Koninklijke Schouwburg wordt waterval

Het Nationale Theater met onderwaterspektakel Ondine

‘Ondine’ is een licht bijtend zoutwaterspektakel in en om de Koninklijke Schouwburg. Watertanden met waternimfen en een middeleeuws aandoende ridderfiguur.

Nederland waterland. Het Nationale Theater (HNT) en Toneelgroep Oostpool nemen dat met ‘Ondine’ vrijwel letterlijk: de Koninklijke Schouwburg wordt drie aaneengesloten weken lang van binnen én buiten omgetoverd in een sprookjesachtige waterwereld. Zo wordt in de edele zaal de orkestbak veranderd in een plonsbak die is gevuld met liefst 12.000 liter water – een samenwerking aangegaan met drinkwaterbedrijf Dunea. Het is niettemin te hopen dat deze stunt door HNT van een behoorlijke overstromingsverzekering tegen eventuele waterschade is voorzien.

Als joch groeide regisseur Jeroen De Man op recht tegenover het Sportfondsenbad in Amersfoort. “Ik heb aan waterpolo gedaan en ben ook gefascineerd door eb en vloed,” vertelt hij over zijn begeestering voor water. Bij ‘Ondine’ kan hij zijn schik in water en watermanagement volop kwijt. Want na de vampiers eerder dit seizoen laat regisseur Jeroen De Man zich bij HNT nu met ‘Ondine’ verleiden door bevallige bovennatuurlijke wezens: het genre van de waternimfen. “Klopt,” lacht De Man als ik hem in de HNT-studio’s spreek, “dit is voor mij wel het seizoen van de fantasie.”

Mythologische ondines leven in bospoelen en watervallen, en hebben een prachtige stem of lokroep die soms gehoord wordt boven het geluid van het water uit. Uiterst verleidelijk wezens zijn het, onsterfelijk, en bijzonder is ook dat de ondine geen ziel heeft. Door een mens te huwen kunnen ze er wel eentje winnen.

In de spektakelvoorstelling ‘Ondine’ bij HNT trekt ridder Hans ridder von Wittenstein zu Wittenstein door het Woud. Hij krijgt een bed en eten bij een oud visserskoppel. Daar maakt hij kennis met hun vreemde maar beeldschone dochter Ondine. Hij wordt op slag verliefd op haar.

Pas nadat Ondine hem heeft ingepalmd vertelt ze hem dat ze een waternimf is. Hans neemt haar mee het Koninklijk hof, waar de jaloerse gravin Bertha haar liefdesconcurrent wordt. Met noodlottige gevolgen. ”Op veel vlakken een fantastisch verhaal, krachtig en poëtisch opgeschreven, ook op psychologisch niveau.” Dan, lachend: “Hoe praat een nimf met een ridder, hoe communiceren ze? En heeft ze goeie argumenten?”

Hardop dromen
De Franse schrijver Jean Giraudoux heeft van de in oorsprong Germaanse vertelling in 1938 toneel gemaakt. Het stuk is, enige jaren nadat het verscheen, gespeeld door de gouwe ouwe Haagse Comedie. Dat was in de beginjaren, in 1952, in een regie van Cees Laseur en met Heleen Pimentel als Ondine. Zij werd destijds uitgeroepen tot ‘Actrice van het jaar’. “Ik zag het inderdaad toen ik onlangs het jubileumboek ‘40 jaar Haagse Comedie’ doorbladerde,” vertelt De Man.

Nadat hij Giraudoux’ toneeltekst voor het eerst had gelezen was De Man ervan overtuigd dat het stuk te omvangrijk zou zijn om anno nu te kunnen opvoeren: te veel personages, te veelomvattend.

“Maar bij HNT mag hardop gedroomd worden,” zegt hij. “En zo zijn we uitgekomen op drie weken lang spektakeltheater. En we kunnen extra uitpakken omdat we met deze productie niet op reis door het land gaan. Wat dat uitpakken betekent?

Straks bevolken liefst 19 topacteurs de set, dat aspect alleen is al een waar spektakel. Sommigen van hen maken via het water hun opkomst. Verder is er een groots decor en komen er onnoemelijk veel kostuums voorbij, is er een hoop gegoochel met rekwisieten waaronder een windmachine, en komt er een dosis illusionisme en magie aan te pas.” Het eindresultaat moet het midden houden, aldus De Man, tussen een ambachtelijke en experimentele ervaring.

“We willen er echt een ‘belevium’ van maken. Met soms oprechte en intieme emoties, bij vlagen volstrek ridicuul en knotsgek.” Te midden van het waterballet wordt ook gezorgd voor een viskraam, een kraanwatercocktailbar en een pop-up terras.

Modern sprook
Ondine. Een watersprookje, maar niet met een ‘happy end’. Als de Koning der Watergeesten wraak komt halen wordt de burcht van de Wittensteins overspoeld, de geesten van het liefdespaar worden verruïneerd. De fonteinen van het paleis spuiten meters hoog. De wereld huilt.

“Simpel en onverbiddelijk,” verklaart De Man het tumultueuze slot. “Het gevaar dat van water uitgaat is groot. Ridder Hans merkt op een gegeven moment dat het water zich tegen hem keert, zegt dat hij zelfs waterleidingen voelt trillen als hij erlangs loopt.” Mooi vindt De Man dat, om bij tijd en wijle middeleeuwse taal en segmenten te mengen met elementen uit deze tijd. “Uiteindelijk mondt Hans’ avontuur uit in het verbreken van een verdrag. Da’s dan weer erg modern.”

Zomerzindering
Een echte zomerprogrammering in de Koninklijke Schouwburg krijgt aldus waarlijk haar beslag. Ook in de komende jaren lijkt die ontwikkeling door te zetten, want in de zomer van 2019 gaat regisseur Theu Boermans er aan de slag met een muzikaal toverstokje.

Het Nationale Theater speelt ‘Ondine’ van 19 juni tot en met 7 juli 2018 in de Koninklijke Schouwburg. Met o.a.: Hein van der Heijden, Sylvia Poorta, Evgenia Brendes, Vincent Linthorst, Mark Rietman, Jaap Spijkers, Joris Smit, Stefan de Walle e.v.a. Meer informatie: hnt.nl.

Advertentie

Monteverdi was niet uit op ‘mooizingerij’’

Ensemble Musica In Scena wekt Monteverdi opnieuw tot leven

Vernieuwer van zijn tijd. En tot op de dag van vandaag maatgevend. Claudio Monteverdi (1567-1643) was de wegbereider van de opera zoals we die nu kennen.

Noem het ‘een biopic-opera’, legt Johannes Boer geduldig en in eigen bewoordingen uit over zijn aanstaande theaterschepping ‘La Tragedia di Claudio M.’ Daarin wordt zeventiende-eeuwer Claudio Monteverdi voor ons, eenentwintigste-eeuwse stervelingen, bijna en passant van nieuw bloed én muzikale perspectieven voorzien. Claudio Monteverdi is springlevend volgens hem, niet alleen figuurlijk, ook letterlijk. Net als de mensen waar hij destijds mee samenwerkte.

De afgelopen vier jaar heeft hij besteed aan een promotie-onderzoek, waarvan ‘La Tragedia di Claudio M.’ een van de resultaten is. In zijn ogen gaf Monteverdi vooral uitdrukking aan diepe menselijke emoties.

“Hij was niet uit op ‘mooizingerij’ maar op uitingen van wellevendheid. Hij wilde juist mensen van vlees en bloed ten tonele voeren, mensen met een authentiek verhaal. Juist om die reden bracht hij muziek en theater samen, een flinke stap verder dan toentertijd gebruik was. Geen heerschappij van de harmonie over het woord of dichterlijke tekst die boven de muziek staat. Hij zocht muziekdrama door versmelting van stemmen en instrumenten. Niet voor niets liet hij de hoofdrol van zijn baanbrekende werk ‘Arianna’ vertolken door een actrice.”

Met Monteverdi’s ‘Orfeo’ neemt de klassieke westerse operaliteratuur haar begin. Typerend voor de werkwijze die Monteverdi er op nahield is de vermenging van elementen uit de Griekse mythologie met zestiende-eeuwse dramatische conventies.

In Boers productie is het publiek getuige van een rampjaar uit het leven van de componist. Boer: “Monteverdi had net zijn ‘Orfeo’ klaar of zijn vrouw kwam opeens te overlijden. De totstandkoming van ‘Arianna’ is feitelijk zijn eigen katharsis.”

Voor de plot volgt Boer een feitenrelaas rond Monteverdi. “Er zitten veel citaten in, spreekt met eigen woorden. We gebruiken bijvoorbeeld de wetenschap daaruit dat hij erg boos was dat hij voor ‘Orfeo’ onderbetaald werd ten opzichte van concurrent Marco Gagliano, creator van ‘Daphne’. We zoomen in op meer aspecten van Monteverdi’s leven.”

Ook muzikaal laat Boer Monteverdi herleven. “We maken gebruik van fragmenten uit zijn composities. Maar we voegen er wel veel nieuwe elementen aan toe.”

En zo is ‘La Tragedia di Claudio M.’ een voorstelling van oude muziek die nieuwe muziek wordt, van acteurs die commedia dell arte ten beste geven, en van musici en componisten die heel dicht naderen aan datgene wat Monteverdi ook deed: spreken en zingen naadloos met elkaar verbinden. Boer: “Gebracht door zorgvuldig geselecteerde zangers die zich het sprekend zingen eigen hebben gemaakt, met musici en een commedia dell arte ensemble uit Italië. Nu gaan we ineens een heleboel dingen begrijpen.”

‘La Tragedia di Claudio M.’ is op vrijdag 15, dinsdag 19 en woensdag 20 juni 2018 (20.00 uur) en zondag 17 juni 2018 (16.00 uur)te zien in Theater De Nieuwe Regentes. Meer informatie: denieuweregentes.nl en musicainscena.nl.

 

Zon, zee, muziek en… liefdeskuren

Strandwandelen met Mendelssohn op het hoofd

Nee, gecomponeerd heeft Mendelssohn hier ter stede niet, wel schilderde en tekende hij. Treed aan de hand van een audiotour in de voetsporen van Felix Mendelssohn – met rul zandstrand tussen de tenen.

Met de audiotour annex het locatieproject ‘Liefdeskuren’ op en in het hoofd gaat verliefd worden ‘op’ Scheveningen, zeezucht in zicht, vast lukken.

‘Het zou weer zo’n hete dag worden. Er waren nog niet veel badgasten naar buiten gekomen. Er liep wel een jongetje heen en weer, met een rugkorf vol vispasteitjes. Het moest iets van hem, meer dan alleen zijn geld. Ze hadden al een paar keer een blik gewisseld en de vreemdeling kreeg het gevoel alsof ze elkaar kenden van veel langer geleden dan het marskramertje oud kon zijn. Hij duwde zijn hoed aan en liep de trap af naar de zee. Die leek niets spannends van plan. Zou hij het hier nog twee weken uithouden? Wat had hij hier eigenlijk te zoeken?’

‘Liefdeskuren’ is de naam van een wandeling door het toeristische en toch vaak ook stille, soms zelfs verstilde, hart van Scheveningen. Daarbij ga je op drie verschillende plekken zittend luisteren naar een verhaal van de Haagse schrijver Marente de Moor, bekend van onder andere romans (‘De Nederlandse maagd’), verhalen (‘Gezellige verhalen’) en columns . Voorzien van speciaal gecomponeerde muziek door een koptelefoon en een mp3-speler ingeschakeld, bezoek je de omgeving van het Kurhaus, een privéplek ergens tussen duin en strand bij strandpaviljoen Oscars en de Luchtwachtoren, bovenop een duin bij het Zwarte Pad.

Die locaties zijn op zichzelf al theatraal, maar op de route verschaft de 12-persoonsschommelbank ZlowMotion van ontwerper Pink Steenvoorden een extra dimensie, eerder al eens opgesteld tijdens ‘Oh die zee’ 2014. Je reinste ‘poetry in motion’. Aldus is ‘Liefdeskuren’ werkelijk een belevenis voor alle zintuigen en alle leeftijden. Je kunt dan ook met de hele familie tegelijk meelopen en zitten, kinderen en volwassenen horen dan hun eigen audioverhalen en een eigen ‘soundscape’.

Regisseur Ingrid van Frankenhuyzen, bedenker van ‘Oh die zee’, vroeg Marente de Moor twee driedelige audioverhalen te schrijven: een voor volwassenen (‘De Hoest’) en dus een voor kinderen (‘Vissenpost’) vanaf 6 jaar.

De Moors verhaal is gebaseerd op een historisch gegeven: de Duitse componist Felix Mendelssohn Bartholdy die in 1836 op doktersadvies in Scheveningen verbleef om te kuren. Hij was hier vanwege zijn o zo broze gezondheid – hij zou elf jaar later op 38-jarige leeftijd al te overlijden komen.

Zou zo’n Haagse kuur hem goed doen? Hij twijfelde, maar ging toch, al was het eerder om erachter te komen of hij werkelijk van Cécile Jeanrenaud hield. Overrompeld was hij geweest door de natuurlijke schoonheid en de charme van deze 10 jaar jongere dochter van een Fransman. Mendelssohn had haar op zijn 28^e tijdens een bezoek aan Frankfurt voor het eerst ontmoet.

In de zomer van 1836 was hij dus in zijn eentje naar Scheveningen gereisd om te overdenken of hij met haar in het huwelijksbootje wilde stappen. Een hotel aan de kust zat er voor zijn brandende liefdesvragen niet in: Mendelssohn vond ze te duur. Hij logeerde in hotel Bellevue aan de Bezuidenhoutseweg, ook niet slecht trouwens, en werd elke ochtend met de koets naar Scheveningen gereden.

Hoe verging het hem met de andere chique badgasten in het badhuis van Scheveningen, en wat gebeurt er als het zoontje van een visser zijn leven binnendringt? Die prikkelende vragen vormen het vertrekpunt voor de audiotour. De muziek van Mendelssohn Bartholdy wordt daarbij ingezet als soundscape, gemaakt door componisten Jürgen De Blonde en Robert van Raamsdonk, van wie de laatste voor de muziek van de jeugdversie zorgde.

In hun handen is muziek geluid en geluid muziek. Gecomponeerd heeft Mendelssohn zelf hier ter stede overigens niet, wel schilderde en tekende hij, onder meer aan de Kleine Groenmarkt, dat is het tegenwoordige terras van herberg ’t Goude Hooft. Hij maakte er een kleurentekening van die nu tot de verzameling van de Radcliffe Science Library in Oxford behoort.

Van 7 juni tot 9 september 2018, maandag tot en met vrijdag, 11.00 tot 17.00 uur; op zaterdag en zondag van 10.00-17.00 uur. Starten kan op elk gewenst tijdstip. Startlocatie en kassa: de entree van de Pier van Scheveningen. In drie talen: Nederlands, Engels en Duits.

Duur: 1 u 30 minuten. Meer informatie: ohdiezee.nl. Liefdeskuren maakt deel uit van Festival Classique en Feest aan Zee.

Exploderende bloedbanden

Toneelhuis / Toneelgroep Amsterdam spelen Vergeef ons

In de roman Vergeef ons van A.M. Homes valt rond Thanksgiving het leven van twee broers in duigen. Nu ook op toneel. Regisseur Guy Cassiers zoekt naar mededogen.

Van je familie moet je het hebben – maar wat als je je enige en oudere broer van jongsaf hartgrondig haat?

Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze. Met die beroemde zin opent de Russische schrijver Tolstoi zijn roman ‘Anna Karenina’. Hoe overleef ik mijn familie?, vroeg John Cleese zich eens in een boek af. Een bestseller. Vier op tien Nederlanders hebben het regelmatig gehad met broer- of zuslief, en betreuren het dat ze hun naasten niet voor het uitkiezen hebben. Broers zijn directe concurrenten in alles. Familieruzies zijn eeuwenoud: al in het eerste mensengezin uit de bijbel loopt een ruzie tussen broers gruwelijk uit de hand. Denk Kaîn en Abel, Isaac en Ismaël.

Wat hem in dit kringgesprek heeft gebracht? Harry: ‘Ik ben ontslagen en heb de vrouw van mijn broer geneukt. Toen George thuiskwam heeft hij haar doodgeslagen. Ik woon nu in het huis van mijn broer omdat ie in de bak zit.’

In Vergeef ons probeert een Amerikaanse man van middelbare leeftijd te achterhalen wat zich in het verleden heeft voorgedaan in hun familie – opdat de psychiater in staat wordt gesteld zijn broer beter te helpen. Homes’ verhaal draait om de levens van Harry Silver, een New-Yorkse hoogleraar in geschiedenis met een Nixon-obsessie; en zijn broer George, een rijke tv-bons, getrouwd met Jane, vader van Nate en Ashley.

Familiedrama op toneel. Lars Norén (1944) wás koning van het genre, maar volgens Guy Cassiers, gelauwerd regisseur door heel Europa, steekt de Amerikaanse romancière A. M. Homes (1961), winnaar van de UK Women’s Prize for Fiction 2013, hem aardig naar de kroon. In haar boeken zijn verstoorde familierelaties en de hunkering naar waarlijk contact terugkerende thema’s.

‘We chatten online en worden online ‘Vrienden’ van elkaar, vaak zonder te weten met wie we eigenlijk praten. We neuken met vreemden, zien zo ongeveer alles voor een relatie, voor een band aan. En toch staan we machteloos als we bij onze familie en tussen buurtgenoten zijn.’ Homes is niet alleen hard voor het traditionele gezin, maar ook voor een reeks maatschappelijke instellingen, van politie en ziekenhuizen tot psychiatrie, scholen en de advocatuur. In plaats van opvang en hulp zorgen deze plekken in haar roman voor ongemak en vervreemding. Homes in een toelichting op haar werk: ‘Ik laat personages net niet verzuipen.’

In een coproductie voor Toneelhuis Antwerpen en Toneelgroep Amsterdam heeft Guy Cassiers haar vuistdikke roman May we be forgiven bewerkt tot twee en een half uur toneel met razend veel personages, een snelle opeenvolging van korte hoofdstukken en spitse, directe en brutale dialogen. Bijna als een soap.

“Een rollercoaster,”stelt Cassiers, aan de telefoon vanuit Brussel, waar hij zich op een productie aan het voorbereiden is. “Verscholen frustraties in een vulkaan van emoties en een je-niet-thuis-voelen in de gegeven situatie. En toch is er ook veel humor te ontdekken, want Homes beoogt mededogen. Ze stoffeert haar verhaal daarom met ironische voorvallen. In haar pleidooi voor gemeenschappelijkheid dat Vergeef ons ook is, roept ze zo in feite op tot het aannemen van een groter aandeel in ons leven ten gunste van empathie.”

Uiteindelijk vindt Harry – hier gespeeld door Eelco Smits, die daarvoor is genomineerd voor een Louis d’Or – zich terug als hoofd van een gezin, een nieuw familieverband waarin de jonge kinderen van zijn broer spontaan en feitelijk onwetend van zichzelf de rol van talisman vertolken. Cassiers: “Homes wil op die manier de karakterzwakte die de mens eigen is, een rechtvaardige plek in het bestaan teruggeven, een bestaan dat minder egocentrisch is. Homes creëert een tegenstelling door de roman te situeren tegen de achtergrond van een grootstad, vandaag de dag ‘melting pots’ waar affectie en naastensteun niet meer vanzelfsprekend zijn. De stadsmens verkeert in een identiteitscrisis”.

De soap à la Cassiers speelt zich niet af in een privé­ruimte of een huiskamer met in- en uitlopende personages, maar een open ruimte waar grote televisieschermen domineren, een lichtshow die overdondert en een prominent geluidsdecor. Een decor dat daardoor aandoet als een Amerikaanse basketbalwedstrijd maar net zo goed aan een opnamestudio of een live concert.

Geprojecteerde beelden tonen een cleane en kille wereld van overvloed en consumptie, die aandoen als clichés. Cassiers’ enscenering geeft zo de spanning weer tussen het intieme familieverhaal en een door beeld en geluid gedomineerde wereld. Dat verschaft hem de mogelijkheid op de toneelset een soap te construeren.

Cassiers: “Er zijn 100 scènes, dat versterkt het filmisch karakter van de voorstelling. Ook het boek is opgeknipt in vele hoofdstukjes.”

Is Vergeef ons daarmee een zedenschets over het failliet van de familie als hoeksteen van de samenleving? Cassiers: “We moeten samen op zoek naar andere verbanden dan genetisch bepaalde. Dat kan voor iedereen louterend werken.”

Zaterdag 9 juni 2018, Koninklijke Schouwburg. Met o.a. Eelco Smits, Chris Nietvelt, Jip van den Dool, Katelijne Damen en Steven Van Watermeulen. Meer informatie: hnt.nl en toneelhuis.be. Telefonisch tickets reserveren: 088 356 53 56.

Werelden bijeenbrengen

‘Crosstown’ laat jongeren dansen

Jong, dynamisch en ambitieus zijn Korzo’s ‘Crosstown’–dansers. Al meer dan 10 jaar biedt theater en dansproducent Korzo Haagse jongeren de kans om gekoesterde dansambities waar te maken.

“Het is geweldig om jongeren uit verschillende wijken en vaak een geheel verschillende achtergrond met elkaar in aanraking te kunnen brengen. Zonder Crosstown hadden zij elkaar niet leren kennen,” zegt Nathalie Décory, coördinator van Jong Korzo en sinds deze week officieel hoofd van de educatieve poot van Korzo. Werelden bijeen brengen. “Het is dankbaar om hun blikveld te kunnen verruimen. Maar ook is het geweldig om te zien dat ze door te dansen persoonlijke groei doormaken.”

Voor het twaalfde jaar biedt Korzo Haagse jongeren met Crosstown de kans dansambities op te pakken en die onder professionele begeleiding tot ontwikkeling te brengen. Het zijn wekelijkse danstrainingen in uiteenlopende stijlen. Er wordt les gegeven in urban, modern, theater en cross-overs tussen deze stijlen. Er zijn drie verschillende niveaus voor 14 jaar of ouder. Hoe hoger het niveau, hoe intensiever de trainingen – en hoe meer verschillende technieken geleerd worden. Op het hoogste niveau werken de meest getalenteerde van deze dansers samen met professionele choreografen van Korzo. Deze week zijn de eindpresentaties door de twee groepen van dit seizoen: zeven meiden, in de leeftijd van 14 tot en met 25. “Iedere danser brengt iets speciaals in.”

Van de huidige groep stroomt Lara Sluijter straks door naar de docentenopleiding van Codarts in Rotterdam, vertelt Nathalie. “Maar we zijn geen vooropleiding. Al zijn we er wel trots op dat het lukt om iedereen individueel te kunnen coachen.” Voor die ‘personal touch’ tekenden dit jaar Alioune Diagne en Sheree Lenting, en allebei maken ze een nieuwe choreografie voor de Crosstown-editie 2018. In hun nieuwe choreografieën wordt steeds uitgegaan van de individuele, energieke en persoonlijke bewegingsstijl van de dansers. Nathalie: “Alioune heeft Afrikaanse, Senegalese wortels. Na een tijdje in zijn geboorteland is hij weer teruggekomen naar Nederland. Moderne dans is zijn fascinatie, dat liet hij ook zien als danser in de choreografie die Kenzo Kusuda in 2011 maakte voor Korzo’s heropeningsprogramma. Sheree is Nederlands, maar verder niet in een hoekje te stoppen, al voelt ze zich wel altijd lekker bij urban en hiphop.”

Dansvuurtje
Succesverhalen rond Crosstown zijn er dus zeker te noteren. Sterker: Het is frappant om te zien hoeveel deelnemers aan Korzo’s Crosstown naar een van de dansacademies in het land doorstromen. Neem Art Srisayam. Bijna per ongeluk belandde hij ooit op een selectiedag voor Crosstown, stroomde door naar het hoogste Crosstown-niveau en studeerde af aan de Theaterschool in Amsterdam. Hij maakt carrière, onder meer bij de Rotterdamse jeugdtheatergroep MAAS waar hij danst, en al een choreografie maakte. Nog een voorbeeld: Zahira Suliman. De Haagse ging na haar studie bedrijfskunde naar Codarts om er de opleiding voor docent dans te volgen. Inmiddels is zij vaste dansdocente bij Crosstown, is vaste danser bij AYa, en maakt ook choreografieën. In 2016 werd ze genomineerd voor de dansprijs van de Piket Kunstprijzen. Nathalie: “Crosstown heeft bij mij het dansvuurtje opgewekt, zo zegt zij altijd.”

Drie hoog achter
De allereerste Crosstown-voorstelling vond plaats in 2006. “Dit project is voorgekomen uit een idee van Fonds 1818. Dat was van mening dat toen in Den Haag er op wijkniveau, zeg drie hoog achter, weinig aan talentontwikkeling in Den Haag was. Toen is er onder leiding van jongerentheatergroep 020 een samenwerking tussen drie instellingen in Den Haag van de grond gekomen. Naast Korzo waren in de begintijd theater Pierrot en Culturalis bij Crosstown betrokken. Tegenwoordig trekken we de kar helemaal zelf en is Crosstown niet meer weg te denken hij Korzo. Al die tijd is de basisgedachte overeind gebleven: onder professionele begeleiding jongeren dans laten ontdekken.”

De Crosstown eindproducties zijn van donderdag 7 tot en met zaterdag 9 juni 2018 te zien in Korzo theater. Meer informatie: korzo.nl.