Doggy Punch? Dat is Doggy Style2.
Ave: De drie jongeheren van Brokstukken drongen in 2005 door tot de finale van het Leids Cabaret Festival. Een jaar eerder hadden ze elkaar bij het maken en op het podium weerwoord gegeven in de voorstelling INRI van de Bloeiende Maagden. Daar vonden ze elkaar opnieuw, nadat ze uitgewaaierd waren na hun afstuderen als acteur aan de Utrechtse Hogeschool voor de Kunsten.
Koud een jaar later staan ze garant voor een onbekommerd en avondvullend avondje lacherij voor bijkans uitverkochte zalen.
In de grote hoeveelheid bijna over elkaar heen buitelende sketches, fragmenten, acts en soms stijloefeningetjes overladen met slapstick en kolkende, dwarse humor mét rafelrandjes, knopen ze op weinig meer dan briljante wijze de ogenschijnlijk losse eindjes aan elkaar. Hun zoete invallen zijn inderdaad als brokstukken – niet altijd mooi afgewerkt, en het trio kiest ervoor om er vooral ook geen geforceerd einde aan te breien. Hun bedenksels zijn leuk zolang ze inderdaad leuk zijn, zo beseffen ze zelf meer als wie dan ook. Die houding leidt ertoe dat we van de hak op de tak springen, zappend van quizmaster tot studio sport-verslaggever, van een ledenvergadering tot de oeroude geschiedenis van het cabaret.
Ze leunen daarbij op hun fenomenale beheersing van lichaam en vooral van hun soepele gezichtsspieren een onweerstaanbaar, onnavolgbaar toneelspel. Zo geven ze ieder sketchje of typetje precies die lading of zeggingskracht mee die je steeds weer laat grinniken. En steeds weer grinniken: dat ingehouden lachen, dat moet er een keer uit. En dus zitten we langzaam maar zeker vrijwel schaterlachend en met gloeiende oortjes te kijken en luisteren naar zoveel inhoudelijke onnozelheid. Het is alsof je door een gestileerd heuvellandschap reist, met steeds weer verschuivende horizonten. Spectaculair is zox92n landschap niet, maar wel altijd vol adembenemende, subtiele veranderingen. Dat is Brokstukken ten voeten uit, leunend op en lenend van het beste uit het varixe9txe9 en absurdistisch cabaret.
Nieuw of revolutionair is het genre niet, maar Brokstukken weet het bijna tot in perfectie te stileren. Op het domein van het ongerijmde cabaret is er de laatste jaren een hele stroom van vaak uiterst aangenaam werk op gang gekomen, zowel in Vlaanderen als in Nederland. Brokstukken behoort zonder omwegen tot de top van dit genre. Na Brokstukken lijkt alles saai, claimen ze in hun aanprijzingen. Laten ze daarin nog gelijk hebben ook: ongehoord leuk. Met dank ook aan de sturende hand van Titus Tiel Groenestege, die zich meer en meer opwerpt als beschermhoeder van een genre dat hij zelf als geen ander vorm gaf in Frisse Jongens en in duovorm met Han Romer.
Chapeau. Amen.
Gezien: Doggy Punch door Brokstukken op donderdag 16 november 2006 in Theater de Veste, Delft (premiere). Concept, tekst en spel: Chis King Perryman, Arjan Smit en Korneel Evers. Eindregie: Titus Tiel Groenestege.
Eric Korsten 