Indisch restaurant Garoeda hoopt op doorstart
Gezeten aan een van de tafeltjes in zijn eigen etablissement springen de tranen hem bijkans spontaan in de ogen. “Je ziet wel aan mijn gezicht dat ik doodmoe ben.” Failliet. Maar evengoed is Indisch restaurant Garoeda, gesticht in 1949, nog minimaal een weekje in de bekende setting open. “Dat is op verzoek van de curator,” legt hij aangeslagen uit. “Die bekijkt de mogelijkheid op een doorstart onder een nieuwe eigenaar. Dichtgespijkerd is zoiets veel moeilijker.” Hij zit er met lood in de schoenen. Maar toch heeft eigenaar Peter ’t Mannetje, op zijn 73e, zijn diensten voorlopig beschikbaar gesteld aan de curator, puur en alleen om zijn zo geliefde kind de kans op een nieuw leven te gunnen. Had hij maar, toen hij 65 werd, de zaak van de hand gedaan, oppert hij aangedaan. “Maar dat is achteraf, gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.”
Gerrit Lensvelt, telg uit het Haagse bakkersgeslacht, is de grondlegger. In 1949 woonde hij in voormalig Nederlands-Indië, waar hij een klein hotel runde. Na de onafhankelijkheid begon hij aan de Kneuterdijk een restaurant. Daar moesten oude vrienden uit Indië elkaar in stijl kunnen ontvangen. Het pand nam hij over van twee dames die er handel in Oosterse kunst dreven. Toen in later dagen Garoeda in handen van bakkersconcern Meneba-concern was gevallen en vervolgens een reeks eigenaren kende, stapte Peter ’t Mannetje in. “Het leek me een leuke job, mensen ontmoeten en zo.” Dat was begin tachtiger jaren. Vanuit de wereld van het onroerend goed en zonder ervaring als restaurateur, wist hij van de drie etages een landelijk bekende en goedlopende uitspanning te maken. “Namen van klanten kon ik niet onthouden, de gezichten gelukkig wel.”
Koning, keizer admiraal: Garoeda kende(n) ze allemaal. Prins Bernhard, koningin Juliana. Ministers kwamen in colonne, Alexander Pechtold, Wouter Koolmees, Gert-Jan Segers en Carola Schouten bijvoorbeeld, cohorten aan ambtenarengezelschappen frequenteerden het restaurant, net als hordes notabelen onder wie Pierre Heijnen, Wim Deetman, Jetta Klijnsma en Louise Engering. Ook de jazzmusici van North Sea Jazz hadden Garoeda op hun menu. “Het was altijd leuk met die gasten,” herinnert hij zich. “Zij kwamen allemaal uit eigen beweging hier naartoe, ik heb er nooit extra werk in gestoken.” Nu, onder corona, werkt iedereen thuis. “En dat zal nog wel een poosje zo blijven. Daar bovenop kwamen nog de noodmaatregelen. Doormodderen had geen zin meer.”
Buiten de menukaart en kwaliteitsgerechten waren vooral de koloniale inrichting, sfeer en bediening ware trekpleisters: obers in gesteven jasjes en met songkok (traditionele hoedjes), houten draken en tekeningen, warmhoudtafels en als lekkernij maraschinokersen op een toef slagroom. Het meest bestelde gerecht? “Nasi rames ging hier als warme broodjes over de toonbank. Zeker tijdens lunchtijd was dat het een favoriet gerecht. Ik had mensen in keuken die van de traditie wisten, ik heb ze nooit in de weg gezeten. Mijn koks hebben het altijd goed gedaan.”
Prinsjesdag
Prinsjesdag gaf zijn zaak vleugels. “Oudjes stonden hier in dubbeldikke rijen naar buiten, naar de optocht en de koets te kijken. Het stond mudjevol, maar helaas deed iedereen een hele middag over een kopje koffie plus een enkel loempiaatje. Dat zette natuurlijk geen zoden aan de dijk. Op een gegeven moment ben ik de tafeltjes langsgegaan en heb toen laten intekenen op de volgende Prinsjesdag, die van het jaar erop – maar dan wel met de verplichting van een rijsttafel.” Meteen het jaar daarna al moest hij vele gegadigden teleurstellen. “Sindsdien is Prinsjesdag altijd minimaal een jaar tevoren volgeboekt geweest.”
Sinds 2018 heeft hij gepoogd het restaurant te verkopen. Dat is niet gelukt. Na een kleine veertig jaar moet hij met lede ogen toezien wat er van zijn zaak gaat worden. “Ik kon Garoeda indertijd goed verkopen, maar het lukte maar niet er afscheid van te nemen. En nu moet ik dus op de blaren zitten.” Het is het einde van een tijdperk, zo voelt hij het. “Maar ik moet vooruit kijken.”
Eric Korsten 