Vermaak op afstand

De Parade zuchtend van opluchting de zomer in

Rondreizend theaterfestival heeft zich bijkans opnieuw uitgevonden. Dezer dagen is het neergestreken in het Westbroekpark. Verslaggever Eric Korsten schoof aan voor een voorproefje.

Op de plek waar de provisorische fietsenparkeerplaats was en is opgetrokken, nabij de brug aan de Cremerweg, is nu een als het ware kant-en-klaar schilderijtje opgekomen: een wuivend, roodbloeiend klaprozenveldje. Het ronde perkje dat daar in zijn eigen eenvoud en onschuld prijkt van romantiek is veiligheidshalve omheind met, nu nog blankhouten, paaltjes: het is een reservaat en dat moet beschermd worden.

Op microniveau illustreert het ook de gedaanteverandering die het rondreizende theatercircus De Parade het voorbije anderhalf jaar heeft ondergaan. Of beter: heeft moeten ondergaan.

Een terugkeer naar een uitbundige huidhonger laat op in het Westbroekpark nog even op zich wachten, want op het tijdelijke evenemententerrein wordt de stelregel van anderhalve meter onderlinge afstand tussen bezoekers gehanteerd: àlles voor een avondje uit op z’n veiligst. Je mág er rondlopen, maar omdat weinigen dat doen voel je je bekeken als je dat toch zou willen doen.

Bij binnenkomst oogt het terrein vertrouwd met de traditioneel voor de helft opengewerkte tenten, zoals De Reizende Schouwburg, Studio 7 en Hotel Vilé en, als culinair zenuwcentrum, het keukenkerkje van La Cantina. De antieke zweefmolen mag je pas na afloop van de voorstellingen in. Toch is het kermisveld in vergelijking met de laatste volwaardige editie (2019) met de helft gekrompen. In de afgeslankte versie staan minder tenten, onder meer Zaal 4, de extensie van Zaal 3 van Het Nationale Theater, is er deze editie niet bij.

Op een houten klapstoeltje en dito cafétafeltje zit de bezoeker tot aan het einde van het programma gekluisterd, waar je vroeger flanerend nog altijd wel wat bekenden tegen het lijf liep.

Maar ter verwelkoming en ophoging van de feestvreugde ligt daar wel alvast een verse Italiaanse bol geurend te pronken naast een kruidig botertje. Middels een ‘bestelapp’ op de telefoon te gebruiken kun je een keuze maken uit de drankenkaart. Zonderling is het aanzicht van af- en aanlopende geranten, obers en oberinnen die de verkozen drankjes in robuuste, stalen emmers aan de man brengen. Net als, later, de optocht die in een lange rij vanuit La Cantina het bidfood komt opdienen.

Ook de programmaformule van De Parade is onder handen genomen. Twee voorstellingen moeten online, vooraf, zijn geboekt. Ze spelen zich af in dezelfde tent. ‘Hoppen’ is er niet bij. Daarmee wordt de keuzestress van toen verplaatst naar de voorpret van de zitbank thuis. Je kunt kiezen tussen een ‘diner-programma’ dat om 17.00 uur begint, en voor ‘laatbloeiers’ is er het ‘late night’-programma (21.00 uur). De twee voorstellingen worden doorsneden door een diner, de beursvriendelijk bedoelde avondvariant biedt late-avondhapjes.

Als, na een poosje, de eerste voorstelling van start gaat, in dit geval die van stand-up philosopher en acteur Laura van Dolron, neemt ze, zoals alleen zij dat kan, haar gehoor (vooral grijzige bollen) mee naar enkele wondere en kwetsbare podiumervaringen die ze in het verleden had. Ze vertelt in haar drie kwartier durende eenvrouwsvoorstelling over bezoekers die haar onder werktijd hebben weten te inspireren.

‘Ik hou niet van theater,’ zo houdt ze het publiek voor, ‘maar van mensen die van theater houden.’ Gedurfde kwetsbaarheid in de toch doorgaans druistige atmosfeer van De Parade. Met een geconcentreerde luisteroefening naar ‘vallende stilte’ sluit ze haar sessie af.

De opmaat naar de tweede voorstelling bestaat uit canelloni gevuld met geroosterde aubergine en afgeblust met wilde spinazie, overgoten met gerookte mozzarella, Napolitaanse saus, parmezaan, pijnboompitten en een sliertje rucola. Een en ander is afkomstig uit de keuken van chef-kok Merijn van Berlo.

Het programma neemt met ‘KØT’ van mimegroep De Leedbewakers een luchtiger wending. Zodra op het kleine podium een grenswachterhuisje is ontsluierd, ontspint zich een tragikomische voorstelling. Drie robuuste grenswachters blijken daar, aan de rand van de wereld, te werken. In een vrijwel woordeloos en feest van absurdistische Tati-achtige slapstick laten deze Leedbewakers (Maurits van den Berg, Lisa Groothof en Steyn de Leeuwe) geregeld het buikje van bezoekers schudden van het lachen.

Als ten slotte het toetje (cheesecake met aardbeien en compote van rood fruit) is verorberd, zit het avondje Parade erop. Je kunt dan nog wel naar de zweefmolen. Het doet aan alsof je hebt mogen proeven van wat De Parade ooit was; aan de nieuwe opzet hield ik een enigszins zoetzure smaak over, als een afdronk waaraan het bouquet ontbreekt, de integere inspanningen van organisatoren en makers ten spijt. Misschien dat zodra de voorstellingen wél zijn volgeboekt de sfeer vanzelf meegroeit. Tip: neem iemand met je mee, anders zit je je soms wel lang in je eentje te amuseren.

De Parade, Westbroekpark 17.00 / 21.00 uur, tot en met zondag 18 juli 2021. Meer informatie: https://deparade.nl

Advertentie

De Parade komt naar je toe deze zomer

De Parade roert wederom de trom en dat doet het bijna als vanouds. Theater, muziek én circus worden nu geserveerd in keuzepakketten. En testen? Dat hoeft niet.

Al voor de 30e keer maakt het festival ‘parade’, zoals dat heet, door het ganse land. In Den Haag is het Westbroekpark wederom de ‘place to be’. Het gaat dit jaar wel een tikkeltje anders toe dan de afgelopen 30 jaar. Zo is het programma per dag opgeknipt in twee totaalpakketten van theater plus tafelen, een ‘diner’-variant om 17.00 uur en voor de laatbloeiers een ‘late night’-variant om 21.00 uur.

“Toen we vorig jaar te horen kregen dat De Parade niet door kon gaan, hielden we onder de noemer ‘De Parade gaat door’ een mini-Paradetje, bij Zaal 3 in Den Haag,” vertelt Nicole van Vessum, artistiek directeur van het festival. “Dat blijkt achteraf de basis voor de formule van dit jaar, alleen is het met vier tenten allemaal wat omvangrijker dan toen.”

En dus kun je dit jaar kiezen tussen een bezoek in de late middag slash vooravond (vanaf 17.00 uur), of juist later op de avond (vanaf 21.00 uur). Je ziet steeds twee voorgeselecteerde voorstellingen en daartussenin wordt een driegangendiner geserveerd of, bij de ‘late Night- editie’, een uitgebreide borrelgarnituur.

Mocht je op een avondvullende belevenis uit zijn, dan kun je twee pakketten op een en dezelfde dag kiezen.

Van Vessum treedt de veranderingen positief tegemoet. “Het is allemaal wat anders dan normaal – maar als bezoeker doe je eigenlijk alles wat je anders ook doet op De Parade. Alle ingrediënten zijn er.”

Luxe, noemt Van Vessum de aanpak. “Een verwenpakket eigenlijk. Voorstellingen, drank en spijzen komen naar je toe. Je wordt helemaal bediend. Iedere bezoeker heeft straks een vaste plaats in een van de tenten.” Blijven hangen mag. “Je kunt na afloop naar een terras,” lacht ze, “waar ook onze zweefmolen staat.”

Het culinaire ‘bidfood’ komt uit de keuken van chef-kok Merijn van Berlo, bekend van Paraderestaurant La Cantine. Menu’s verschillen per theatertent en in de avond zijn ook snacks te bestellen. Er wordt gewerkt met bio-industrie vrije producten. Vlees en gevogelte komt van binnen Europa en vis moet voldoen aan bio-normen. Alles wat geserveerd wordt is duurzaam gekweekt en bereid.

De aandacht voor het inwendige van de mens is gekoppeld aan weldaad voor de geest. “We zijn natuurlijk allereerst op aarde voor theater,” lacht Van Vessum. “Op het programma staan, net als in het verleden, vertrouwde gezichten zoals ander anderen Dick van den Toorn, Kees & Eddie en Ellen ten Damme, naast de jonge(re) gezichten van bijvoorbeeld Tarik Moree en Annica Muller. Daarbij hebben we geprobeerd te programmeren voor iedere portemonnee. Groot en klein naast elkaar.”

Hoogtepunten in Den Haag zijn, wat haar betreft, een nieuw programma van de Poezieboys rond Fritzi, volgens de site een gulle en talentvolle vrouw die prachtig kon schrijven en tekenen, die van kleine weerloze diertjes hield, grassprietbrieven schreef en walnoten beschilderde.

Van Vessum: “Poëzie toegankelijk maken voor jong en oud, in tijden van ontlezing,” prijst ze het Haagse duo. De Poezieboys zijn gekoppeld aan ISH, dat vier hiphopdansers laat bewegen op strakke beats van deejay Irie. Haar eigen keuze gaat ook uit naar de burleske voorstelling ‘Eins Zwei Schweinerei’ van Het Zuidelijk Toneel, waarin vijf acteurs een klas leerlingen, hun ouders en het lerarenkorps spelen. Voor de vertaling tekende Elsie de Brauw, die zelf ook meespeelt.

“Toon Lobach van Nederlands Dans Theater II staat bij ons met De Nachtdieren te dansen in ‘Lost Love Prologue’, en ik ben trots op Frank en René Groothof die ‘Circus Charms’ voor ons maken, met het live-orkest Seasession. Maar ook voor de originele stand-up philosophy van Laura van Dolron en Lucky Fonz III kom ik graag naar De Parade.”

Terugkijkend is ze verheugd dat het nu allemaal weer een beetje kán. “Omdat we niet gesubsidieerd zijn, was overleven best moeilijk. Gelukkig zijn gemeenten bijgesprongen, ook Den Haag. Daardoor hebben we bijvoorbeeld onze zzp’ ers  deels kunnen doorbetalen.”

Ze is trots op het feit dat ze de artiesten per optreden een vaststaand bedrag kan uitbetalen, ongeacht de kaartverkoop. “Voorheen was het aantal verkochte kaarten de bron van inkomsten voor een groep. Minder kaartjes was altijd minder inkomsten. Ik ben blij dat we ze zo, op onze manier, kunnen ondersteunen.”

De Parade, Westbroekpark, vrijdag 2 t/m zondag 18 juli 2021, 17.30 / 21.00 uur. Meer informatie: www.deparade.nl

De wereld? Een smiley!

Tijd voor lachende gezichtjes

De Parade is weer in Den Haag. Het leven is een feestje. Je moet dan wel zelf de slingers ophangen.

Revuetijden herleven in illustere spiegeltenten, taveernes en dranklokalen als de Casa Mondo, Café Correct, Hotel Vilé, Teatro Cuatro en De Blauwe Hemel. Het meervoud van leven, zegt de tweekoppige Parade-directie Loesje in haar programmagids na, is lef. Dat geldt voor het gros van de 625 artiesten, musici en kunstenaars die op het nomadisch variétéfestival van de Parade als zzp’er hun werk doen – net als de talloze Parademedewerkers trouwens. Aan al die zzp’ende toneelspelers en muzikanten wordt op de Parade ruim baan verleend, in tenten met van die klinkende namen.

Voornaamste wapenfeit van de Parade: Altijd is het er leuk, weer of geen weer. Van de trouwens al jaren oprukkende gezellige ‘verleuking’ in Nederland is de Parade een trouwe afgezant. Voor velen is het de opmaat tot een welverdiende zomervakantie. Dus vooral niet te luid hardop nadenken! Toch kun je er, en meer dan vroeger het geval was, ook je innerlijke ik opladen. Anders gezegd: niet alleen het buikje rond eten – het gaat er van haute friture tot crepes artistiques en zelf te bakken poffers bij Au Gwen Marie – maar ook de hersenpan eventjes laten kraken, met goedgemutste, verrassende, geengageerde – en eerlijk is eerlijk, soms ronduit tegenvallende voorstellingen. En als je op een onbewaakt moment de zonnewarmte eens goed op je gemoed en lijf laat inwerken, blijkt dat opeens een weldadig zonnepaneel: Je kunt er weer een tijdje tegenaan! De Parade is door die bril bezien als brandstof voor de (over)vermoeid geraakte geest.

Al een kwart eeuw lang kan dat op het omheinde Parade-terrein – waarvan nu zo’n vijftien jaar in Den Haag. De verzameling die tegenwoordig 23 tentpaviljoens omvat, slaat opnieuw haar kampement op in het Westbroekpark. Daar slaat het je er om de oren met hapklare brokken muziek, met (soms) onderhoudend en soms inventief theater, en met lachwekkende comedy. En, voor het eerst, met museumkunst! Met Het Parade Museum heeft Nederland er in zomertijd opeens een nieuwe presentatieruimte bij. De editie 2016 is ingericht door Fotomuseum Rotterdam, dat van het beroemde fotoboek Eye Love You van ‘straatbeeldfotograaf’ Ed van der Elsken een ‘filmische montage’, een mooie diashow maakte. In de toekomst zorgen andere musea elk een zomer voor de invulling van dit volksmuseum bij uitstek.

Muziek
Op de Parade kun je je wentelen in muziek. In Den Haag zijn er optredens van onder meer de Dopegezinde Gemeente, Herman Pouderoyen, Nachtschade en Philip Kroonenberg. En vanouds is er natuurlijk De Levende Jukebox. Jules Deelder is weer van de partij met Bas van Lier en De Deelderiers. Maar de aandacht gaat toch vooral uit naar Club Helmbreker, een collectief popmuzikanten dat vergeten albums opnieuw onder de aandacht wil brengen. Exact honderd jaar na diens geboortejaar brengt de band integraal de elpee Watertown van Frank Sinatra ten gehore, een conceptalbum dat het verhaal vertelt van een man die, verlaten door zijn vrouw, achterblijft met hun kinderen. De songteksten laten zich lezen als een verzameling brieven die hij aan zijn oude geliefde schrijft, maar nooit verstuurt. Uitgelezen musici (o.a. Anne Soldaat) en een interessante bezetting (met onder meer hoorn, mondharmonica, cello en viool) zorgen voor een gedenkwaardig eerbetoon en mooi rustpunt dat soms ook swingt als de neten.

Theater
Beperkte de Parade zich tien jaar geleden nog voornamelijk tot een muziekovergoten tijdverdrijf; mettertijd is het notenfuifje uitgegroeid tot een theaterparty (104 voorstellingen!) waar vooral jonge honden onbekommerd de hoofdrol opeisen. Een kraamkamer, omringd met een gretig toekijkend publiek van (piep)jong tot (stok)oud. Wat gebleven is, dat is natuurlijk het parademaken. Dat maakt trouwens sowieso een groot deel uit van de lol op het terrein. Neem de acteurs Teun Luijcks en Vincent van der Valk die dat namens Toneelgroep Oostpool doen met Kletsmajoor. Het tweetal belooft vier uur non-stop twee oren van je hoofd te zullen kletsen – en dat blijkt geen loze belofte. Als opwarmer kun je ‘gratis’ hun kleedkamersessie bezoeken; om af te kicken is er een voor iedereen toegankelijke slotceremonie. Daartussenin spelen ze in Teatro Cuatro drie keer een halfuur hun ‘voorstelling’. Nou ja, het is eerder een uit de hand gelopen repetitie, vol gekakel en gebeuzel, maar met enige humor opgedist. Dat dan weer wel. Volkomen sufgeluld kun je je daarna weer laven aan een biertje of wijntje.
Bekende namen uit het reguliere theater geven op de Parade optredens, onder meer Club Guy & Roni met de Poetic Disasters, Servaes Nelissen & Ilse Warringa, Paul Haenen, Orkater, Theater Rast, Sabri Saad El Hamuus & Co, de Theatertroep, Suver Nuver, La Isla Bonita, en Saman Amini (bekend van Nobody Home).
In de Theatertoren, centraal op het terrein, speelt zich LEUK van BonteHond af. Drie levenslustige types proberen de boze wereld buiten te houden, koste wat het kost. En alsof hun leven er werkelijk van afhangt leggen ze hun ziel en zaligheid in uiterlijk vertoon, in entertainment. In een show waar het songfestival een puntje aan kan zuigen. Ze noemen het zelf: ‘een bittere zomershow met een vrolijk maar dun randje’. Een wrang-humoristische aanklacht tegen de hang naar geluk en het dagelijks ontwijken van ellende. Kijk, dát schuurt en schrijnt! Juist op het Parade-terrein waar ‘leuk’ tot levensmotto is verheven. Het leven als een reuzensmiley, een levensgrote! Het leven is een feest Je moet dan wel de slingers zelf ophangen. En vergeet ze niet eerst te kopen!

Theater aan het Spui brengt vijf producties
Waar bekende theaters in Den Haag nog altijd graag de kat uit de boom kijken, pakt Theater aan het Spui op de Parade jaar in jaar graag uit met jong talent. Op de zesde editie dat het er paradeert presenteert het liefst vijf producties, waarvan eentje exclusief in Amsterdam. “Absurd veel,” bekent Cees Debets van Theater aan het Spui. “We doen het omdat we het erg leuk vinden, maar toch vooral om jonge makers publiek te gunnen. Vorig jaar waren dat er zo’n negenduizend.” Een aantal jaren geleden heeft Theater aan het Spui speciaal voor de Parade zelfs een theatertje gebouwd, Zaal 4 geheten. “Ons Houten Huis.”

Talenten kunnen eerst dik twee maanden hun gang gaan in Zaal 3, de zaal van Theater aan het Spui aan het De Constant Rebecqueplein. “Jong talent kan er in die veilige, beschermde omgeving voorstellingen ontwikkelen. Het is een laboratorium.” Hoe pittoresk, intiem en klein aan de buitenkant ook, de houten zitbanken in het Houten Huis bieden plaats aan zo’n veertig bezoekers. Hoewel het speelvlak er hooguit 3 bij 1 meter meet heeft Theater aan het Spui met Zaal 4 de voorbije jaren op de Parade laten zien dat die mini-setting goed is voor toptheater.

De Haagse theatermaker Jos Nargy is voor Debets hofleverancier. Bijvoorbeeld bij de Poezieboys, waarin hij samen met Joep Hendrix blijk geeft van hun voorliefde voor literatuur, Russische underground en de Beatgeneratie, en vooral voor de Amerikaanse dichter Allen Ginsberg. In de voorstelling wordt de vraag gesteld wie Ginsberg was. Nargy: “Wat dreef hem, wie waren zijn vrienden en wat schuilt er achter dat lieve gezicht?” Het duo interviewde mensen die Ginsberg gekend hebben, en lezen voor. Het mondt uit in een ‘documentair-poëtisch experiment’.

Nargy maakt eveneens deel uit van Thomas, Sacha en Jos. Vorig jaar brachten zij een wonderschone versie van Toon Telllegens Een vorig leven, een regelrechte Paradehit. Dit jaar staan ze minus Thomas op de KinderParade. Ze vragen zich daar vertwijfeld af wat ouders doen als kinderen er niet bij zijn, en ontrafelen daarbij en passant eeuwenlang bewaarde geheimen. En, zo kondigen ze aan, hun ontdekkingen zijn bepaald schokkend. Nargy is verder op eigen titel ook te zien in Gilminder, een intieme (no-knuffel) rockshow waarin de kunst van het versieren onorthodox wordt bijgebracht.

Moederland
Actrice Naomi van der Linden speelde onlangs de dochter van Mandela in de musical Amandla Mandela. Eerder dit jaar speelde ze haar voorstelling Moederland in Zaal 3. Vanwege haar donkere huidskleur krijgt ze geregeld de vraag gesteld waar ze ‘eigenlijk’ vandaan komt. “Het antwoord is: Den Haag” zegt ze, “maar dat blijkt zelden bevredigend.” Voor Moederland besloot ze daarom op zoek te gaan naar haar Afrikaanse roots en reisde af naar Zambia. Het levert een bewogen reisverslag op naar het hart van Afrika, een persoonlijke zoektocht naar identiteit.

In Spaceships Know Which Way To Go deelt Vincent Brons met Anneke Sluiters zijn fascinatie voor het universum. Vanaf de microkosmos van de Parade bouwen ze ter plekke een sterrenstelsel en wordt een poging gewaagd het gigantische zwarte hemelspansel dat boven ons hoofd zweeft, te begrijpen. Een sci-fi spreekbeurt die zich afspeelt ergens tussen de grootsheid van het heelal en eenzaam verdwalen in het oneindige in.

Ten slotte tekent Theater aan het Spui twee keer per dag voor radio met Studio Vrijgewillig, een voorstelling/programma/uizending die met headsets te beluisteren valt. Er wordt theatraal verslag gedaan over vrijwilligersactiviteiten op het festivalterrein, waarbij goeddoen en geven centraal staan. Een prikkelend programma, volgens de makers, met toekomst‐veranderende radio en levensverrijkende activiteiten.

KinderParade
Naast de avondeditie is er iedere dag een uitgebreide KinderParade met theatervoorstellingen, muziekoptredens en workshops. De allerkleinsten, peuters, kleuters en al wat verder opgeschoten kroost kan naar hartenlust spelen en kijken. Bijvoorbeeld in Villa Lila om te timmeren, te schilderen of de pet te versieren.

Maar ze kunnen ook naar de Silent Disco, zelf poffertjes bakken of hun gezichtje laten schmincken. Ook zijn er talloze jeugdtheatervoorstellingen. Bijvoorbeeld VONK! van de Toneelmakerij & Het Nut. Op een dag treffen twee jongens treffen in hun geheime heilige hut een meisje aan. Stel je voor! Een meisje! Maar meisjes, die zijn toch stom?! Als uit de hut opeens rook opkringelt schreeuwen de jonge toneelkijkertjes hardop mee: ‘Waar rook is, is vuur!’.

Er zijn op de KinderParade ook jeugdtheatervoorstellingen van Pieter Tiddens, Max Tak, Theater aan het Spui (zie elders) en Percossa/Oorkaan.

Wat is de Parade?
Op de Parade zie je theater-, dans- , mime- en muziekvoorstellingen in tenten die voor het merendeel speciaal voor het festival zijn gemaakt. De Parade-tournee begint in Rotterdam en reist met alle tenten en restaurants via Den Haag (Westbroekpark, vrijdag 8 tot en met zondag 17 juli 2016) en Utrecht door naar eindstation Amsterdam. Tot 16.00 uur is de toegang tot het festivalterrein gratis.

 

Steeds een hecht volkje

Van 3 t/m 12 juli 2015 is het Paradeweer

Het is een zilveren feest: de Parade 25 jaar! Oud en jong staan er gebroederlijk naast elkaar voor theater, muziek, bier, wijn en soms.. . goed weer!

Vereisten: Uitblinken op maximaal dan drie vierkante millimeter en het minimale gebruik van any middelen. Ondernemerschap ten top, want het gaat hier vrijwel zonder uitzondering om kleine zelfstandigen die als marktkooplui hun waar luidkeels aan de man moeten brengen. Door parade te maken. Anders is er die avond wie weet geen brood op de plank.
Het reizende theaterdorp is komende week wederom in Den Haag en de moeder aller festivals is na vijfentwintig jaar nog altijd springlevend. Hoewel: de weergoden begroeten het festival niet altijd met een zonnig gelaat. Tja, het weer is en blijft een factor van betekenis. Nicole van Vessum, directeur: “We zijn er trots op de we vijfentwintig jaar bestaan. Trots op de artiesten, want het merendeel van de voorstellingen wordt speciaal voor de Parade gemaakt. Inmiddels trekken we met 700 tijdelijke nomaden door het land”.

Schaterlachen. Dát – vooral – is de Parade. Als Marijn Brussaard en Elias de Bruyne in hun Variety Show sterfscènes ten beste geven, ligt het opeengepropte publiek in het piepkleine Zaal 4 van Theater aan het Spui (maximaal 40 zitplaatsen, houten bankjes, speelvloer van 4 bij 1 meter) letterlijk dubbel. De Parade, een Tour-karavaan zonder aerodynamische fiets, koersbroek of gele trui (tenzij het héél koud is), maar met koks, tentenbouwers, technici, vrijwilligers en muzikanten, artiesten, dansers en acteurs. Een hecht volkje. Dat tekent de kracht die nu al vijfentwintig jaar van de Parade uitgaat.

Vijfentwintig jaar Parade is een weerzien met oude getrouwen en frisse nieuwe gezichten onder de meer dan negentig mime-, muziek- en theateroptredens met een vaudeville-mentaliteit. Er wordt met enige weemoed teruggekeken met Parade-klassiekers als Bingo (De Nieuw Amsterdam) en Der Gerauschmacher (met Beppe, Kees en Eddie) en Loes Luca is na 14 jaar ook weer terug op de Parade met haar Doorlopende voorstelling. Nieuwe namen zijn er in overvloed, vooral te vinden in de kleinere tentjes die de vele horecaterrassen onderbreken.

Haagse connectie
Voor het eerst op de Parade: het Nationale Toneel! Vertegenwoordigd met een cast die uit het vaste tableau is samengesteld en om bij voorbaat van te watertanden: Anniek Pheifer, Vincent Linthorst en Mark Rietman verruilen het luxe pluche van de theaterzaal voor het avontuurlijke ongemak van een circustent. Het is een poging om het Haagse stadstoneelgezelschap dichterbij een jong en breed publiek over het voetlicht te krijgen. Het drietal speelt Liefde is een Donut. “Ik kreeg een tijd terug een gedicht van Vincent onder ogen. Dat is de basis waarop we bouwen”, zegt Pheifer. Zo zoet als de naam al klinkt, is het ook een even vrolijk stuk over eenzaamheid, verlangen en liefde; een eigen tekst met, voor de kenners, flarden uit de toneelbibliotheek over een supermarkt waar twee mensen elkaar dagelijks ontmoeten. Zij vraagt of hij zegels spaart, zegels voor ‘iets leuks’. Hij spaart, voor later. Vanachter de soepblikken houdt van Driest zijn zaak nauwlettend in de gaten. Hij weet één ding zeker: de klant is koning. Kassa! Mét muzikale omlijsting. Over kassa gesproken: Voormalig supermarktreclamekoning en ex-filiaalhouder Hagenaar Harry Piekema maakt, aha, een carrièreswitch. Hij is op de Parade te zien met Onbekend.

Theater aan het Spui pakt uit met vier producties, waaronder de eerder genoemde Variety Show. Een voorstelling om van te smullen, en waarin een op het oog doodeenvoudig concept wordt gecombineerd met wervelend ‘bewegingstheater’. Een vorig leven door Sacha, Thomas en Jos is een prachtig inventief en poëtisch theaterspel op een tekst die Toon Tellegen voor het drietal schreef, en pas later als boek verschijnt. Middels de lotgevallen Jacob Laagwater en Leen Hellevoet neemt hij ons mee naar het stadje waar hij opgroeide. Hetzelfde drietal tekent ook voor een voorstelling in het uitgebreide kinderprogramma (met daarin ook o.a. Rabarber) op de Parade. Na het winnen van Het Gouden Ei vorig jaar proberen ze nog meer succes aan te trekken en go viral. De vierde productie is De Worsten van Babel, een kolderieke kookshow, maar die is uitsluitend op de Amsterdamse Parade te zien.

Azzini
Vijfentwintig jaar Parade valt samen met vijftien jaar Marcus Azzini op de Parade. Meer dan een opvallend regisseur, die met Angels in America vorig seizoen uithaalde. Hij heeft in diezelfde tijd met Oostpool het bedje van het Parade-theater aardig opgeschud, vaak met grensverleggende, tongen losmakende ervaringsvoorstellingen van compromisloze snit, dan toch in ieder geval bij het publiek: het is erg voor of radicaal tegen. In ieder geval is zijn Partymonster niet alleen een kinky show, erg over de top, maar ook een nachtclubverhaal over de Newyorkse Club Kids, naar de documentaire en film. Met moordenaar Michael Alig, hier de Haagse rectale nasty en sleazy bloeddorstigheid van een XXL-plateauzolende Nik van den Berg, frontman van popband F, in de hoofdrol. Eindigend in een superdiscobloedbad op een hardcore housebeat. En met een gratis verstrekte kringlooppapieren boodschappentas.

Doorlopend
Muziekoptredens zijn er aan de lopende band. De levende jukebox! En ze zijn er nog altijd hoor, de programma’s waar je doorlopend terecht kunt. Loes Luca, de Silent Disco is er weer, en ‘tuurlijk de zweefmolen ook. Mini-theater rond de Theatertoren. En een veelheid aan Paradekeukens, met onder meer Au Gwen Marie, Artistic Crêpe, Haute Friture en Rainbow Popcorn. Maar je kunt er ook aanschuiven voor een diner. Bovendien is een wijnkaart bij de hand.

De Parade: van 3 t/m 12 juli 2015 in het Westbroekpark. Meer informatie op www.deparade.nl. Als je een specifiek programma wilt zien, bestudeer dan goed het programma want niet iedere voorstelling is op alle Parade-dagen te zien.

Onze liefde is een donut.
En waar jij dan al het lekkers bent.
Ben ik alleen het gat.

En mocht jij ooit gegeten worden.

Als de mooiste bloem geplukt.
Zal ik als leegte achterblijven.
Als donut dus mislukt.

Vincent Linthorst

Krasse knarren naast jonge honden

Theaterkaravaan De Parade opnieuw in Den Haag

Voor de vierentwintigste keer op rij trekt het nomadisch reizende theaterfestival De Parade met diverse tenten, dansers, muzikanten en acteurs langs de vier grote steden van Nederland. Welke trends zijn er te ontwaren en welke optredens mag je niet missen op deze theater- en muziekkermis? Klein compendium voor de argeloze bezoeker.

Uit het stoffige, aloude handwoordenboek: Het begrip ‘parade’ kan verwijzen naar: optocht, een militaire stoet, balletmuziek van Erik Satie uit 1917, een term uit de schermsport, een film van de Franse komiek Jacques Tati uit 1976, een type autobus, en het afweren (pareren) van een aanval. Bij het theaterfestival De Parade verwijst het begrip vooral naar parademaken, het aan de man brengen van optredens door publiekelijk stampei, parade dus, te maken. En dus prijzen voor aanvang van ieder optreden theatermakers en bands vervaarlijk hun koopwaar als waren zij volleerde marktkooplui aan de man. Pitchen, wordt dat vandaag de dag genoemd.

Deze zomer belooft De Parade het opgetelde lieve sommetje van optredens in vier steden van 67 reguliere theatervoorstellingen, 16 speciale doorlopende voorstellingen, 37 bands en een uitgebreid Kinderparade-programma. Sedert enige jaren legt Nicole van Vessem, de artistiek directeur van De Parade, aldoor in op meer theater met roots in het reguliere circuit waar De Parade ooit een jonge-honden-uitstraling had. Dat beeld is wat gewijzigd: theatraal rijp staat er naast groen, krasse knarren naast jonge honden, terwijl muzikaal gezien oudgedienden zich precies zo naast rebelse jong talent nestelen. En dat geldt ook voor het publiek dat de theaterkaravaan bezoekt. Een vrijplaats noemt De Parade-organisatie het festival. Ehh, niet te letterlijk nemen a.u.b.

Met de theatertenten reizen ‘duurzame’ keukens en bars mee. De Parade hecht veel waarde aan de herkomst van de producten en noemt zich niet zonder trots geheel bio-industrievrij. Zo is de huiswijn op gegarandeerd van biologische druiven en wordt deze aan de man gebracht in een milieuvriendelijke verpakking. In samenwerking met de Join the Pipe wordt, net als vorig jaar, gekoeld kraanwater verkocht, naar believen met of zonder koolzuur. Terwijl gratis water op het terrein is verkrijgbaar bij het tappunt van Join the Pipe. In de strijd tegen akoestische decibelvervuiling is er opnieuw de volkomenheid van de Silent Disco. En Festina Lente Collective heeft een app ontworpen voor de Parade met handig en overzichtelijk blokkenschema, voorstellingen, plattegronden, info, menukaarten van de restaurants en last minute nieuwsberichten. Gratis te downloaden via de App Store.

Theaterprogramma
Als misschien wel de meest in het oog springende act zijn De Ashton Brothers met hun op magie, acrobatiek en halsbrekende toeren gestoelde kolderieke shows deze zomer terug van maar eventjes weggeweest op De Parade. De groep vindt er trouwens zijn oorsprong. Na jarenlang over de hele wereld spektakelshows te hebben gespeeld zijn ze dus terug waar ze ooit begonnen: in de luwte van de rustieke zweefmolen.
Oudgedienden Bram van der Vlugt, Nettie Blanken, Elsje Scherjon, Frits Lambrechts, Diana Dobbelman en Fred van der Hilst spelen Beschuit met Muisjes van Herman Heijermans. De ‘ouwe rotten’ zijn dit jaar te zien in een bewerking van een Nederlandse klassieker waarin een Amsterdamse familie een zieltogend pension runt. De vlag gaat uit als blijkt dat een verloren gewaande oom na een kortstondig wederzien een aardig kapitaal nalaat.
Janis Joplin, Jimi Hendriks en Jim Morrison vormen in de hemel Club 27. Dat zijn popsterren die op 27-jarige leeftijd zijn overleden. Vroeger liep daar de hemel voor uit, maar de laatste jaren zien ze hun populariteit afnemen. Ze zijn dolblij als Amy Winehouse zich bij de club komt voegen. Gerardjan Rijnders regisseert onder meer Johnny Kraaykamp (Jim Morrison), Gustav Borreman (Jimi Hendrix) en Anke van ’t Hof (Janis Joplin). Een ‘hemels’ genoegen met veel muziek.
Dit jaar zijn hier en daar ‘zwertfheatertjes’ te vinden, met name rondom de ‘Theatertoren’, waar doorlopend mini-voorstellingen van een kwartiertje te zien zijn. Miniatuurtjes, waaronder bijvoorbeeld dat van ‘would-be’ actrice Anna Hermanns, die zich met L’art c’est mon cul in een regie van Ari Deelder, de ‘dochter van’, afvraagt waartoe kunst whatsoever en überhaupt dient. De Parade is daartoe ongevraagd een ideale omgeving.

De Servische theatermaakster, performer en kunstenares Sanja Mitrović speelt een spel rond de teksten van politieke spindoctors, met als titel Speak!. Haar ‘interactieve’ voorstelling is gestoeld op legendarische speeches van wereldleiders, van onder meer Obama, Churchill, Hitler en Thatcher. Het publiek mag stemmen en daarbij vormt de strijd tussen man en vrouw een extra dimensie. Ook de Syrious Angels doen een duit in het zakje van het bewustmakende toneel met Holland redt Syrie. De voorstelling, die tot stand is gekomen met de ingeroepen hulp van Stroom Den Haag, beoogt op zijn beurt een hulpactie op te starten. Ondertussen lossen elders de Nederlandse Syriër George en de Israëliër Eran de wereldvrede op in hun gelijknamige conflictkomedie.

Theater aan het Spui is een brandpunt in het Haagse theater- én festivallandschap. Het presenteert onder meer een mobiel theater, genaamd Zaal 4, waarin op een aantal middagen en avonden Showponies langskomen. In de bloemlezing die dat onderdeel vormt is er de medewerking van David Veneman, Rob Verhoeven, Marius Gottlieb, Jasper Gottlieb en Hugo Kennis. Ook Pascal van den Berg trakteert op haar vertrouwde stemgeluid. En als het bekende duveltje uit een doosje kan het in de late uurtjes gebeuren dat de onvolprezen en onnavolgbare Hagenaar en Bowie-, Prince- en Alice Cooper-epigoon Nik van den Berg er een Parade-huiskamerconcert geeft. Het drietal Thomas Ouwerkerk, Sacha Muller en Jos Nargy speelt De Trein naar Pavlovsk (en Oostvoorne), vorig jaar een hit op De Parade. Het door Toon Tellegen opgeschreven en door Thomas, Sacha en Jos opnieuw vertelde verhaal gaat over de ontmoetingen tussen een grootvader en zijn kleinzoon in het oude Rusland. Zoals het verhaal over de niezende neushoorn die door de balzaal van het winterpaleis van de Tsaar denderde. Of dat het Russisch elf woorden voor schuld kent, zoals Eskimo’s dertig woorden voor sneeuw kennen. Grootvader vertelt verhalen over zijn familie, over eigenaardige gebruiken en levenswijsheden.
Een aantal middagen en avonden organiseert Theater aan het Spui iets ‘extra’s’ op De Parade. Het kersje op de taart wordt door Theater aan het Spui Showponies genoemd. In dat onderdeel is er de medewerking van David Veneman, Rob Verhoeven, Marius Gottlieb, Jasper Gottlieb en Hugo Kennis. Ook Pascal van den Berg trakteert op haar vertrouwde stemgeluid. En als het bekende duveltje uit een doosje kan het in de late uurtjes gebeuren dat de onvolprezen en onnavolgbare Hagenaar en Bowie-, Prince- en Alice Cooper-epigoon Nik van den Berg een concert op huiskamerproporties geeft.

In Rotterdam bepaald geruchtmakend – en dat wordt het stuk vast ook in Den Haag: de voorstelling Barbaren door Toneelgroep Oostpool. Een rabiaat en licht ontvlambaar toneelstuk over een pislink gezin dat Tokkie-achtig aandoet, maar die typering van zichzelf niet door lijken te hebben. Of juist wél. Bij wijze van een oudejaarsconference door een ‘gewone’ autochtone Nederlander wordt in een überexuberante aankleding vervat, politieke correctheid zonder kinderpardon radicaal overboord gesmeten, Fortuyn en Wilders en passant geschoffeerd en klinkt Hitler in de verte op. Hun zoon Jordi groeit in na enige aarzelingen in de klapkamelentaal probleemloos mee. Maar het blijven hoewel schuimbekkend, wél volksechte, ehh, rasechte Nederlanders. Barbaren is een abjecte tekst die als mitrailleervuur de lucht doorklieft. Met fenomenaal acteerwerk door een schier onnavolgbare Rick Paul van Mulligen en een vileine, zich ongenaakbaar wanende moeder door Kirsten Mulder, die nog verleden week een nominatie pakte als beste vrouwelijk bijrol van dit theaterseizoen in het bejubelde Who’s afraid of Virginia Woolf?.

Muziek
Muziek in overvloed op De Parade. Natuurlijk. Geen verzadigder combinatie is denkbaar dan puike muziek met roséwijn of gekoeld witbier. Naast het eerdergenoemde Club 27 zijn onder meer Ellen ten Damme en Jules Deelder te gast. Ten Damme neemt haar publiek mee op een onvoorspelbare avond uit die voert langs een vette dance party, de Moulin Rouge en een concert of een vaag feestje om hoe dan ook via club Der Blaue Engel te eindigen bij het alles ontnuchterende broodje shoarma. Ondertussen presenteert Jules Deelder echte jazz, met De Deelderiers, in Deeldelirium. Hij doet dat volgens een beproefd recept dat hij eerder in het theatercircuit ten gehore bracht. Leoni Jansen en Izaline Calister gaan gezamenlijk de barricaden op en zingen liedjes die verandering teweeg hebben gebracht: Waar was jij toen Free Mandela werd gezongen?
Deze zomer is Theater aan het Spui ook in de licht muziek present op De Parade, met Marktplaatsmuziek van Lindertje Mans (bekend van Firma MES) en Joost Steltenpool. Het is een voorstelling rond allerlei doodgewone dan wel exuberante Marktplaatsadvertenties, die in februari van dit jaar al werd gespeeld in Zaal 3, de recentelijk verworven dependance annex laboratorium van Theater aan het Spui, een muzikale voorstelling die daar toen een enthousiast onthaal kreeg.
Ook enfant terrible Nik van den Berg laat van zich horen – en zien! Dat laatste zoals je hem nooit eerder zag. Na eerdere onverbiddelijke androgyne glamourshows als My Momma Loves My Guitar Sound en God Have Mercy On My Funk is hij nu van de partij met N.I.K. In de verpakking van een nieuwe naam en een nieuwe sound bezingt hij de volgens hem ironische gang van het leven dat zich gevangen weet in de peilloze diepte van een bouquet-roman.
Ook met popband F is Van den Berg van de partij op De Parade. Als F in 2006 het levenslicht ziet, zijn de bandleden gemiddeld zo’n 17 jaar oud. F sleept als eerste band ooit drie Haagse Popprijzen tegelijk in de wacht. Daarna doet de groep in twee jaar tijd ongeveer 250 optredens. Met Fever zit F bij De Wereld Draait Door. Met hun ‘minuut’ blazen ze vele kijkers omver. De hit op De Parade was indertijd het nummer: Geen Fuck Om Jou. Anno 2014 maakt F met zijn voorman Van den Berg tegen het middernachtelijk uur De Parade volstrekt onveilig.
Last but not least: Marijke Boon, de ongekroonde koningin van het eenvoudige, maar betere Nederlandstalige kleinkunstlied. Zij vertoont zich als vanouds met een rode accordeon in een Mobiele Liedkraam die is volgestouwd met zeegezichten die zij chansons noemt, met smartlappenblues waarin voluit het woestijnledige leven wordt bezongen en met schilderijen vol grijze stopverf die voor je ogen opleven.

Jeugdtheater
Onder de vlag van Theater aan het Spui presenteren Thomas Ouwerkerk, Sacha Muller en Jos Nargy PARAIRIE, een niet eens verkapte ode aan Spui-directeur Cees Debets, die verzot blijkt op cowboyfilms, en als geschenk een remake krijgt voorgeschoteld van Ennio Morricones legendarische Italiaanse western Het gebeurde in het Westen. Het stuk is min of meer een vervolg op de jeugdtheatervoorstelling Paradio dat het trio vorig jaar in een ‘gekraakte’ Paradetent speelde.
In het genre van het jeugdtheater laat ook Rabarber zich gelukkig niet onbetuigd. In Plaag Graag, over een plaagheks die onzichtbaar is, krijgt het meisje Lily genoeg van haar plaagstootjes.
Er is ook klassieke muziek voorradig op De Parade, dit jaar met ons eigen hofstedelijke Residentie Orkest. In De Vergeten Droom gaat Joes op zoek naar het Droomrijk, op zoek naar een muziekstuk dat hem een droom doet herinneren.

Dans
Er is deze zomer op De Parade behoorlijk veel dans te zien. Die aandacht voor het genre is niet ten onrechte – al vormt De Haagse Parade op die hoeveelheid een uitzondering – want Nederland is in moderne én heden ten dage trouwens ook klassiek-romantische academische dans internationaal toonaangevend. Op De Parade is er dans in uiteenlopende verschijningsvormen: van de exuberante dans van Guy&Roni en de afgemeten lichaamsbewegingen van LeineRoebana, tot de bewegingstaal van Vanja Rukavina en Karel van Laere die op De Parade de media parafraseren, en de Medior Dans Company, die Ramses Shaffy aan de hand van diens vier vrouwen uit zijn leven naderbij beziet.

Varia
Er zijn op De Parade daarnaast talloze onderhoudende entr’actes. Naast de eerdergenoemde doorlopende minivoorstellingen die zich in een intieme setting voltrekken is het mogelijk om je bijvoorbeeld een decoiffure te laten aanmeten door de meiden en de machine van Coupe du Compres, op de Stones-editie van Pinkpop een doorslaande hit gebleken. En mocht je een aankomend delirium uit je kop willen laten waaien, dan is daar altijd de zweefmolen die je als in de kinderjaren alle zorgen voor even doet vergeten. In Den Haag, ten slotte, geeft de onvolprezen tv-recensent van De Volkskrant, Jean Pierre Geelen, voor de gelegenheid op een symbolische zeepkist geposteerd, live een column ten beste.

De Parade: van vrijdag 4 juli tot en met zondag 13 juli 2014 in het Westbroekpark. Let op: niet al de beschreven voorstellingen zijn alle festivaldagen te zien. Meer informatie en online kaarten boeken op www.deparade.nl.

Klein compendium voor succesvol Parade-bezoek

Rotterdam trapte weliswaar af, maar met het Westbroekpark in Den Haag is de Paradekaravaan nu wellicht op mooiste tourneeplek neergestreken. De 74 theater-, muziek- en dansvoorstellingen, 19 kinderparadevoorstellingen en 37 bands trekken na tien dagen Den Haag door naar Utrecht en Amsterdam.

De jaarlijkse, vooral met lijvige kilo’s feelgood en liters kwieke roséwijn overgoten theaterkermis die trotse zomervakantieoverwinteraars van 5 tot en met 14 juli in Den Haag houdt, en aan Theaterfestival de Parade kluistert, heeft in de loop der jaren maar weinig van zijn oorspronkelijke warme karakter verloren. De ongedwongen sfeer is als vanouds, de antieke zweefmolen zoeft nog altijd en met gemak zijn rondjes meer dan rond, en het dwarrelt er van jukebox- en silent discomuziek tot akoestisch geweld van muziekbandjes die ongegeneerd – tropisch dan wel fris en opgetogen – opklinken. Het lekkerbekkende vertier ligt er nooit erg ver op de loer. Onder dat vernislaagje van ogenschijnlijk oppervlakkige oer-Hollandse gezelligheid is er op het rondreizende festival theater te ontdekken dat wat dieper dan de dag van vandaag reikt, en muziek die soms terecht de oren doet spitsen. Zowel door aloude coryfeeen (Freek de Jonge, Izaline Calister, Dominee Gremdaat, Roosbeef, Arend Niks, Tim Kamps) als door een hausse aan nieuwkomers. Van verhalensupermarkt en verantwoord Vis&Seizoen tot een buitenaards cosmic carnaval. 
Programadirecteur en directeur Nicole van Fessem: “Het programma loopt van jong naar oud, van heftig naar lief”. De duur van de programma’s in de loop van de tijd korter geworden. Met een tijdspanne van om en nabij 35 minuten is het mogelijk geworden meer dan een enkele voorstelling op een en dezelfde avond te zien. Advies: Kijk wel de gids of de site van de Parade eventjes goed na, want in vele gevallen zijn de in dit artikel beschreven acts maar enkele dagen te zien.

Duurzaam
Naast theatertenten reizen ook keukens en bars mee. Alle keukens werken met duurzaam vlees, vis en gevogelte. Alle vis voldoet aan de norm van Vis&Seizoen. Het festival is, vol trots, geheel bio-industrievrij. De Parade verkoopt dit jaar in samenwerking met Join the Pipe, als eerste festival, bij de bar gekoeld kraanwater met en zonder koolzuur, in plaats van bronwater. Van Fessem: “Door kraanwater te drinken wordt de enorme hoeveelheid plastic afval en CO2-uitstoot voorkomen die wordt veroorzaakt door de productie en transport van flessen bronwater”. Primeur: Er is gratis water af te halen bij een van de Join the Pipe tappunten op het terrein.

Veel afwisseling in theater en dans
Onder de kringelende rook van de oprukkende, niet per se onwelriekende en bijtijds culinair gedoopte haute friture en artistic creperie, valt er op het festivalterrein ook best en zelfs volop te genieten van volwassen theatervoorstellingen, gebracht door theatergroepen die ook in de reguliere theaters en schouwburgen te zien zijn – zij het wat minder in aantal dan in voorgaande jaren.

Een van hen is Club Guy en Roni, de trotse en kersverse prijswinnaars van de Publieksprijs Dans 2013 van Theater aan het Spui en verleden week genomineerd voor een Zwaan. Was buitenissige, moderne  dans altijd al een sterk punt van de groep, op deze Parade heeft de Groningse groep zich verbonden aan de Poetic Disasters Club. “De hedendaagse clubscene kan gezien worden als een nieuw soort religie: de eindeloze herhaling van krachtige beats brengt massa’s jongvolwassenen ‘s weekends in een ‘state of trance’. De spirituele vrijheid die zij daar vinden helpt hen om te gaan met de hectiek van alledag. Deleted Scenes gaat over de behoefte de geest te bevrijden van het fysieke keurslijf, door muziek en dans”, aldus de Club.
Theater Oostpool brengt met BAS een liedjesprogramma en een theatrale performance ineen, geregisseerd door Marcus Azzini, gespeeld door Bas van Rijnsoever. Deze Bas is een loner die ervan droomt rockster te zijn, ten overstaan van dampende zalen en met gierende gitaren in de aanslag. Maar hij schrijft steeds liedjes die verdrietig zijn. Dapper maar schijtend bang besluit hij in de spotlights te gaan staan.
Theater Rast komt met de conflict-komedie George en Eran lossen de wereldvrede op. Twee jongens, twee acteur s, een Nederlandse Israëliër en een Syrische Hollander. Met nieuw verworven inzichten concluderen zij dat het conflict opgelost moest worden. Niet alleen voor vrede in het Midden-Oosten, maar voor  de wereldvrede. ‘En dat is gelukt!’, consteert de groep bij voorbaat.
Theaterbureau Hummelick Stuurman presenteert zes ouwe rotten in een tijdloos stuk. Bram van der Vlugt, Nettie Blanken, Elsje Scherjon, Frits Lambrechts, Diana Dobbelman en Fred van der Hilst spelen een stuk dat al 55 jaar elke dag gespeeld wordt in Parijs: De Kale Zangeres van Eugène Ionesco. volgens het bureau is dit de bron van al het absurdistische theater na 1950. Over conventies, beleefdheden, burgermansfatsoen en vastgeroeste gewoontes.
Conny Janssen Danst neemt een nieuwe generatie dans- en muzikaal talent mee naar De Parade. MEER RUIS/compact is een energieke en ontroerende voorstelling voor jonge mensen, over jonge mensen, gedanst door jonge mensen. Conny Janssen selecteerde hiervoor eigenzinnige dansstudenten van dansvakopleiding Codarts Rotterdam. Janssen: “Geen tijd voor achteruitkijken. Het leven ligt voor je, spring de wereld in”. Met livemuziek van Ming’s Pretty Heroes.
Ook op de Haagse Parade te zien is Dette goes to Africa. Vorig jaar won Dette Glashouwer met Geld voor Beginners ‘de Mus’, de prijs voor de meest veelbelovende Paradevoorstelling. Ging het toen over haar trip door Amerika, nu trok ze naar Afrika en doet daar verslag van. Ze sprak daar met arme sloebers uit de sloppenwijken, visionairs en dealers in belminuten. Glashouwer belooft sexy oplossingen en ‘rumble in the jungle’. De voorstelling is gratis toegankelijk voor rode-aandeelhouders en complementair geld wordt geaccepteerd aan de tent.
Verrassend veel dans trouwens op deze Parade: in Next danst LeineRoebana op Toon Hermans, Ramses Shaffy en Nina Hagen. Het levenslied, jeugdige overmoed, breakdance en relativerende humor strijden om voorrang. Wat begint als een onweerstaanbare voorstelling over de pijnlijke kanten van de liefde, gaat over in hilariteit en verrassend absurdisme. Met een schrijnend randje trouwens.
Voorts is toneelgroep Dood Paard te gast, de toneelgroep met de meest eigenaardigste naam ooit uit het theaterlandschap. Hun wijze van theatermaken is dat vaak trouwens ook. Ze bouwen op de Parade een huisje, een vakantiehuisje, om te relaxen. Bij de barbecue bespreken ze wat de rest van het jaar onbesproken bleef. Behalve over elkaars gedeelde maîtresse, elkaars salaris, elkaars succes, elkaars handicaps, elkaars tics, elkaars geur, elkaars ecologische voetafdruk en elkaars toekomst. Het blijft gewoon eens een keer een gezellige bijeenkomst. Nieuwsgierigmakend theater.
Theater aan het Spui is als enige van de reguliere Haagse theaterzalen wederom en prominent van de partij op de Parade. Het ondernemende theater presenteert drie producties: een kindervoorstelling (zie elders) en twee volwassenvoorstellingen. In Radio Sentimo zien we de 70-jarige Mennie Bonte (Pascal van den Berg) die haar huis in de Haagse Schilderswijk heeft moeten verruilen voor een keurige seniorenwoning. Tijdens het inpakken komt ze een radioset tegen waarmee haar zoon Rob als tiener zijn eigen piratenzender had. Geïnspireerd door de vondst richt ze samen met Timo (John de Weerd) haar eigen zender ‘Radio Sentimo’ op. Nostalgie viert hoogtij in dit breekbare portret van een oudje dat nog voor een keer het heft zelf in handen neemt. Voor mensen die afgelopen zomer de succesvolle Paradevoorstelling Te Koop zagen, is dit een hartverwarmend weerzien met het eertijds aandoenlijke tweetal. Voor anderen is het een sfeervolle kennismaking met het duo Mennie en Timo.
De tweede voorstelling die onder de vlag van Theater aan het Spui uitkomt, Mijn Vader, is een beeldende, muzikale voorstelling voor iedereen die een vader kent, is of heeft gehad. Het gelijknamige boek van Toon Tellegen vormde voor theatermaker Jos Nargy de leidraad. Jozef vertelt over zijn vader die er niet is, maar door hem wordt ‘terugverzonnen’. Een vader die alles kan: praten met dieren, boeven over een meer keilen, en zo lang worden als hij wil. Maar ook heel gewoon zijn, soms. Het is een voorstelling geworden waarin met weinig rekwisieten veel wordt bereikt. De wondere denk- en gevoelswereld van Tellegen wordt benaderd, hoewel de poezie daar enigszins bij achterblijft. De dubbelrollen in dit stuk zijn van Jos Nargy, Thomas van Ouwerkerk en Sacha Muller.

Glittermuziek viert hoogtij
Op De Parade wemelt het van oorspronkelijke muziekinitiatieven, van selfmade singer/songwriters en bandjes tot geinspireerde hommages aan stromingen, bands en acts tot verfijnde optredens van werkelijke topmusici. De in Den Haag wonende Nik van den Berg houdt huis in de band: F en presenteert daarnaast God have mercy on my funk. Na het Parade-succes van de rockshow My Momma Loves My Guitar Sound acht hij de tijd rijp voor nietsonztiende funk, gebracht door een ‘white boy’ die met make-up, hakken en andere flamboyante uitspattingen geldt als sekssymbool, gevierd muzikant en componist. “Eén groot feest”, noemt hij zijn bijdrage aan De Parade. Van den Berg: “Het is een solovoorstelling waarin ik rockster wil zijn, een superster, Bowie, Jackson, Alice Cooper. Ik kleed me om op het podium en laat daardoor de glory en tragiek zien van iconische popsterren van toen en nu.Maar ik speel ook eigen werk”. Met de band F viert hij daarnet de release van de  single Geen Fuck Om Jou. Als F in 2006 het levenslicht ziet, zijn de bandleden gemiddeld zo’n zeventien jaar oud. F sleept als eerste band drie Haagse Popprijzen tegelijk in de wacht. Daarna doet degroep in twee jaar tijd ongeveer 250 optredens. Met Fever zit F bij De Wereld Draait Door. Met hun ‘minuut’ blazen ze vele kijkers omver. “Naast bekende liedjes uit wat we tot ons standaardrepertoire rekenen, spelen we ook covers, waaronder Born this way van Lady Gaga. Bovendien is er de traktatie van een knusse circustent waar we spelen, dus een feestje is gegarandeerd”. 

Onder de topmusici die aantreden zijn ook Eddie B. Wahr, Izaline Calister, Roos Rebergen, Theo Nijland en Arend Niks.

Kinderparade: voor jong en ouder(s)
Is de Parade voor sommige volwassenen bijkans een ‘rebirth’; voor kinderen is een bezoekje een ware snoepdoos, waar het een oneindig ogen uitkijken is. Zo zijn er vóór de tentjes de vreemdst uitgedoste snoeshanen te zien die parade maken voor hun voorstelling, is een ouderwetse zweefmolen nog altijd een heuse attractie, en zijn er iedere dag wel enkele voorstellingen voor kinderen. Hakim is een van de grote meneren die op de Kinderparade in Den Haag te zien is. De poepshow is volgens de van oorsprong Algerijnse mimeclown een onsmakelijke, grappige voorstelling over en met de rotzooi die we dagelijks produceren. Spelonderdelen als ‘Viezagie’ en ‘So You Wanna Be A Poepstar’ laten zien hoeveel afval we produceren, wie vieze handen maakt om het op te ruimen en wat je met de rommel nog kunt doen. Hakim hult zich in de kledij van een vuilnisman die met pension is, en die graag over zijn oude vak vertelt.

Ook te gast is ‘kindercabaretier’ Pieter Tiddens met een vrolijke voorstelling over echte familiepret. Tiddens vertelt over de reis van zijn dromen: in een bootje de wereld rond. Met behulp van spullen uit zijn wonderlijke kar maakt hij de reis net echt. Daarbij speelt hij ook vrouw, kind en een merkwaardig huisdier. Het publiek moet wel meehelpen om de storm te spelen, te vissen, te zwemmen en een fikkie te stoken. Kortom: Aanstekelijke familiepret.
Parade-debutant Peer de Graaf gaat in het liedjesprogramma voor 5-plussers Blote Ziel persoonlijke ontboezemingen doen en laat die hand in hand gaan met muzikale improvisaties en publieksparticipatie. Een koffer vol poëzie en een cajón zijn Peer de Graafs attributen voor diens ontmoeting met gastmuzikanten. “Meedoen, meezingen, meedansen”, zegt Peer, “daar draait het om. Ik vertel rare, autobiografisch getinten verhalen, bijvoorbeeld dat ik mijn hoofd ben kwijtgeraakt aan een buitenlandse meid. En daarop klinkt tangomuziek. Mijn voorsteling is ook een wat jazzy getinte maar bovenal muzikale wereldreis”.
De derde productie van Theater aan het Spui in de Parade is Paradio en is een succes gebleken op de Rotterdamse editie van de culturele vermaakstraat die de Parade is. In Paradio hebben drie vrienden een droom: radio maken. Er bestaan geen radioprogramma’s speciaal voor kinderen, want dat zou gevaarlijk zijn en ongeschikt. Thomas, Sacha en Jos denken daar heel anders over. Stiekem kapen zij een Paradetent en gaan, zoals dat heet, ON AIR. Voor iedereen tussen de 4 en 12 jaar. Ouders mogen, zij het onder streng toezicht, mee. Concept en spel zijn zoals in Mijn Vader wederom van Jos Nargy, Thomas van Ouwerkerk en Sacha Muller.

Fruitig en enerverend gelegenheidstheater in romantisch park

De Parade van 6 tot en met 15 juli 2012 in Den Haag

Van lichtelijk voorspelbare succesformule als volkse theaterkermis met dikke pret, drie bier en een roseetje als hoofdmotto, is De Parade in sneltreinvaart uitgegroeid tot een plek voor het verantwoord snacken van goedgeluimd, fruitig en enerverend theater, met als gouden vuistregel dat een optreden maximaal 25 minuten mag duren. Tijdens de in totaal 55 speeldagen zijn er 60 verschillende voorstellingen endaarenboven 10 kindervoorstellingen op de dagelijkse Kinderparade, en iedere avond spelen er live bands in diverse sfeervolle aloude Orangerie- en Spiegeltenten. Enkele tips voor een onbezorgd avondje uit in het schitterend gelegen Haagse Westbroekpark, waar De Parade in Den Haag halt houdt.

Theater aan het Spui: Te Koop en Keet
‘Enfin. D’r zouwen kijkers komen. Of ik dan twee dagen in de tuin kon gaan roken. De mensen zouden afgeschrikt kennen worden. Misschien zat er wel een astmatische patient tussen, die gelijk een toeval zou krijgen. Mag lijen dat die een toeval krijgt.’
‘Ma, luister nou. ’t is nog effe werken, effe afzien, maar straks zit jij op roosjes in je nieuwe appartementje. Met je mooie uitzicht. En dan doen ze alles voor je.’

Theater aan het Spui is na De cowboy en de papegaai en Rijk Alleen opnieuw met twee voorstellingen van de partij op De Parade, en de ‘huiskamer van Den Haag’ haalt voor de gelegenheid wederom het houten tuinhuisje annex de keet Bij Herman van stal, een bouwsel dat ook de foyer van het theater bij tijd en wijle siert en waar nu en dan vestzaktheatervoorstellinkjes in plaatvsinden. Te Koop bijt van twee producties het spits af. Het theater heeft in dit gelegenheidsstuk onder meer twee ‘huisgenoten’ ingezet. Zo schreef actrice Pascal van den Berg (docente drama en ega van Spui-directeur Cees Debets) de tekst, waarbij zij zich baseerde op voorvallen uit haar jeugd. Van den Berg speelt het aandoenlijke en bejaarde ouwetje Mettie Bonten, wier huisje ten prooi is gevallen aan verkopers. Het besje wordt geconfronteerd met een snelle makelaar die er uit de States afkomstige, trendy en ultramoderne verkooptechnieken op na houdt, want niet alleen moet haar woninkje picobello en goed in de verf zitten – ze krijgt daartoe zelfs raadgevingen van een professioneel en bekend tv-stylist (Michiel de Zeeuw van het programma de ‘TV-makelaar’) – maar het komt ook tot de inzet van clown Timo, gespeeld door John de Weerd. Timo moet ervoor zorgen dat er een verkoopverhogende stemming bij de bezoekende partij wordt ingeblazen. De Weerd fungeerde vorig jaar als ‘invalcowboy’ en dat beviel hem zo goed dat deze medewerker van het theater nu een vaste rol op zich neemt. De voorstelling, een onderhoudend niemendalletje, geeft tussen de regels door een vertederend beeld te zien van een volks dametje dat grossiert in tegeltjeswijsheden maar ondertussen wel het leven stilaan aan zich ziet ontglippen.

Theater aan het Spui presenteert in hetzelfde knusse houten bouwwerkje ook de voorstelling Keet met Martin Willem van Duijn (Dirk) en Jilles Flinterman (Jarno-Jef). De laatste is naast zijn aandeel bij theatergroep Golden Palace ook bekend van de eerdergenoemde voorstelling Rijk Alleen. Op een tekst van Nasja Covers besluiten de twee nog een keer ouderwets te gaan keten als ze horen dat hun zuipkeet die ze in 1995 midden in een weiland openden, op de nominatie staat om gesloopt te worden als gevolg van een gewijzigd bestemmingsplan. Het weerzien mondt na 15 jaar uit in een bij vlagen hilarische maar ook tragikoische ontmoeting tussen de twee, precies op de plek waar ze ieder hun eerste tongzoen volbrachten en waar ze niets minder dan de perfecte jeugd beleefden door liters Blue Curaçao, hardcore vibes en klaparmbandjes.

Kobe: Not a Toy
Kobe, een van groep net afgestudeerde theatermakers, is kind aan huis bij onder andere het Ro theater, theatergroep MAX, en het Nationale Toneel. Voor De Parade maakten Nastaran Razawi Khorasani, Lourens van den Akker en Cheryl Moenen een nieuwe voorstelling, Not a Toy, die een inkijkje biedt in het vermoede kleurrijke leven van het digitale alter ego: de nieuwe mens, ‘die zich laat leiden door de druk van de leukste, de knapste, de uitzonderlijkste en de interessantste te moeten zijn door constant op de X te moeten staan’. Het resulteert in hilarische en wrange momenten over de grote favoriet willen zijn, over stemmen, ‘liken’ en volgen.

Rabarber: Sneeuwwitje
Na onder meer de grote kerstproductie De Klokkenluider van de Notre Dame eerder dit theaterseizoen speelt Rabarber dit jaar op De Parade evenals voorgaande zomers opnieuw een sprookje: Sneeuwwitje. De theaterschool pakt uit door te gaan spelen in alle steden, drie maal daags in de weekendmiddagen. Voor de betrokken leerlingen van de jeugdtheaterschool (17 tot 22-jarigen die bij Rabarber een vooropleiding doen voor een van de academies) is dat een buitenkansje, al moeten ze vanwege de zo’n 50 speelbeurten hun zomervakantie eraan geven. Rebecca van Leeuwen, die tekende voor de tekst en regie en is ook directeur van de door de gemeente Den Haag gesubsidieerde talentenschool. “Het is ooit begonnen met het serveren van raps voor kinderen op Crossing Border Festival, en daarna het serveren van gedichten op De Parade”. Dat heeft dus een vervolg gekregen: “En nu doen we voor het vierde jaar op rij mee met dit reizende theatercircus”. De familievoorstelling Sneeuwwitje is bij Rabarber een sprookje dat heel erg van deze tijd is, “met toneel en dans, en een kar die beurtelings als middeleeuws kasteel en huis voor vier turbodwergen dient”. Een vertelling ook waarin een koning met zijn zoon uit vissen gaat en wiens zoon zijn tanden wil bleken. Haar leerlingen spelen dubbelrollen en de bezetting is bovendien driedubbel. “Ik begin iedere keer opnieuw met repeteren, want ik moet gedurende de reeks voorstellingen drie verschillende Sneeuwwitjes en, bijvoorbeeld, zes konijnen inzetten”.

Toneelgroep Oostpool: Super Magnifique
In 12 jaar heeft hij geen enkele editie van De Parade overgeslagen. Regisseur en oudgediende-tussen-aanhalingstekens Marcus Azzini is sedert vier jaar present met ‘zijn’ Theatergroep Oostpool, waar hij artistiek directeur is, en was er voordien met ‘eigen’ producties en gelegenheidsensembles. Hij acht De Parade een mooie buhne. “Bezoekers komen bij voorstellingen uit waarvan ze van tevoren niet wisten dat ze die willen. Het publiek wordt verrast. En er is direct contact. Het publiek zit als het ware bij je op schoot en is daarmee eigenlijk je belangrijkste tegenspeler geworden”. En in iedere Paradestad verschilt het publiek: “Den Haag en Utrecht, daar komen ze echt voor de voorstellingen. In Utrecht veeleer voor de lol. In Amsterdam achten velen het bezoeken van een voorstelling een hinderlijke onderbreking “.
Azzini legt in Super Magnifique onwrikbare familiebanden onder een XL-vergrootglas. “In de eenakter Huis Clos liet Sarte in 1945 vastleggen: ‘De hel, dat zijn de anderen’, waarmee hij wilde aangeven dat het een hel op aarde is omdat we ieder voor ons een eigen wil hebben, waardoor we het anderen vaak moeilijk maken. Iedereen vol goede bedoelingen – alleen komen ze er soms zo belazerd uit. Alle ongeluk doe je elkaar aan. De kerngedachte in Super Magnifique is dat je familiebanden niet en nooit kunt verbreken. Marcel Osterop schreef een korte horrorkomedie over hoe acht gezinsleden de toppen van het wederzijdse onbegrip bestijgen. En dat allemaal omdat oma eens een keertje eerlijk wil zijn en geen kanker heeft. “Feit blijft”, aldus Azzini, “familie: je kunt er niet aan ontsnappen. In dit stuk leidt dat onder meer tot leedvermaak, tot aan het hysterische gespeelde toe tragikomisch bedoelde situaties. Citaat: ‘Misschien had ik gewoon andere mensen moeten uitnodigen. Leuke mensen. Soepel in de omgang. Voorkomend. Dat soort dingen. Maar goed, we hebben het er maar mee te doen.’ Super Magnifique wordt gespeeld door acht talentvolle, kersvers afgestudeerde studenten van de Mimeopleiding Amsterdam.

Kees van der Vooren, Eddie B. Wahr, Renee Fokker en Sophie van Winden: Kapsalon
Kapsalons zijn er in soorten en maten en zeker niet alleen om naar binnen te schrokken. Die van de voorstelling Kapsalon is er in ieder geval eentje van de niet-eetbare soort. Een heuse kapperszaak, zogezegd, een waar voornamelijk mannen hun voorname snorren en baardharen uiterst fijnzinnig laten scheren of trimmen. De bestaande zekerheid van alledag in deze typische barbershop, waar twee mannen vol verve het kapperswerk rooien, wordt overhoop gehaald als zich plotsklaps en met veel aplomb twee vrouwen aandienen. “Ongemakkelijke situaties, een hoop mooie liedjes en heel veel levenslust”, zo vat Sophie van Winden het stuk bondig samen. Met Kapsalon belooft het viertal een voorstelling voor te schotelen die net zo lekker smaakt als Vooren & Wahrs eerdere muziektheatrale successen op De Parade, Mon Bouillon en Straat. Voor de gelegenheid kregen Van Winden en Fokker tijdens de allereerste repetities ieder van harte een muziekinstrument in handen gedrukt door de twee mannen. “Ik speel nu voor het eerst basgitaar en Renee accordeon,” zegt Van Winden, die dit seizoen onder meer te zien was bij het Nationale Toneel en Orkater. “We zinger er bij en doen een kozakkendans!”
“In Kapsalon is de kapperszaak zó ingericht dat we er alle kanten mee uit kunnen”, zegt Sophie van Winden. “We gebruiken onder meer een echte kappersstoel, maar het is ook zo dat we à la minute het decor in een Italiaanse gondel kunnen laten veranderen en er vervolgens een gevoelige ballade ten gehore te brengen”.
Het kwartet is voor het eerst samen. “Als Eddie me ziet noemde hij me tot voor kort altijd Renee, omdat hij vindt dat we op elkaar lijken. En toevallig kreeg ik mijn Gouden Kalf voor beste vrouwelijke bijrol voor de film Leef! in 2005 uit handen van Renee. Kees kende ik vanuit de verte en van bezoeken aan De Parade. Toen Renee en ik eens een samen een kopje koffie deden viel het kwartje. “We besloten de stoute schoenen aan te trekken en de heren op te bellen met het voorstel om samen een voorstelling te maken voor De Parade”. Met Kapsalon als het inmiddels bekende gevolg.
Van Winden kijkt uit naar de voorstellingen. “Het is heel anders dan theater of film. We moeten er ‘ouderwets’ voor werken om publiek in onze tent te krijgen, zoals dat betaamt op De Parade. En binnen zit het publiek echt pal op je neus. Dat is wennen, maar het lijkt me fantastisch om in zo’n sfeer te spelen “.

Ro Theater & Beppe Costa: Taranta
Voor Taranta liet muzikant Beppe Costa zich inspireren door een van de diepe mysteries van zijn geboortegrond Italië. Samen met danseres Angelina Deck en Ro Theater-actrices Fania Sorel en Sylvia Poorta geeft Beppe Costa zich over aan de tarantella, een wervelende dans uit het ‘donkere’ Zuid-Italië, die door vrouwen werd gedanst om los te komen van (vermeende) depressies en psychische problemen. Met als excuus gebeten te zijn door een spin en enkel genezen te kunnen worden door wild te dansen lieten vrouwen in Zuid-Italië zich een keer per jaar volledig gaan met als excuus dat het spinnengif eruit moet worden gezweet, en dansten vaak dagenlang achtereen al hun frustraties en angsten weg. In de films The Godfather en The Godfather – Part II is een tarantella te horen tijdens de twee grote feesten waarmee de films openen. Taranta is een lichtelijk hypnotiserende voorstelling met hartveroverende bekentenissen, wervelende dans en bevrijdende ritmes. Met Beppe Costa, Angelina Deck, Sylvia Poorta en Fania Sorel.

Leny Breederveld en Lisa, Marie en Dora Groothof: Het Perron
‘Dames en heren … hier volgt een mededeling voor reizigers inde richting van ehh … weg van hier .. ehh … in een andere richting. Dit is belangrijk … ik herhaal: dit is belangrijk. U zit op het verkeerde spoor! De trein vertrekt. Mis hem niet!’
Leny Breederveld (1951) volgde de mimeopleiding, vader René Groothof (1949) de Kleinkunstacademie. Terwijl zij naam maakte bij theatergroep Carver en Orkater, in Jiskefet en in kinderfilms speelde, acteerde hij bij Het Werktheater en werd bekend met zijn muziek- en vertelvoorstellingen voor kinderen. Ze leerden elkaar kennen bij theatergroep Carroussel, waarop een huwelijk en drie dochters volgden, en later trouwens ook een scheiding. Dat de zusjes Groothof (Marie (1981), Lisa (1985) en Dora (1987)) het theatervak in gingen, lijkt dan ook geen grote verrassing. “Maar vanzelfsprekend was het allerminst”, verklaart Leny Breederveld. “Toen ze nog klein waren dachten we van geen van de drie: dat wordt een spelertje. René en ik hebben de meisjes nooit gepushed”.
En nu maken ze dan een voorstelling met elkaar, in samenwerking met Carver. Het idee voor de voorstelling Het Perron kwam in eerste aanleg van Leny en Lisa die vorige zomer allebei geen werk in het vooruitzicht hadden. Toen ontstond de gedachte iets te maken voor De Parade. Leny: “Vervolgens hebben we een tijdje één keer per week afgesproken om te kijken of het wat werd. Met Carroussel hebben we ooit een voorstelling gespeeld die zich afspeelde op een boulevard. Zo’n plek waar voortdurend mensen voorbijkomen, dat leek me voor De Parade ook een goede insteek”. Lisa: “Toen we het perron eenmaal als plek hadden bedacht, wilden we er meer mensen bij betrekken.” “Een perron is een openbare plek, dat is spannend, je kunt vluchtige levens laten zien”, meent Leny. “Het leek ons geweldig om Marie en Dora te vragen. Verder werken we ook met een aantal studenten van de mimeopleiding, in iedere stad andere”, aldus Lisa. Leny: “Er zullen flarden tekst in voorkomen, dat vinden wij wel leuk, om met een paar woorden te suggereren wat er gezegd wordt”. Het Perron is een muzikale, beeldende voorstelling. Met onder meer Leny Breederveld en Lisa, Marie en Dora Groothof.

De Parade is van 6 tot en met 15 juli te gast in het Westbroekpark te Den Haag. Toegang tot het terrein: € 7,- (tot 16.00 uur: gratis). Toegangskaarten voor de voorstellingen varieren van € 2,- tot € 10,- en zijn vaak ook online te koop: http://www.deparade.nl.