je de tijd vindt, luister, LUISTER. En huil. Of juich. De piano als metafoor voor het leven. Je eigen leven.
Keith Jarrett: A Multitude of Angels. 4 CD.
Eric Korsten 