Twee elfjarigen spelen monoloog ‘Mona’ van NTjong
‘Mona’, op tekst van Griet Op de Beeck, naar haar eigen besteller ‘Kom hier dat ik u kus’, is de eerste theatermonoloog die geschreven is voor en gespeeld wordt door een 11-jarig Nederlands meisje. Twee om precies te zijn.
Wat ging er in uw hoofd om toen u pakweg een jaar of tien was? En wat denkt u dat er in dat van uw oogappel omgaat, die nu ongeveer op dezelfde leeftijd aanbeland is? Het affichebeeld van ‘Mona’– een meisje dat met de mondhoeken naar beneden gekruld ballonnen vasthoudt – spreekt boekdelen. De rol van Mona wordt om beurten gespeeld door Ilja van Zanten en Hannah Hentenaar. Allebei zitten ze al jaren ‘op Rabarber’, de theaterschool van Den Haag.
– Wat gebeurt er met Mona?
Ilja: Ze is gewoon een meisje, maar haar moeder is doodgegaan in een auto-ongeluk. En kwam er een stiefmoeder.
Hannah: Ze had al een broertje maar kreeg er toen ook nog een zusje bij.
Ilja: Haar stiefmoeder is niet zo leuk, trekt veel aandacht naar zich toe.
Hannah: En haar jonge broertje is bloedirritant.
– Hoe is Mona?
Hannah: Ze betrekt alles op zichzelf.
Ilja: Denkt dat ze alles op zich moet nemen.
Hannah: Ze is een stil meisje en ze probeert alles goed te doen. Dat is eigenlijk waar het om gaat.
Ilja: Ik denk dat iedereen dat wel herkent, dat ze alles goed wil doen. Al denkt ze vaak: pff. Maar laat dat niet merken.
Hannah: Ze probeert het goed te doen voor iedereen. Je wilt het zelf ook altijd goed doen, maar soms dan… Dat is vermoeiend. Dat komt nu ook een beetje door deze rol, dan ga je er zelf meer over nadenken. Daar gaat het stuk ook over.
Hannah: Ik zou haar willen veranderen, want ze is heel erg onzeker over zichzelf. ‘n Perfectioniste? Nou, ik denk dat ze vooral onzeker is.
Ilja: Het lukt Mona beter dan ze denkt, ze doet bijna alles goed. Ze denkt bij alles heel goed na. Alles drie keer in de mond omdraaien, zoals haar moeder altijd zei.
Hannah: Ik denk ook altijd goed na over wat ik zeg, maar zelf ben ik wat spontaner.
– Lijken jullie ook wat op Mona?
Ilja: Nou, op het podium zíjn we dus Mona! Maar we vertellen wat er gebeurd is alsof het uit haar dagboek is.
Hannah: Niet met een datum erbij en zo, maar verhalend. Ik merkte dat toen we gingen repeteren, tenminste ik merkte dat, en we op de speelplaats vragen kregen, dat we soms de antwoorden van Mona gaven! Gelukkig is onze omgeving niet zoals die van Mona.
– Hoe is het om in je eentje zeventig minuten op het podium te staan?
Ilja: In het begin was het echt heel eng, nu vooral heel leuk. Maar toch ook weer niet, want het voelt echt alsof je Mona bent.
Hannah: Wat je op het podium soms in de war brengt is dat je vooruit gaat denken. Dan ga je soms helemaal in de war.
Ilja: Vlak voor het begin doen we met regisseur Alexandra Broeder zen-oefeningen. Voelen dat je op de grond staat, ademhalingsoefeningen, en net als in het stuk inademen en uitademen. En realiseren dat het publiek steeds anders kan reageren.
Hannah: Je moet natuurlijk ook voor publiek durven staan, het publiek in kijken.
Ilja: We hebben een paar keer proefpubliek gehad.
Hannah: Het was heel leuk met Alexandra te werken, ik durf echt alles voor haar te doen.
– Hoe doen jullie dat, de tekst leren?
Hannah: We hebben onze eigen maniertjes.
Ilja: Voor mij was het uit mijn hoofd stampen.
Hannah: Elke dag een beetje. Mijn manier was om het gewoon eerst te lezen en kijken wat je onthoudt. In het begin was het: alles doorlezen en repeteren maar. Nu repeteren we trouwens helemaal niet meer.
– Hoe gaat de eerste regel?
Gelijktijdig: Alles heeft altijd met iets anders te maken, en dat weer met nog iets anders. Eigenlijk begint alles wel een soort van bij mijn mama.
– Wordt acteren jullie beroep?
Ilja: Misschien, ik weet het eigenlijk nog niet. Ik zie wel. Komt wel een keer.
Hannah: Nu wel, maar je weet nooit wat er komt.
NTjong: Mona. Vrijdag 7 (Hannah) en zaterdag 8 (Ilja) april 2017 in Theater aan het Spui. Meer informatie: ntjong.nl.
Eric Korsten 