Festivalsfeer mét picknicktas

‘Zie De Appel’ in buitenverblijf Een spannend theateravondje in een allergemoedelijkste setting. Met naar keuze een picknicktas vol lekkernijen erbij. Het is de gemoedelijkheid van Toneelgroep De Appel in het lommerrijke groen rond de Appelloods aan de Laan van Poot, het buitenverblijf van de Scheveningse theatermakers. Met het avondvullende Zie De Appel buiten legt Arie de Mols tableau een verrassende vitaliteit aan de dag. In drie korte stukken mogen de acteurs naar hartenlust zélf de vrije hand nemen. De aftrap is voor Huize Zeezicht, met twee bekende gezichten, die van de ouwedames-wie-weet-met-blauw-bloed, Claudine en Claudette. Het tweetal was vorig jaar al eens op locatie te zien op het Lange Voorhout. Als gevolg van een val ziet Claudette zich inmiddels genoodzaakt haar zus Claudine in verpleeg- en revalidatiecentrum Zeezicht onder te brengen. Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan. Zoiets is Huize Zeezicht, waar aan de hand van korte dialogen en luchtigjes opgedist, een aandoenlijk portret oprijst van zijn vaste bewoners. Maar dat ook navrante rafelrandjes blootlegt. En die kunnen dus aardig pijnlijk schuren. ‘Ik kom hier waarschijnlijk nooit meer weg’, treurt Claudine. ‘Gecremeerd of begraven?’, bluft Claudette op bits-cynische toon. ‘Wou je me helpen dan?’, bijt Claudine ferm terug. En zo zijn er meer causerietjes. Het publiek heeft een koptelefoon op en is vanaf een zitplaats in de tuin van Zeezicht getuige van wat zich tijdens het bezoekuur binnenskamers én in de hoofden van de personages afspeelt. Een prettig miniatuurtje dat bovendien de vraag bovenhaalt: Hoe stelt u zich úw oude dag eigenlijk voor? Door naar Cape Fear, een wonderlijke mengeling tussen het bekende maar toch steeds weer verrassende absurdisme van Beckett (Eerste Liefde) en het Herenleed van Armando en Cherry Duyns, inclusief kenmerkende zandverstuiving en regenbuitje. Twee mannen dingen naar de liefde van ene Ankie. Ook hier veel humor, maar ook gevatte gerijmelarij op ‘Ankie’: ‘Is dat niet de lul van Frankie?’. Een voorstelling onder de noemer: een tikkeltje vreemd, maar wel lekker. Sluitstuk is Motel Detroit, voor een groot deel op het conto te schrijven van Appel-acteur en regisseur David Geysen. In zijn regies heeft hij al eerder pontificaal zijn niet mis te verstane handtekening gezet: Ararat, Messen in hennen, Bacchanten en Schiller opus (Volle maan). Motel Detroit is een beeldende-theatervoorstelling, maar een die ruikt als een kapotgeslagen American Dream waarin de instortende Westerse maatschappij wordt becommentarieerd. Plastic & popcorn. Mistflarden & memorabilia. David Lynch & Charles Bukowski. Maar vooral een enerverende voorstelling die de programmabeschrijving meer dan waarmaakt: de laatste plek op aarde waar iemand zou willen zijn. Vergeleken bij deze lichtelijk hallucinerende voorstelling is een nachtmerrie kinderspel. In een filmische reeks beelden – er wordt tussen de acteurs geen levend woord gewisseld – lijkt dit het voorportaal tot de hel. Personages bewegen zich voort als zombies terwijl de soundscape (Carl Beukman) je meteen in een magnetische slaap drukt. Die soundtrack is opgebouwd uit filmfragmenten, flarden van radioshows en citaten uit reclameslogans, propagandateksten en andere toespraken. Americana. Met Crazy Horse als prominente indianenleider die in het verzet gaat tegen de illegale overname door Amerikaanse kolonisten en goudzoekers van hun geliefde Paha Sapa. Motel Detroit is een voorstelling met een sinistere, bij vlagen lugubere afterglow. Zie De Appel Buiten is tot en met zaterdag 27 juni 2015 te zien in de Appelloods van Toneelgroep De Appel. Meer informatie: www.toneelgroepdeappel.nl.