Liefde maakt blind – en dood

Romeo en Julia, de kerstproductie van jubilerende theaterschool Rabarber

Knallende ruzie tussen de Capulettii versus de Montecchii. Daarbovenop een verboden liefde. In een nieuwe, energieke versie van ‘Romeo en Julia’, gespeeld, gezongen en gedanst door een dwarsdoorsnede van de theaterschool, komt jong talent bovendrijven

35 jaar theaterschool Rabarber! Onder corona is dat natuurlijk een ander chapiter dan vooreerst gedacht. Voor de jaarlijkse kerstproductie van Rabarber betekent dat, onder meer, een verhuizing van de productie, van Theater aan het Spui naar haar eigen Theater Merlijn aan de Bilderdijkstraat.

“Dit is een feestjaar, ook al is het in de zaal met dertig,” zegt regisseur Jeroen de Graaf. Dat Shakespeares romantisch-klassieke origineel niet honderd procent goed afloopt, is daarbij ogenschijnlijk een bijkomstigheid.

“We buigen dit stuk om tot een feest van de liefde, ook al leven we vandaag de dag in een wereld die bijna zonder liefde is, waarin niemand elkaar zelfs nog durft aan te raken. We doen dat aan de hand van twee jonge mensen die zich de wet niet laten voorschrijven.” En dus worden Romeo en Julia vanouds stapelverliefd op elkaar; de boze buitenwereld die soms anders op die vrijgevochten houding reageert ten spijt. Hun hart bonst, hun huid tintelt, hun wangen gloeien.

De Graaf: “Hun bakkeleiende families verbieden de liefde die zij voor elkaar hebben opgevat, waarlijk íedereen is tegen; toch laten de geliefden elkaar niet los.”

De hoofdrollen in deze Romeo en Julia worden bij Rabarber gespeeld door twee tieners die de leeftijd van het ‘echte’ liefdespaar benaderen – al was de ‘echte’ Julia slechts dertien. “Bijzonder dat wij deze rol mogen doen, zo’n eeuwenoud stuk dat in een nieuw jasje wordt gestoken,” zegt Esmée van der Vuurst de Vries (18) die zich vereerd voelt dat ze in deze jubileumvoorstelling mag spelen.

De rol van Julia wordt om beurten door Esmée en door Sophie van Duuren (16) gespeeld.

Sophie: “Ik denk dat veel mensen zich in dit stuk herkennen, want buiten het spannende verhaal zit ook het ‘afstand houden’ erin.”

Ook Nigel Gerritsen (19), vleesgeworden Romeo, vindt het een feest om dit te mogen spelen: “Het is even schakelen dat we de voorstelling naar ons eigen theater moesten verplaatsen, maar dat komt wel de intimiteit van dit stuk ten goede, want die kan hier heel mooi weergegeven worden.”

Balkonscène
Natuurlijk kijkt iedereen uit naar de bij uitstek romantische balkonscène. De versregels ‘Wherefore art thou Romeo?’ en ‘What’s in a name?’ komen hier in een Nederlandstalige variant voorbij, terwijl het balkon is veranderd in een serie aaneengeschakelde tafels. Esmée: “Die worden gebruikt als bed en als balkon.” Nigel gaat zijn aubade brengen voor die tafels? “De tekst is vrijwel hetzelfde gebleven,” zegt hij, “maar het is allemaal even wat abstracter.”

De eeuwige, overstijgende liefde. Hoe zouden de Julia’s versierd willen worden?

Sophie: “Zoals in dit stuk gebeurt, voor mijn huis, voor mijn balkon, dit is wel iets ultiems! Maar helaas heb ik daar geen balkon. Ik wou dat ik er een had.”

Esmée: “Dat iemand je op je gemak stelt, of een nummer voor je schrijft of zo. Dat iemand iets heel speciaals doet waardoor jij je bijzonder voelt.” Nigel voelt zich al echt Romeo: “Wat deze versierpoging zo mooi maakt, is dat Romeo echt alles geeft, dat hij alles uit zijn handen laat vallen en er alles voor over heeft om het hart van Julia te veroveren.”

Rabarber, Romeo en Julia (5+), zaterdag 26 t/m woensdag 30 december 2020 en zaterdag 2 januari 2021, 13.00 en 16.00 uur. Meer informatie: www.rabarber.net

NB Deze voorstelling is op de hierboven aangegeven data wegens corona helaas geannuleerd! 

Advertentie

De zorg komt later

Grey Vibes en Het Koorenhuis met Pijnlijke Melodie in het HagaZiekenhuis

Weten hoe het voelt om schuifelend achter een rollator voort te moeten bewegen? In Pijnlijke Melodie van Grey Vibes, theaterwerkplaats voor 55 tot 100plussers, en het Koorenhuis, is dat aan den lijve te ondervinden. Hoe ziet úw oude dag er straks uit?

Al het denkbare in ons zorgstelsel lijkt in de beeldvorming steeds mis; de zieken- en ouderenzorg zogezegd een patiënt in kritieke toestand. “Als je de verhalen mag geloven,” zegt regisseur Jeroen de Graaf (32) van Pijnlijke Melodie, is er inderdaad echt wel iets aan de hand rond de ouderenzorg.”

Maar wereldwijd wordt Nederland toch echt gezien als een van de koplopers in het verlenen van zorg en het organiseren van humane oplossingen? “We hoeven niet te doen alsof er helemaal niets deugt aan de zorg in Nederland, maar er duiken nu eenmaal misstanden op.” De Graaf, geen zwartkijker, legt zijn voorstelling dan ook allereerst uit als een noodkreet, een schreeuw en een oproep tot meer begrip tussen generaties. “Hoe menselijk is de zorg in deze tijd nog? Dat kun je je eendrachtig met Hugo Borst en met zwaar gemoed weleens afvragen.”

In Pijnlijke Melodie wordt de ouderenzorg in de vorm van een terminale patiënt de ziekenzalen van het tegenwoordig ten dele onttakelde en ontzield ogende HagaZiekenhuis aan de Sportlaan binnengereden.

‘Zwartkomisch’, zo karakteriseert regisseur Jeroen de Graaf zijn voorstelling. Al is het geheel ‘zeker géén spookhuis’. De Graaf: “Er zitten ook vele mooie, bijna poëtische momenten in op tekst van Laura van Eck (26) en veel muziek, van Roeland Drost.”

Muziekdoosje
Pijnlijke Melodie speelt zich in alle symboliek af op de vierde verdieping van de westvleugel van het Haga. Iedere bezoeker krijgt een rollator toebedeeld waarmee op rolletjes door kamers van het Haga kan worden gesjeest. In verschillende zalen van de verpleeginrichting ontrollen zich daar vervolgens uiteenlopende scènes, verhalen uit het leven gegrepen, gespeeld door een aantal 55-plussers. Zij zijn afkomstig uit het reservoir van Grey Vibes, theaterwerkplaats voor 55-plussers op het gebied van zang, dans, theater en toneelschrijven.

“Grey Vibes stelt ouderen in staat om middels workshops en onder leiding van professionals zich te ontwikkelen. Bij ‘Pijnlijke Melodie’ gaat het daarbij om enkelen die bovendien over de nodige spelervaring beschikken, maar soms een hele tijd nergens meer op de planken hebben gestaan,” legt De Graaf uit.

“In mijn voorstelling heb ik ze uitvergroot tot stereotypes, een beetje karikaturaal aangezet zelfs. Maar ieder van hen vertelt wél een persoonlijk verhaal. Die verhalen komen tijdens de voorstelling ‘organisch’ bij ze op omdat even daarvoor een omaatje halsoverkop naar hun verzorgingshuis werd overgebracht, wier echtgenoot even daarvoor is overleden. In staat van verwarring en ontkenning van de situatie waarin ze is beland, zoekt naar een dierbaar muziekdoosje dat ze ergens onderweg moet zijn kwijtgeraakt.”

80+
De Graaf houdt van het werken met oudere acteurs, en bij Grey Vibes is dat tot 80plussers aan toe, maar houdt net zo goed van het werken met kinderen. Het is diezelfde combinatie van leeftijden die hij bij elkaar brengt bij zijn amateurtheatergroep De Zwarte Weduwe. Als theaterdocent en regisseur is hij ook al jaren verbonden aan Rabarber, de theaterschool in Den Haag, waar hij diverse familievoorstellingen heeft gemaakt en waar hij de komende kerstperiode Baron von Münchhausen regisseert.

De Graaf studeerde tien jaar geleden af als docerend theatermaker afstudeerde aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten, Academie voor Theater in Tilburg. Tegenwoordig is hij vooral te vinden in het Haagse theaterleven. Denkt hij wel eens na over zijn eigen voorland? “Je weet nooit wat de toekomst brengt.” Ja dus.

‘Pijnlijke Melodie’ van Grey Vibes is tot en met 18 december te zien in het HagaZiekenhuis aan de Sportlaan. Meer informatie en reserveren via greyvibes.nl.